ญาทิสายืนจ้องมองเรือนกายสมบูรณ์แบบ กำลังหลับใหลภายใต้ผ้าห่มผืนหนาในโรงแรมระดับห้าดาว หลังจากเพิ่งผ่านชั่วโมงหฤหรรษ์กับเธอมาหมาดๆ ตนเองรู้ดีว่าทำไมเขาถึงหลับไม่ยอมตื่นขึ้นมา เพราะเธอเป็นคนวางยา ในเมื่อเขาปฏิเสธหัวใจที่มีให้ก็ขอทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ
มือบางเอื้อมหยิบบัตรเครดิตและเงินสดในกระเป๋าของชายที่ตนเคยวาดหวังหมายให้เป็นคู่ชีวิต ดวงตาสะดุดลงกับแหวนเพชรเม็ดงามในช่องลับ ญาทิสากระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วฉกฉวยมันออกมาเป็นของตัวเองในทันที ตัดสินใจแล้ว ต่อไปนี้ถือว่าขาดกัน เธอจะหาความสุขให้กับตนเองบ้าง
“ลาก่อนนะคะยศ...”ญาทิสาก้มลงจุมพิตใบหน้าคมเข้มเพื่อเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย
เปลือกตาของคนตัวใหญ่ค่อยๆ ขยับชันกายลุกสะบัดศีรษะไล่ความมึนงง ดวงตาคมกวาดมองรอบๆ ด้วยความสับสน เอื้อมหยิบนาฬิกาข้อมือราคาเหยียบล้านขึ้นมาดู เกือบเที่ยง... นี่เขานอนหลับขนาดนี้เชียวหรือ มือหนายกกุมขมับเกิดอาการปวดหนึ
