ขอเสียวไม่ง้อผัว

ตอนที่ 1 ฝากนักเรียนหนุ่มให้ครูสาว

ขอเสียวไม่ง้อผัว...ตอนที่ 1 ฝากนักเรียนหนุ่มให้ครูสาว

ที่วิทยาลัยด้านอาชีวศึกษาประจำจังหวัด...ที่นี่มีนักศึกษาทั้งทางช่างและทางพาณิชย์...เป็นวิทยาลัยที่ตาลได้มีโอกาสมาทำงานตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อนหน้า ตอนนั้นตาลสอบบรรจุเข้ามาในตำแหน่งครูสอนวิชาสังคมศึกษาหลังจากที่ทำงานเป็นลูกจ้างบริษัทเอกชนมาได้สี่ปีตั้งแต่เรียนจบจากมหาวิทยาลัย แต่ด้วยวิชาเอกที่ตาลจบคือสาขาแนะแนวและจิตวิทยา ตาลก็เลยได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่หัวหน้างานแนะแนวไปพร้อมกันกับการสอน ตาลอายุ 28 ปี แถมยังเป็นคนที่ค่อนข้างเรียบร้อยอ่อนหวาน การเป็นครูแนะแนวให้พวกเด็กอาชีวะโดยเฉพาะเด็กช่างจึงค่อนข้างเป็นเรื่องท้าทาย แต่ตาลก็คิดว่าตาลทำงานทั้งการแนะแนวและการสอนได้เป็นอย่างดี ผลงานของตาลในเรื่องเปอร์เซ็นต์ผู้จบได้งานทำหรือเรียนต่อเป็นเรื่องการันตีผลงานของตาลได้...

วันนี้หลังจากเลิกสอน...ตาลก็กลับมาที่ห้องแนะแนวมองงานบนโต๊ะที่มีอยู่มากมาย...ภาระของครูแนะแนวไม่ใช่ว่าจะสบายแต่กลับมีหลายอย่างให้ต้องขบคิด นอกจากจะต้องสอนแล้วยังต้องมีภารกิจในเรื่องของการแนะแนวอาชีพและแนะแนวศึกษาต่อ แต่ก็ยังดีที่มีลูกน้องช่วยทำงานจึงพอจะบริหารทั้งงานแนะแนวและงานสอนได้ วันนี้หลังจากเลิกสอนก็ตั้งใจจะมาเคลียร์งาน แต่พอนั่งหย่อนก้นไม่ทันเริ่มทำงานลูกน้องของตาลก็เปิดประตูเข้ามาในห้องแนะแนว

“ครูน้ำตาล...ผอ.ขอพบที่ห้องค่ะ” จอยเจ้าหน้าที่ลูกน้องของตาลเข้ามาบอก

“ผอ.ขอพบเหรอ…จอยรู้มั้ยว่าเรื่องอะไร” ตาลถาม

“น่าจะเรื่องนายแมนเมืองค่ะ...เห็นอยู่กับผอ. แล้วก็พ่อของแมนเมืองค่ะ” จอยบอก

“แมนเมืองเหรอ...อืมม…เด็กคนที่เรียน ปวส.ปี 4 นั่นใช่มั้ย” ตาลถาม จำภาพของแมนเมืองที่เคยสอนได้

“ค่ะ…แต่ครูน้ำตาลอย่าเรียกว่าเด็กเลยนะคะ...ฟังแล้วมันขัดกับอายุแมนเมืองมากค่ะ...ฮ่าๆๆ” จอยหัวเราะออกมาก่อนจะทำท่านึก

“ไม่รู้ไปก่อวีรกรรมอะไรไว้นะคะ” จอยบอก

“พี่ว่าไม่พ้นเรื่องทำยังไงให้เรียนจบมากกว่า” ตาลบอก หยิบสมุดโน๊ตเพื่อไว้จดบันทึกจากนั้นก็ไปที่ห้องผอ.ทันที...

ระหว่างเดินไป...ตาลก็นึกใบหน้าของแมนเมืองไปพลาง แมนเมืองเป็นเด็กช่างโยธาที่หน้าตาดีผิวขาวดูสะอาดสะอ้าน ซึ่งท่าดูหน้าตาแล้วไม่น่าจะต้องใช้เวลาเรียนปวส.นานถึง 4 ปีทั้งที่เพื่อนคนอื่นเรียนจบ 2 ปี และเมื่อต้นเทอมที่ผ่านมาตาลก็เพิ่งจะมีโอกาสคุยกันว่าเด็กสมทบแบบแมนเมืองที่เรียนยังไม่จบแต่ยังไม่ลาออกเหลือแค่แมนเมืองคนเดียวเท่านั้น ซึ่งตาลก็คิดว่าการไปพบผอ.ครั้งนี้คงจะเป็นการหารือว่าทำยังไงให้แมนเมืองเรียนจบซะที

“ผอ.คะ...ขออนุญาตค่ะ” ตาลบอก หลังจากเคาะห้องก็เปิดประตูเข้าไปทันที

“มาแล้ว...เชิญๆๆ...ครูน้ำตาล...เข้ามา” ผอ.บอก ตาลก็เดินเข้าไปแต่รับรู้ได้ว่าผู้ชายคนที่นั่งกับผอ.กำลังจ้องมอง แม้ว่าตาลจะใส่ชุดทำงานกระโปรงไม่ถึงกับสั้นและใส่เสื้อแขนยาวปกปิดส่วนบนมิดชิดก็ตาม

“ครูน้ำตาลนั่งก่อน” ผอ.บอก ตาลก็เลยจำเป็นต้องไปนั่งข้างๆผู้ชายคนนั้น ที่เหลือบมองขาอ่อนตาลจนทำให้ตาลต้องดึงกระโปรงมาปิดขาอ่อนพร้อมกับเอามือปิดตรงหน้าขา ทำให้ผู้ชายคนนี้ได้เงยหน้ามามองหน้าของตาลแทน แล้วตาลก็หันไปเห็นแมนเมืองที่นั่งตรงข้าม ทำหน้าเอือมระอาเหมือนไม่อยากจะมา

“แนะนำก่อนนะครับ...นี่ครูน้ำตาลเป็นครูแนะแนวของเราครับ...ครูน้ำตาล...นี่ท่านสุชาติ...ที่ปรึกษานายกเทศบาล แล้วก็เป็นผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ของจังหวัดเลยล่ะ” ผอ.บอก ตาลรับฟังเสร็จก็ยกมือไหว้ เหลือบมองท่านสุชาติที่มีมาดเสี่ยใหญ่แถมหน้าตาดูเป็นผู้มีอิทธิพล แม้หน้าตาจะละม้ายคล้ายกับแมนเมืองแต่ดูแล้วนิสัยน่าจะคนละทางกันมากกว่า

“สวัสดีครูน้ำตาล…อืมม...ท่านผอ.ก็พูดเกินไป...ผมไม่ได้เป็นผู้รับเหมารายใหญ่อะไรหรอกนะ” สุชาติบอก

“สวัสดีค่ะท่าน” ตาลยกมือไหว้

“สวัสดีจ๊ะ...อืมม...ครูแนะแนวที่นี่ยังอายุน้อยอยู่เลยนะ” สุชาติบอก

“หนูอายุ 28 แล้วค่ะ...แต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูกค่ะ” ตาลบอก ทั้งผอ.ทั้งสุชาติหันมองตาลกับคำถามที่ไม่ได้ถามแต่ตาลอยากตอบ

“เอ่อ...เราเข้าเรื่องเลยดีกว่านะครับท่าน...คือ...เอ่อ...ครูน้ำตาลรู้จักแมนเมืองใช่มั้ย” ผอ.ถาม

“ค่ะ...หนูเคยสอนวิชาหน้าที่พลเมืองในฐานะเด็กสมทบเมื่อปีที่แล้วค่ะ...ตอนนั้นได้เกรดอะไรแมนเมือง” ตาลถาม

“จำไม่ได้ครับ” แมนบอก ทำเอาสุชาติจ้องหน้าลูกชายทันที

“อะไรของมึงไอ้แมน...เกรดตัวเองมึงก็จำไม่ได้” สุชาติบอก

“แต่ครูจำได้...แมนเมืองได้เกรด 1” ตาลบอก

“เกรด 1 งั้นวิชานี้ผมก็ผ่านแล้วไม่ต้องเรียนใช่มั้ยครับ” แมนถาม

“ใช่...ว่าแต่ตอนนี้เหลือกี่วิชา” ตาลถาม

“จำไม่ได้ครับ” แมนบอก ทำเอาสุชาติกำหมัดแล้วมองหน้า

“เอ่อ…ครูน้ำตาล...คือแบบนี้...จะกี่วิชาก็ไม่รู้แหละ...แต่ผมอยากจะให้ครูน้ำตาลเป็นธุระเรื่องแมนเมืองให้หน่อย...ตอนนี้ครูที่ปรึกษาเค้าก็เกษียณไปแล้ว” ผอ.บอก

“เป็นธุระเรื่อง...เอ่อ...ให้คำปรึกษาใช่มั้ยคะ” ตาลถาม

“ใช่” ผอ.บอก

“คุณครู...คุณครูน้ำตาล...เอาว่าผมขอร้อง...ทำยังไงก็ได้ให้ไอ้แมนจบเทอมนี้ได้มั้ย...เพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตย์เดียวลงทะเบียนเพิ่มหรือรีเกรดอะไรก็คงทัน...ผมไม่ต้องการเกรดสี่เกรดสาม หรือคุณภาพอะไรมากมายหรอกนะ ผมแค่ต้องการให้มันได้วุฒิปวส. แล้วก็ไปทำงานแทนผมซะที ผมจะได้มีเวลาไปเล่นการเมืองหรือได้พักผ่อนบ้าง...นี่ผมตั้งใจเลยนะ...ถ้ามันจบเทอมนี้ได้...ผมจะบริจาคเงินให้ที่นี่สักสองแสน...ให้ครูน้ำตาลซักแสน” สุชาติบอก

“หนูไม่รับหรอกค่ะท่าน...แต่ในฐานะที่หนูเป็นครูแนะแนว...เอาเป็นว่าหนูจะช่วยดูแลให้คำปรึกษานะคะ...แต่การที่แมนเมืองจะจบหรือไม่จบ...อยู่ที่ตัวแมนเมืองเองไม่ใช่อยู่ที่หนูค่ะ” ตาลบอก

“อันนั้นผมเข้าใจ...แต่ก็พยายามหน่อยแล้วกัน...ผอ.ก็ด้วยนะ...เป็นธุระให้อีกแรงนึง…ได้มั้ย” สุชาติถาม ท่าทางการพูดออกแนวขู่คุกคามมากกว่าขอร้อง

“ครับๆ...ผมจะ...จะดูแลให้” ผอ.รีบตอบรับทันที

“งั้น...เดี๋ยวแมนเมืองมากับครูดีกว่า...ครูจะเช็คให้ว่าเหลืออีกกี่วิชา...จะได้วางแผนกัน...ท่านสุชาติ...ผอ.คะ...หนูขอพาแมนเมืองไปวางแผนเลยนะคะ...เพิ่งสัปดาห์แรกจะได้ลงทะเบียนตั้งแต่พรุ่งนี้เลยค่ะ” ตาลบอก

“ได้เลยครูน้ำตาล...ขาดเหลืออะไรบอกนะ...ถ้ามันดื้อก็บอก ผมไม่เอามันไว้แน่ถ้ามันยังทำตัวเหมือนเดิมอีก” สุชาติบอก

“ค่ะ...มาแมนเมือง...ตามครูมา” น้ำตาลบอก แมนทำหน้าตาเบื่อๆยกมือไหว้ทั้งพ่อทั้งผอ.พร้อมกันจากนั้นก็เดินตามตาลมาทันที...

ตาลไปที่ห้องทะเบียนก่อน...ปริ้นเกรดออกมาจากนั้นก็ไปที่ห้องวัดผลเพื่อเช็ควิชาที่ค้าง ก่อนจะกลับมาที่ห้องแนะแนวเพื่อวางแผนกัน แมนเมืองยังคงทำหน้าตาเบื่อหน่ายก่อนที่จะนั่งตรงหน้าของตาล

“สี่วิชา...เป็นวิชาทฤษฎีของสามัญทั้งนั้น...ไม่น่าจะมีปัญหานะ” ตาลบอก

“ไม่มีปัญหาหรอกครับ...ถ้าผมมาเรียน” แมนบอก

“เธอก็ต้องมาเรียนสิ” ตาลมองตา

“ก็ผมไม่อยากมาเรียน” แมนบอก

“ทำไมล่ะ” ตาลถาม

“ไม่มีเหตุผลครับ” แมนบอก

“แต่แมนเมืองก็พยายามมาจนเหลือแค่สี่วิชาแล้วนะ...วิชาทางช่างก็เก็บหมดแล้ว...ครูว่าไม่อยากนะ...เอาล่ะ...ครูจะช่วยแมนเมืองเอง” ตาลบอก

“ช่วยไปเรียนแทนผมได้มั้ยครับ” แมนถาม พอได้ยินก็อยากจะตวาดแต่จิตวิทยาวัยรุ่นที่เคยเรียนบอกว่าต้องใจเย็นๆและโอนอ่อนผ่อนตาม

“ถ้าทำได้ครูทำแล้วล่ะ...แต่นี่ทำไม่ได้นะสิ” ตาลบอก

“ครูอยากได้แสนนึงเหรอ...ผมให้ครูตาลเองก็ได้นะ” แมนบอก ตาลได้ยินก็ต้องสูดลมหายใจ

“ครูไม่อยากได้เงินหรอก...แต่สิ่งที่ครูอยากได้คือภาพของแมนเมืองรับใบประกาศปวส.มากกว่า ถ้าแมนเมืองทำได้...คงจะทำให้ครูมีความสุขมาก” ตาลบอก

“ครูกลับไปให้สามีทำให้มีความสุขง่ายกว่านะครับ” แมนเมืองบอก

“แมนเมือง!” ตาลเผลอขึ้นเสียงออกมา จากนั้นแมนเมืองก็มองหน้า ตาลก็เลยพยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้

“เอาล่ะ...พรุ่งนี้เช้าครูไม่มีสอน...มาหาครูตอนแปดโมงนะ” ตาลบอก

“ทำไมผมต้องมาด้วยครับ” แมนเมืองถาม

“มา...เพื่อแก้ปัญหาร่วมกันไงแมนเมือง...อืมม...เอาแบบนี้...อย่าคิดว่าเป็นเราเป็นครูเป็นศิษย์กัน...คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันก็ได้...เป็นเพื่อนก็คุยกันง่ายขึ้น...แมนเมืองว่าดีมั้ย” ตาลถาม งัดจิตวิทยาข้อที่เคยเรียนที่บอกว่าให้ทำตัวกลมกลืนจนวัยรุ่นยอมรับเป็นพวก แต่สิ้นคำพูดของตาลแมนเมืองกลับก้มลงมองขาอ่อนของตาลที่โผล่พ้นกระโปรงทำงานออกมา

“ผมอายุ 22 ครูตาลก็อายุ 28 จริงๆอายุเราไม่ห่างกันมากเท่าไหร่นะครับ” แมนเมืองบอก จากนั้นก็ทำหน้าตาบ่งบอกถึงความเจ้าชู้ใส่ตาล ที่บอกว่าดูต่างจากสุชาติผู้เป็นพ่อตอนนี้น่าจะออกแนวเดียวกันมากกว่า

“อืมม...โอเคครับ...งั้นแปดโมงผมจะมาหาครูตาล” แมนเมืองบอก จากนั้นก็ยกมือไหว้

“ผมไปนะครับ” แมนเมืองบอก จากนั้นก็ส่งรอยยิ้มมีเสน่ห์ให้ตาลก่อนหันหลังเดินออกไป ตาลมองจนแมนเมืองออกจากห้องก็ถอนหายใจออกมา แม้จะเห็นแววตาเจ้าชู้แต่ตาลก็ไม่ถือสาเพราะแมนเมืองคงจะทำตามประสาผู้ชาย แต่ตาลดีใจมากกว่าที่แมนเมืองยอมรับจนได้ว่าจะมาที่ห้องแนะแนววันพรุ่งนี้ จากนั้นตาลก็รีบเคลียร์งานบนโต๊ะเพื่อรีบกลับบ้านไปหาสามี และคืนนี้ก็จะได้คิดหาวิธีที่จะทำให้แมนเมืองเรียนจบเหมือนที่สุชาติต้องการ...

จบตอนที่...1...