İNCİ
İnsanların değişimi bana hep tuhaf gelmiştir. Tanıyamamak tanıdığında da işin işten geçmesi can yakıcıydı. Ben, önce anne baba bildiğim insanların aslında öyle olmadığını öğrenmiştim. Önce onlarda yanılmıştım.
Tanıyamamıştım.
Ardından kuzenim bu hayatta ruhuma kazınan o travmayı yaşattığında ve buna devam ettiğinde yanılmıştım. Tenime değmeye çalışan teni, kendini bana sürtünerek tatmin etmesi, dilindeki tehditleri, gücü, beni bir böcek gibi ezişi ve benim buna engel olamayışım.
Tanıyamamıştım.
İnsan bu bir umut diyor hep bir dal, uçurum kıyısında bir güvence. Benim güvencem evlilikti. Temeli en başından hatalı bir birliktelik.
Yanılmıştım.
Bunu gittiğim konakta acı biçimde öğrenmiştim. Ben Cihangir’i kocam bilirken karşıma dikilen ve bana bir fahişe gibi soyun yatağa gi
