เฮียโหด(โหมดหลงเมีย)

Chapter.7 ขอโทษที่หายไป

ถึงเวลามื้อเย็นฉันอาสาป้อนข้าวน้องพายเพราะไม่อยากไปนั่งร่วมโต๊ะกับประธานของงานวันนี้ ที่จริงหลานรักของฉันสามารถจับช้อนกินเองได้แล้วแต่ฉันก็อยากนั่งอยู่ตรงนี้มากกว่าตรงนั้น

"อร่อยมั้ยคะ"

"อร่อยค่ะ อาโบไม่กินเหรอคะ"

"กินค่ะ แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่" ที่จริงหิวมากจนกินช้างได้ทั้งตัว แต่เพราะอีพ่อหมีที่นั่งยิ้มไม่หุบอยู่ไกลๆนั่นแหละที่ทำให้ฉันไม่อยากไปนั่งอยู่ตรงนั้น เขาดูอารมณ์ดีไม่เหมือนคนที่เพิ่งโดนดุมาเลย

"อาโบท้องร้อง น้องพายได้ยิน"

"พ่อหมีเอาข้าวมาป้อนแม่หมีแล้วครับ" ให้ตายสิ โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อกี้ยังนั่งอยู่บนโต๊ะอยู่เลย แล้วจานข้าวในมือนั่นอย่าหวังดีจนเกินหน้า กอดฉันโชว์ทุกคนยังไม่พอนี่ถือจานข้าวมาป้อนอีก เกินไปแล้ว

"ดีจังเลยค่ะ แม่หมีท้องร้อง" เด็กหนอเด็ก ดุไม่ลงเพราะเป็นหลานรัก

"น้องโบมากินข้าวได้นะ เดี๋ยวพี่ไปดูน้องพายเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่พิม" ไม่ได้อยากอยู่ใกล้ตานี่นักหรอก แค่ไม่อยากให้พี่พิมเหนื่อยแล้วก็ได้นั่งกินข้าวกับพี่เกื้อนาน ๆ อะไรที่พอแบ่งเบาได้ฉันก็จะทำเพื่อตอบแทนความเอ็นดูที่ทุกคนมีให้ ยกเว้นอีตาประธานพ่อหมีคนข้างๆ

"กินเองได้ค่ะ"

"ดูสายตาลูกหมีของเราสิ" เขาโน้มต่ำลงมากระซิบข้างหู อีกหนึ่งเรื่องที่ฉันแคร์คือน้องพาย ฉันไม่อยากทำร้ายจิตใจหลานอีกครั้ง

"ฉันไม่ชอบกินเผ็ด"

"ลืมเลย ขอโทษๆ" เขาลนลานลุกกลับไปที่โต๊ะเปลี่ยนจานใหม่ให้ฉันทันที ทำเป็นลืมคนอย่างเขาเคยจำอะไรที่ไหน น้องพายวางช้อนในมือแล้วบอกอิ่มเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เกื้อเดินมาทางนี้พอดี

"อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ ปะ ไปแปรงฟังกัน"

"แต่น้องพายยังไม่อยากขึ้นห้องตอนนี้นี่คะ" มื้อเย็นล่วงเลยมาจนถึงช่วงค่ำ น้องพายเพิ่งหายป่วยอีกอย่างเด็กวัยนี้ควรเข้านอนเร็ว

"พรุ่งนี้อาโบจะมาหาน้องพายใหม่ วันนี้คนเก่งของอาโบต้องเข้านอนก่อนนะคะ" ทั้งสงสารแล้วก็เห็นใจ พี่เกื้อเองก็คงไม่อยากบังคับลูกเพราะจำเป็นจริง ๆ จึงต้องทำ

"ก็ได้ค่ะ" พี่เกื้ออุ้มน้องพายเดินขึ้นชั้นบน สักพักตัววุ่นวายก็กลับมาพร้อมข้าวจานใหม่

"อะ จานใหม่"

"น้องพายไปแล้ว ฉันกินเองได้ค่ะ"

"โกรธมากใช่ไหม" ถ้าเขาหมายถึงเรื่องในห้องน้ำ แน่นอนฉันโกรธ โกรธมากๆด้วย

"อยากรู้ไปเพื่ออะไร"

"คุยกันหน่อยได้มั้ยโบใหญ่" พี่พิมเดินตามพี่เกื้อขึ้นไปชั้นบน คุณป้าวจีขอตัวกลับก่อนเพราะมีงานสังคมต่อ ส่วนพ่อของฉันวันนี้ติดธุระเลยมาไม่ได้ ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับเขาแค่สองคน

"คุยอะไรคะ ถ้าจะขอโทษโอเคฉันรับรู้แล้ว"

"รับรู้แล้ว หายโกรธมั้ย" เขาวางจานข้าวในมือลงแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามมองหน้าฉันรอคำตอบ หายโกรธเหรอ? ที่จริงฉันก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจนักหรอก ถ้าเขายังเข้าใจผิดอยู่ก็จะกวนประสาทกลับเอาให้บ้าไปเลย

"โกรธไปก็ทำให้ทุกข์ ฉันไม่ว่างนั่งโกรธใครหรอกค่ะ"

"เสียใจเรื่องแม่เธอด้วยนะ"

"ขอบคุณ"

"ได้ข่าวว่าจะเรียนต่อ มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ" เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยแต่ก็ดีฉันก็เบื่อทะเลาะแล้วเหมือนกัน

"ไม่เป็นไรค่ะ โบมีพี่เกื้อ"

"เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ เธอก็เหมือนน้องสาวฉัน อยากให้ช่วยอะไรบอกได้นะ"

"ฉันมีพี่เกื้อเป็นพี่ชายแค่คนเดียวค่ะ"

"เธอจะใจร้ายกับฉันมากเกินไปแล้วนะ เมื่อก่อนยังทำแผลหาข้าวหาน้ำให้ฉันกินอยู่เลย" ย้อนความหลังเพื่ออะไร ตั้งกี่ปีมาแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะช่วยนักหรอกแค่เห็นใจเพื่อนร่วมโลกจะปล่อยให้ตายก็กลัวเป็นบาปติดตัว

"ทำบุญค่ะ"

"ยังโกรธอยู่เหรอ"

"ไม่โกรธแล้วค่ะ"

"แต่เธอทำหน้าตึง เสียงก็แข็ง จะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะยอมคุยดีๆกับฉัน" เขาถูกคุณป้าวจีบังคับมาแน่ ๆเลย

"ไม่ดีตรงไหนคะ"

"กลับยังไง เดี๋ยวไปส่ง" เขาเปลี่ยนเรื่องเร็วจนฉันเริ่มตามไม่ทัน

"นี่คุณ ไม่ต้องอะไรทั้งนั้นแหละแค่ต่างคนต่างอยู่ " ฉันเริ่มเสียงดัง จะตื๊อไปถึงไหน

"ไม่"

"คาดเข็มขัดด้วย ชอบให้ขับรถเร็วมั้ย" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมให้เขาไปส่งเพราะน้องพายงอแงไม่ยอมให้พี่เกื้อไปไหนเลย พอขึ้นรถมาฉันก็ถูกสั่งให้คาดเข็มขัดเรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้วไม่ต้องสั่งหรอก ส่วนเรื่องขับรถเร็วน่ะเหรอ

"ยังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณ"

"ช้าๆก็แล้วกัน จะได้คุยกันนานๆ " แล้วแต่เขาเลย ฉันยังไงก็ได้ พอคาดเข็มขัดเสร็จรถก็เคลื่อนออกจากที่เดิมอย่างช้า ๆ เขาทำลายความเงียบภายในรถด้วยการเปิดเพลงสากลสบาย ๆ จนทำให้ฉันเองก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายไปด้วย

"ที่พักฉันอยู่หลังบริษัทค่ะ" เผื่อเขายังไม่รู้

"รู้แล้ว พี่เกื้อบอกฉันแล้ว ทำไมถึงไม่ขอห้องพักของบริษัท"

"ห้องพักที่ฉันเช่าอยู่ก็สะดวกสบายดีค่ะ เก็บไว้ให้คนที่บ้านอยู่ไกลดีกว่า"

"วานเอื้อมหยิบถุงกระดาษข้างหลังให้หน่อยสิ" ฉันเหลือบมองหน้าเขาแล้วหันไปมองข้างหลัง ไฟริมถนนส่องเข้ามาเป็นระยะทำให้พอมองเห็นว่ามีถุงกระดาษใบโตหลายใบวางอยู่

"ทั้งหมดเลยเหรอ"

"อืม" เขาพยักหน้าแล้วตั้งใจขับรถต่อ ฉันปลดเข็มขัดเพื่อง่ายต่อการขยับตัวเอื้อมไปหยิบ

"แค่ถุงเดียวก็เต็มแล้ว"

"ถุงเดียวก่อนก็ได้ ลองดูสิว่าชอบมั้ย" อะไร? ฉันก้มมองของในถุง ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรเลยหยิบออกมาดู

"น้ำหอม"

"ของฝากไง"

"ตั้งใจซื้อมาฝากใครก็เอาไปให้เขาสิ" โกหกชัด ๆ เขาน่ะเหรอจะซื้อของมาฝากฉัน

"เธอไง ทั้งหมดนั่นเลย ไม่ได้มีแค่น้ำหอมนะ กระเป๋าก็มีฉันคิดว่ากลับมาเธอก็คงเรียนจบแล้ว ก็เลยตั้งใจซื้อของพวกนี้มาให้เพื่อเป็นของขวัญแสดงความยินดี แต่ว่า " ฉันไม่ได้เรียนต่อ แม่ก็เสีย ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่หวังเอาไว้เลยสักอย่าง แต่ก็...ขอบคุณนะ

"คุณเก็บไปเถอะ"

"ได้ งั้นเปิดกระจก ถ้าไม่เอาก็ทิ้งเลย" ฉันหันมองหน้าเขาที่กำลังไม่สะทกสะท้านกับประโยคเมื่อสักครู่ของตัวเองที่พูดออกมา น้ำหอมขวดที่ฉันถืออยู่ราคาหลักหมื่น มันไม่ใช่แค่ขวดเดียวแล้วของที่อยู่ในถุงข้างหลังอีก ระดับเขาคงไม่ซื้อของราคาสิบมาหรอกใช่มั้ย

"นี่คุณอย่ามาอวดรวยนะ ของพวกนี้แพงๆทั้งนั้นทำไมไม่เสียดายบ้าง"

"เธอยังไม่เสียดายเลย ทำร้ายน้ำใจฉันมากเลยรู้มั้ย" อะไรของเขาอีกเนี่ย ฉันไม่รับก็เอาไปให้คนอื่นที่เขาอยากได้สิ จะให้โยนทิ้งข้างแบบนี้มันไม่มักง่ายไปเหรอ

"ฉันหายโกรธแล้วจริงๆ คุณไม่ต้องให้ของพวกนี้ฉันก็ได้"

"ฉันตั้งใจซื้อมาให้เธอจริง ๆ หลายเรื่องที่ฉันอยากขอบคุณ อันนี้เรื่องจริง"

"แต่ก็ไม่ต้องแพงขนาดนี้ก็ได้" ทั้งหมดนั่นกี่แสนกันหรือเหยียบหลักล้าน ฉันไม่อาจคาดเดาได้เลย

"เทียบไม่ได้กับที่เธอเคยช่วยฉัน" นึกย้อนกลับไปวันนั้น ผู้ชายคนข้างๆคนนี้ทำตัวเป็นนักเลง คู่อริเต็มไปหมด มีเรื่องไม่เว้นวันเขาไม่ยอมกลับบ้าน ไม่ยอมไปทำแผลที่โรงพยาบาลเพราะกลัวจะถูกส่งกลับบ้าน ทุกเย็นฉันต้องกลับมาเอาของและอาบน้ำที่บ้านต้องเจอเขานั่งพิงประตูสภาพดูไม่จืดแทบจะทุกครั้ง

"ทำแผลให้หน่อย วันนี้ซื้อแอลกอฮอล์มาให้ด้วย" เจ้าของร่างสูงสภาพสะบักสะบอมชูถุงสีขาวในมือให้ฉันเห็น ออกปากไล่ก็เท่านั้นเขามันหน้ามึนและหน้าด้านที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ

"สำลีก็หมด"

"ซื้อมาด้วย วันนี้มีแผลใหญ่ที่แขนด้วย เธอเย็บแผลเป็นมั้ย" ฉันตกใจไม่ทันได้มอง พอบอกมีแผลใหญ่ที่แขนต้องเย็บฉันเลยรีบขยับเข้าไปดู

"นี่ฉันเพิ่งเรียนพยาบาล ยังไม่ได้เป็นพยาบาลสักหน่อย ทำไมถึงได้หางานใหญ่แบบนี้มาให้ห๊ะ" ฉันบ่นแล้วรีบประคองเขาเข้าบ้าน เลือดไหลใกล้หมดตัวอยู่แล้ว

"จะได้เก่งๆไง"

"ทำพูด ต้องไปโรงพยาบาล ฉันจะโทรเรียกรถให้แบบนี้ไม่ไหวหรอก"

"ฉันฝืนสังขารมาหาเธอเพราะไม่อยากไปโรงพยาบาล เธอยังจะเรียกรถพยาบาลมารับฉันอีกเหรอ"

"ฉันไม่เย็บแผล"

สุดท้ายแผลที่แขนของเขาก็เป็นฝีมือฉันเองที่เย็บจนเสร็จ คนเจ็บนอนหลับไปแล้วเพราะเสียเลือดมาก ดีที่ยังไม่ตายเขาบอกว่าขอนอนสักตื่นแล้วจะให้คนที่บ้านมารับ ฉันเองก็ยังไม่กล้าปลีกตัวไปไหนเพราะกลัวเขาช็อกตายคาบ้าน

"ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก ทำหน้าเสียไปได้" เขาปรือตาแล้วพึมพำ

"จะตายไปตายที่อื่น นี่บ้านฉันมีแค่ผีบ้านผีเรือนก็พอ"

"ขอบใจที่เย็บแผลให้ จะไม่ลืมพระคุณเลย"

"บวชให้ก็ได้นะ" เขาหัวเราะแต่ลืมไปว่าแผลที่แขนกำลังตึง

"ได้อยู่แล้ว"

"บ้าบอ บวชให้แม่นายเถอะ" สักพักเราสองคนก็นั่งหัวเราะ มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันฉันไปแล้ว วันไหนที่เขาไม่มานอนอยู่หน้าบ้านก็จะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็แอบโล่งใจที่วันนั้นเขาไม่เจ็บตัว

"ขอโทษนะที่ไปแล้วไม่ได้บอก" ฉันสะดุ้งหลังจากที่นั่งคิดถึงเรื่องในอดีตเพลินๆ รถจอดแล้ว ข้าง ๆ ก็คือห้องพักของฉัน

"คุณพูดว่าอะไรนะคะ"

"ขอโทษที่หายไป"

"ขอโทษทำไม ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" ฉันกำลังจะเปิดประตูแต่ก็ถูกมือหนาดึงเข้าไปกอดก่อน เขาเร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีหน้าก็เข้าไปซุกอยู่ที่อกของเขาแล้ว

"ฉันคิดถึงเธอนะ โบใหญ่"

"เอ่อ"

"ฉันแค่อยากพูดสิ่งที่ฉันรู้สึกมาตลอด แล้วก็ขอโทษอีกครั้งกับเรื่องที่ฉันเข้าใจผิด พรุ่งนี้เจอกันนะ" พอพูดจบเขาก็ปล่อยฉันแล้วเดินลงไปเปิดประตูให้

"ขอบคุณค่ะ"

"ฉันจะหาห้องพักของบริษัทให้ ย้ายออกจากที่นี่ซะ ดูสิกล้องวงจรปิดก็ไม่มี อันตราย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"เธอคือพนักงานบริษัทของฉันแล้ว"

"แต่ว่า"

"พรุ่งนี้เจอกัน ฝันดี"

-----