แต่ผ่านไป ๓ วันแล้วที่สร้อยสุดาก็ยังไม่แม้แต่จะลงมาแลเขา เขายังนอนอยู่ที่กระท่อมริมน้ำเหมือนเดิม กับไอ้มิ่ง ไอ้ปาน แบบเดิม แย่กว่านั้นคือเมียตั้งใจหลบหน้าเขาด้วย
อะไรกัน !... นี่เสน่ห์กับลีลาของเขาใช้ไม่ได้ผลแล้วเหรอ
“กระผมว่าจะพาน้องสร้อยกลับแล้วขอรับเจ้าคุณพ่อ ทิ้งงาน กับเรือนมาหลายเพลา ผมอดห่วงไม่ได้” เขาเอ่ยขึ้นมาหลังจากสำรับหวานถูกบ่าวไพร่เก็บไปแล้ว เมื่อไม้อ่อนก็แล้ว ไม้เจ้าเล่ห์อุกอาจก็แล้ว ไม่ได้ผล เขาคงต้องใช้ไม้แข็ง
“เอาสิๆ พ่อก็ว่าจะพูดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แล้วจะกลับตอนไหนล่ะ เดี๋ยวพ่อให้ป้าเขาเตรียมพวกของแห้ง ผลไม้ที่หากินทางโน้นไม่ได้ ขนใส่เรือไปเยอะๆ เลย เอาไปฝากเจ้าคุณพ่อกับเจ้าคุณแม่ของลูกด้วย”
“ถ้าเป็นไปได้ กระผมก็อยากออกเดินทางวันนี้เลยขอรับ”
ไม่มีแววล้อเล่น หรือถามความคิดเห็นของฉันสักคำ ความอดทนของคุณพี่คงหมดแล้ว
ฉันเองก็เช่นกัน...
“สร้อยก็มีเรื่องอยากจะบอกเจ้าค
