เฮียโหด(โหมดหลงเมีย)

Chapter.9 ไม่ปล่อย

"ช่วงบ่ายยกเลิกประชุมให้ฉันด้วย"

"ได้ค่ะ เอ่อ คุณ"

"คุณชัชวาลเป็นหัวหน้าแผนกบัญชี จะรับกาแฟด้วยมั้ยครับ เลขาผมจะได้จัดการให้" ว่าแล้วเชียว หน้าคุ้นๆแต่ไม่รู้จักชื่อ หัวหน้าฝ่ายบัญชีนี่เอง

"ไม่ดีกว่าครับผมเรียบร้อยมาแล้ว"

"ออกไปรอข้างนอก มีอะไรฉันจะเรียก"

"ค่ะ" คงเป็นการคุยที่สำคัญมาก เรื่องภายในบริษัทฉันไม่ค่อยรู้ลึกมากนัก เคยได้ยินแว่วๆมาเหมือนกันว่ามีการทุจริตแต่ก็จับมือใครดมไม่ได้พี่เกื้อเคยตามสืบมาแล้วพักใหญ่แต่ก็จับตัวคนทำไม่ได้ ถ้าถูกจับได้บริษัทคงไม่เอาคนพวกนี้ไว้แน่ หวังว่าท่านประธานคนใหม่จะสะสางเรื่องนี้ได้ในเร็ววัน

ฉันนั่งรออยู่หน้าห้องพักใหญ่ ไม่กล้าเดินไปไหนเพราะกลัวถูกเรียกใช้ สักพักประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก คุณชัชวาลสีหน้าไม่ค่อยดีนักเขาหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มให้

"เรียบร้อยแล้วเหรอคะ"

"เรียบร้อยแล้วครับ เรียกผมบอมก็ได้นะ" ฉันพยักหน้าให้แล้วยิ้มตอบ อัธยาศัยดีดูไม่หยิ่งหรือเพราะเป็นเพศตรงข้ามด้วยก็เลยต้องวางตัวแบบนี้ คุณบอมเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเลยล่ะ ฉันเองยังแอบชื่นชมรูปร่างหน้าตาเขาเลย

"ค่ะ คุณบอม"

"ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ เราคงได้เจอกันบ่อย ๆ"

"ค่ะ"

พอส่งคุณบอมเสร็จฉันก็เดินกลับเข้าไปในห้องท่านประธานที่มีโต๊ะทำงานของตัวเองอยู่ในนั้น

"คุยอะไรกับมันบ้าง" น้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์ถามขึ้น ฉันอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงเพราะก็คุยกันเรื่องทั่วไป

"เปล่าค่ะ คุณมีงานอะไรจะให้ฉันทำต่อคะ"

"ฉันถามว่าคุยอะไรกับมันบ้าง"

"ทั่วไปค่ะ ถ้าไม่มีอะไรฉันขอจัดโต๊ะทำงานนะคะ" มัวยุ่ง ๆ ยังไม่ได้จัดของให้เป็นระเบียบ ของที่วางอยู่ข้างโต๊ะก็มีมันรกและเกะกะจนฉันอยากเก็บมันให้เข้าที่เร็วๆ

"ขอเตือน ว่าอย่าไปยุ่งกับมันมาก" เขาดูจริงจัง ฉันไม่รู้หรอกนะว่าก่อนหน้าสองคนมีปัญหาอะไรกัน เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมันไม่ควรดึงเข้ามาปะปนกันไม่ใช่เหรอ

"ฉันไม่รู้ว่าคุณกับคุณบอมมีปัญหาอะไรกันเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันกรุณาอย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยว"

"ก็ได้" อะไรของเขา พอพูดจบเขาก็ไม่พูดอะไรกับฉันอีกเลยจนถึงเวลาเลิกงาน ฉันรับปากว่าจะไปคอนโดใหม่กับเขาวันนี้ที่จริงฉันนั่งรถตามเขาไปก็ได้

"จะไปไหน"

"ฉันนั่งรถตามไปก็ได้ค่ะ ไม่อยากให้คุณโดนพนักงานนินทาอีกอย่างมันดูไม่เหมาะสมด้วย" ฉันเองก็กลัวด้วยแหละถ้าเป็นแบบนั้นคงแย่ ตำแหน่งและชื่อเสียงของท่านประธานอาจจะถูกพูดถึงไปในทางที่ไม่ดี เขาเพิ่งได้รับตำแหน่งด้วย

"ตามใจ ฉันจะส่งโลเคชั่นให้ในไลน์ก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

เขายอมคุยกับฉันแล้ว เริ่มหายใจทั่วท้องหน่อยนึกว่าจะเงียบไม่ยอมคุยด้วย ฉันเลือกนั่งแท็กซี่เพราะท่านประธานโอนเงินมาให้เป็นค่าเดินทาง เขารู้ข้อมูลส่วนตัวของฉันทุกอย่าง ไอดีไลน์ เลขบัญชี ส่วนสูง น้ำหนัก สักพักโลเคชั่นก็ถูกส่งมาฉันยื่นมือถือให้ลุงคนขับรถ ลุงพยักหน้าแล้วออกรถ

ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนคอนโดนี้พี่เกื้อเคยมาอยู่ แต่เลขห้องไม่ใช่ห้องเดียวกับที่พี่เกื้อเคยอยู่ ห้องของเขาอยู่ชั้นบนสุดแน่นอนว่ามีอยู่แค่ห้องเดียว ระดับเขาคงไม่ชอบอยู่แออัดกับคนเยอะ ๆ รวยนี่เนอะจะทำอะไรก็ได้

พอมาถึงหน้าห้องฉันก็เอื้อมนิ้วไปจิ้มออด

"ประตูไม่ได้ล็อก" ฉัมก้มมองลูกบิดที่มีตัวเลขแล้วขมวดคิ้ว มันไม่ต้องใส่รหัสเหรอ? หรือว่าเขายังไม่ได้ตั้งรหัส

แกร๊ก!

"มัวจ้องอะไร ทำไมไม่เปิดเข้ามาสักที"

"ฉันนึกว่ามันต้องใส่รหัส คุณยังไม่ได้ตั้งรหัสเหรอคะ" ฉันไม่รู้จริง ๆ เลยไม่กล้าเปิดเข้าไป

"ยัง ช่วยตั้งให้หน่อยสิ" เขายืนพิงประตูท่าทางสบายๆ แล้วมองมาที่ฉัน

"ห้องคุณ คุณก็ตั้งเองสิ"

"แต่เธอจะต้องมาทำความสะอาดที่นี่ บางวันฉันอาจจะไม่ได้กลับห้อง เธอนั่นแหละ" ห้องพักราคาหลายร้านถูกยัดใส่มือฉันแบบงงๆ ปฏิเสธยังไงก็ต้องเป็นฉันตั้งอยู่ดี

"คุณชอบเลขอะไรคะ"

"ทุกเลข ทุกตัวเลขมีความหมายมีค่าหมดนั่นแหละ" ฉันกัดปากแล้วใช้ความคิด

"อย่ากัดปาก" ฉันลืมตัวว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

"ถ้าเลขเรียงกันมันจะง่ายไปมั้ยคะ มันต้องเป็นตัวเลขที่เราจำได้ ส่วนใหญ่ฉันก็ใช้วันเกิดตัวเองตั้งพาสเวิร์ด" ฉันพึมพำโดยที่ไม่สนใจเขา ยากเหมือนกันแฮะ

"วันเกิดเธอก็ได้"

"ไม่ได้สิ นี่ห้องคุณนะ"

"เธอจำได้ ฉันก็จำได้"

"เฮ้ย อะไรเนี่ย"

"เค้กไง ไม่รู้จักเหรอวะ"

"สภาพทำไมเป็นแบบนี้ ไม่น่ากินเลย"

"เจอดักตีตรงป้ายรถเมล์ สุขสันต์วันเกิดยายโบใหญ่ จะกลับไปซื้อให้ใหม่ร้านมันก็ปิดแล้ว "

"แล้วทำไมไม่เอาวันเกิดคุณล่ะ"

"เพราะเธอจำไม่ได้ไง" ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร ปีไหน มีแต่เขานั่นแหละที่รู้ว่าฉันเกิดวันไหน นึกว่าเขาลืมไปแล้วซะอีก

"ก็ได้ค่ะ" ฉันกดเลขวันที่เดือนและปีลงไป ระบบบันทึกเรียบร้อยได้เข้าห้องสักที

พอเข้ามาฉันก็ร้องว้าวในใจ มันหรูหราและน่าอยู่มาก ๆ เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างใหม่แกะกล่อง โทนสีไม่ฉูดฉาดและมืดทึบจนเกินไป เป็นแนวเอิร์ธโทนที่กำลังเป็นที่นิยม สบายตาจนอยากหลับตาแล้วล้มตัวลงนอน

"สีห้องสวยจัง" ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่กระจกบานใหญ่ที่มองเห็นวิวสามร้อยหกสิบองศา เป็นห้องที่สวยและมีวิวสวยมากจริง ๆ

"น่าอยู่มั้ยล่ะ"

"น่าอยู่สิ" ฉันตอบตามความจริง ถ้าฉันรวยหรือว่าพอมีกำลังก็อยากได้แบบนี้ไว้เป็นรางวัลให้กับชีวิตของตัวเองบ้าง มีใครบ้างไม่อยากได้ ทุกคนดิ้นรนเพราะอยากให้ตัวเองสบายกันทั้งนั้น

"ได้อยู่แน่นอนเพราะคืนนี้เธอต้องนอนที่นี่"

"ห๊ะ"

"ห้องเธอถูกโจรงัด"

"อะไรนะ" เขาพูดจริงเหรอ ทำไมฉันตื่นเต้นแค่คนเดียว เขาควรแสดงอาการอะไรบางอย่างออกมาบ้างสิแบบนี้ฉันจะเชื่อได้ยังไง

"ฉันให้ตำรวจตามเรื่องนี้ให้แล้ว ส่วนเรื่องของที่อยู่ในห้องฉันก็ให้คนขนมาไว้ที่นี่หมดแล้ว" ฉันหันมองไปตามนิ้ว ลังกระดาษข้าวเกรียบกุ้งที่ฉันซื้อต่อจากร้านชำเพื่อเอาไว้ใช้ใส่ของวางกองอยู่กับพื้นและยังมีอีกหลายใบเลย

"จริงเหรอเนี่ย กระปุกเก็บเงิน" ภาวนาขอให้มันยังอยู่ ถึงเงินจะไม่มากแต่ฉันก็ตั้งใจและตัดใจหยอดมันลงกระปุกทุกวัน

"กระปุกหน่ะแตกไปแล้ว"

"แล้วเงินล่ะ" ฉันร้อนรนรีบถามกลับ

"เหลือแต่เหรียญอยู่ในถุงไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่กล่องไหน" ฉันทรุดฮวบ นั่นมันเงินที่ได้จากงานพิเศษ หมดกัน ที่เหนื่อยมาทั้งหมดหายวับไปกับตา

"จริงเหรอคุณ"

"โกหกแล้วได้อะไร แล้วนั่นร้องไห้ทำไม"

"ฉันเสียดายเงิน นั่นมันน้ำพักน้ำแรงฉันนะ ทำไมใจร้ายกันขนาดนี้" พยายามแล้วแต่ก็ไม่ไหวก็เลยร้องออกมาเลยเผื่อว่าจะดีขึ้น

"หาใหม่ได้หน่ะ ดีแค่ไหนที่เธอไม่ได้อยู่ในห้อง"

"คุณรู้ได้ยังไงว่าห้องฉันถูกงัด" เขาเงียบไม่ตอบ ช่างเถอะ เขาจะรู้ได้ยังไงก็ช่างเถอะห้องถูกงัดไปแล้วเงินก็ถูกขโมยไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

"หิวมั้ย" ฉันส่ายหน้า คงกินลงหรอก

"แต่เธอต้องกิน"

"แล้วคุณจะถามทำไม"

"นอกเวลางานแล้วผมจะไม่เกรงใจแล้วนะบอกไว้ก่อน" เขาพูดอะไร?

"อะไรคะ"

"ห้ามดื้อให้ฉันได้ดูแลเธอบ้าง" เขาผิวปากอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าครัว ต่างจากฉันที่นั่งห่อเหี่ยวไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรต่อเลย ของที่วางกองอยู่นั่นฉันจะจัดการกับมันยังไงดี จะวางไว้ที่เดิมหรือยกขยับไว้ตรงมุม ห้องสวยๆมีกล่องลังเก่าๆวางไว้ไม่น่าดูเลยสักนิด

"คุณจะให้ฉันนอนตรงไหนคะ"

"ห้องฉันก็ได้ถ้าเธอไม่รังเกียจ"

"นี่คุณ"

"พูดจริงนะ ถ้าเราจะเข้าหอกันเลยคืนนี้ก็ได้"

"พูดบ้าอะไรเนี่ย" เขาเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับชุดกันเปื้อนสีหวานบนตัว ดูดีไม่มีที่ติ

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว จากนี้ไปเตรียมรับแรงกระแทกให้ดี หมดเวลาสนุกแล้วนะ"

---------