ฉันมองแหวนเพชรในมือแล้วยิ้มนานอยู่หลายนาที ไม่อยากเชื่อว่าทริปนี้จะเป็นทริปที่ตัวเองถูกคุกเข่าขอแต่งงาน มันเว่อและเกินคาดมากไม่คิดว่าผู้ชายนิสัยดิบห่ามอย่างพี่พอร์ชจะกล้าทำเรื่องแบบนี้
“ชอบแหวนมั้ย ถ้าไม่ชอบค่อยไปเลือกด้วยกันใหม่” ฉันพยักหน้ารัวๆ ไม่เอาวงใหม่แล้วจะเอาแค่วงนี้เท่านั้น
“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ โบไม่อยากได้วงใหม่แล้ว” มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่กำลังซึมซับบรรยากาศในช่วงพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ฉันชอบทุกอย่างที่พี่พอร์ชทำให้ ชอบบรรยากาศแบบนี้มันโคตรโรแมนติกจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลยรู้มั้ย
“พี่จะรักโบคนเดียว จะรักให้มากกว่าเดิมทุกวัน รักจนไม่เหลือที่ว่างให้ใคร”
“โบเชื่อค่ะว่าพอร์ชจะรักโบคนเดียว” ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาบนปากนุ่มของฉันเบาๆ เราจูบกันท่ามกลางเสียงคลื่นและแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า
เนิ่นนานกว่าเขาจะผละจูบนั้น
“โบก็รักพี่นะคะ” เรากอดกันและหันไปมองแสงสุด
