ฉันต้องรีบตั้งสติและรีบพาตัวเองกลับมามีสมาธิให้เร็วที่สุด สิ่งแรกที่ต้องเตรียมคือ เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว ยังไม่รู้อาการแน่ชัดของเขาว่ามากหรือน้อย ภาวนาอย่าให้เจ็บเยอะ แค่นี้ฉันก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“โบ โอเคนะ” พอพี่เกื้อมาถึงประโยคแรกที่ถามก็ทำให้ฉันแทบไม่มีแรงตอบก็เลยใช้การพยักหน้าแทนคำตอบออกไป
“พี่พิมล่ะคะอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยหรือเปล่า”
“พี่ให้พิมกลับไปอยู่กับน้องพาย กลัวว่าแกจะตื่นขึ้นมาไม่เจอใครแล้วงอแง” ฉันบีบมือตัวเองแน่นไม่กล้าถามด้วยซ้ำว่าอาการของเขาตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
“พี่เกื้อโอเคหรือเปล่าคะ” บนเสื้อของพี่เกื้อมีคราบเลือดติดอยู่ด้วย นั่นยิ่งทำให้ฉันใจไม่ดีแต่เชื่อว่าตอนนี้ทุกคนคงมีความรู้สึกเดียวกัน
“พี่ไม่เป็นไร ห่วงแต่เรานั่นแหละ”
“โบยังไหวค่ะ”
“เตรียมเสื้อผ้ามาด้วยเหรอ”
“ค่ะ โบจะอยู่เฝ้าเขาเอง” ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเจ็บมากแค่ไหน ฉันจะอยู่กับเขาเอง
“โบ พอร์ชจะต้องไม่เป็นอ
