Odanın içindeki sessizlik öyle yoğundu ki, nefes alışverişim bile kulağıma yüksek gelmeye başlamıştı. Elimde olmadan dizlerimdeki örtüyü buruşturdum, parmaklarım arasından geçen kumaş bile içime sinen bu boğucu atmosferi hafifletmeye yetmedi. Gözüm pencerenin önündeki gri gökyüzüne takılmıştı ki… aniden gelen kapı sesiyle yerimden sıçradım.
Kalbim birkaç saniye boyunca düzensiz atmaya başladı. Sonra kapı ağır ağır aralandı. İçeri giren, beyaz gömleği ve siyah yeleğiyle görevli olduğu hemen belli olan orta yaşlı bir kadındı. Saçları enseden sıkıca toplanmıştı. Bakışları ne dostça ne de düşmanca… sadece görev bilinciyle donatılmış bir yüz ifadesiyle, bana doğru hafifçe eğildi.
“Hanımefendi,” dedi yavaş ve saygılı bir ses tonuyla. “Kenan Bey geldi. Sizi aşağı, akşam yemeğine çağırıyor.”
Cü
