09
1028 Words
ปัง... ปังๆๆ
“คุณสร้อยเจ้าขา คุณสร้อย” เสียงเรียกจากแช่มนั่นเอง
หลวงอัฐกับเมียเอกสบตากัน อีกคนตระหนก อีกคนขัดใจที่ถูกขัดจังหวะ
“อื้อ... ยะ อย่าเพิ่งดันเข้ามาค่ะ” ใบหน้าสาวบิดเบ้เพราะทรมานจากความเสียวกระสันที่ได้รับ สองมือเล็กทำการหยุดยั้งไฟสวาทของผัวไว้ด้วยการยันไปที่หน้าท้องแข็งเกร็ง
“คุณสร้อยเจ้าขา เหตุใดจึงเงียบไป หรือว่าเวียนหัวจนเป็นลมไปแล้วเจ้าคะ” ยิ่งเรียกแล้วไม่ได้รับการตอบสนอง แช่มยิ่งร้อนใจ
คุณพี่ทำท่าจะดันเจ้าโลกเข้ามาอีกจนฉันต้องตีเพียะไปที่แขน
“น้องต้องขานรับแช่ม”
“ถ้าน้องขานรับ แล้วนังแช่มมันพรวดพราดเข้ามาจะทำเช่นไร พี่น่ะไม่อายหรอก แต่น้องสร้อยต่างหากจะเอาหน้าไปไว้ไหน” และความผิดบาปทั้งหมดทั้งมวล ที่ทำให้แม่หญิงสร้อยสุดาต้องอับอายขายขี้หน้าประชาชี คงมาตกที่ผัวกลัดมันเช่นเขา
“คุณพี่ก็ถอนของคุณพี่ อะ... อ๊ะๆ ออกไปก่อนสิเจ้าคะ” ฉันยิ่งว่า เหมือนผัวจะยิ่งยุ บอกให้ถอน มิใช่กระทุ้งเข้ามาไม่หยุด
“นี่เข้าไปแค่หัว น้องก็ช่างใจร้ายจะให้พี่เอาออกแล้ว”
“แช่มรออยู่”
“น้องเห็นแช่มดีกว่าพี่ ?”
“มะ ไม่ใช่เช่นนั้นนะเจ้าค่ะ” กลัวผัวเคืองก็กลัว กลัวคนสนิทรับรู้กิจกรรมล่อแหลมกลางวันแสกๆ ของเธอกับหลวงอัฐก็กลัว และใช่เพียงแช่มที่ไหนที่รู้เรื่อง ถ้าแช่มส่งจดหมายกลับไปที่บ้าน เผลอเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าคุณพ่อ และแม่ป้าได้รับรู้ด้วย ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“บอกมา จะเลือกพี่ หรือแช่ม”
ฉันชั่งใจไปมา สุดท้ายก็เลือกได้ ครั้งนี้ฉันจะตามใจตัวเองสักครั้ง ช่างแช่มปะไร จึงได้พยักหน้าน้อยๆ ให้คุณพี่
“ดีมาก”
อัฐพยายามกลั้นยิ้มแห่งความปีติจนปวดแก้ม ยอมรับว่าดีใจมากๆ ที่แม่สร้อยยอมคล้อยตามบทสวาทที่เขาได้ร่ายไว้ตั้งแต่ต้น แต่ก็ยังไม่กล้าแสดงออกให้เมียได้รู้ กลัวจะถูกปรามาสว่าเป็นไอ้ไก่อ่อน
สองมือประสาน สองขาสาวถูกแบะและกดไว้ด้วยหัวเข่าชาย ในขณะที่ตะปูยักษ์ตอกลิ่ม ทิ่มเข้าเนื้อไม้จันทน์หอมเพียงปลาย
“อื้อ ตึงเจ้าค่ะ” ฉันสูดปากเข้า ผ่อนลมออกเพื่อระบายความแน่นหนึบ อึดอัดคับตึงเหมือนจะหายใจไม่สะดวก
“ครั้งแรกน้องฉีกขาด พี่ยังจำได้มิลืมเลือน”
ในวันเข้าหอนั้นสร้อยสุดาดูบอบบางราวแก้วใส แม้เขาจะไม่กล้าหนักมือนัก ด้วยกลัวทำน้องน้อยบอบช้ำ แต่ทั้งเลือดพรหมจารี กับเลือดสาวที่เนื้อหนังส่วนสงวนฉีกขาด ดูเป็นแผลฉกรรจ์น่าหวั่นใจยิ่งนัก
“สะ สุดหรือยังเจ้าคะคุณพี่”
“จะสุดได้ยังไงฮึ นี่ยังมิถึงครึ่ง”
ฉันเผลอเบิกตาโตโดยไม่รู้ตัว เพราะไม่ได้รับใช้คุณพี่นานหลายเพลาแล้ว เครื่องเคราเลยหดกระชับ หรือเพราะคุณพี่ไปได้ยาฝาหรั่งขนานดี ขนานไหนมาอีกหรือไม่ ดาบประจำกายถึงได้พองใหญ่ อวบอ้วน แข็งขึงและยาวกว่าที่เคยรู้สึก
“อึก อื้อ อ๊ะๆๆๆ ฮื่อ” ฉันก็ไม่รู้ว่าเปล่งเสียงครางอะไรออกไปบ้าง แต่ทุกอย่างที่ดำเนินไปกำลังจะฉีกทึ้งร่างฉัน ทั้งทรมาน เจ็บแสบ แต่ก็เสียวซ่าน จนอยากสลบไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ปัง... ปัง
“คุณสร้อยเจ็บปวดตรงไหนรึเจ้าคะ ให้แช่มตามหมอยาดีหรือไม่” แช่มตัดสินใจเคาะเรียกนายสาวอีกสองที
หากหูอีแช่มมิฝาดเฝื่อน ก็เหมือนว่าจะได้ยินเสียงกุกกักในห้องนั้น ยิ่งผสมกับเสียงร้องหงุงหงิงขาดห้วง เหมือนกำลังเจ็บปวดจากการป่วยไข้ แช่มยิ่งเป็นห่วงคุณสร้อยสุดานัก
“อื้มมมมม... ถ้าพี่เย่อน้องเสร็จ พี่จะออกไปไล่นังแช่ม ขายให้พวกพ่อค้าต่างเมืองไปเสีย”
“คุณพี่ขา อย่าทำแช่ม แช่มแค่เป็นห่วงน้อง”
ถ้อยวาจาออดอ้อน ร้องขอความเมตตาให้บ่าวคนสนิทของแม่สร้อย ทำเอาเขาแทบแตกดับ เสียงเมียที่ว่าหวานแล้ว ยังสู้สายตาหยาดเยิ้มมิได้ ไหนจะอากัปกัดเม้มกลีบปากอวบอิ่มจนแดงช้ำนั่นอีกเล่า... แม่สร้อยต้องกำลังวางแผนปลิดชีพเขาทางอ้อมอยู่เป็นแน่
“ถ้าเช่นนั้น พี่ทำน้องแทนได้ ใช่หรือไม่”
สะโพกสอบกระทุ้งกายเข้าไปอีกจังหวะสั้นๆ ซึ่งก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย ลำชายเขยิบเข้าไปได้อีกเพียงนิดหน่อยเท่านั้นเอง
... ในขณะที่เมียเขาเกร็งตัวสะท้าน ราวกับเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส ยิ่งกว่าโดนของมีคมจ้วงแทง
เสียงจากหน้าห้อง
“เอ็งมาทำอะไรตรงนี้รึนังแช่ม”
“นี่ห้องนอนนายข้า เอ็งสิมาทำอะไรฮึไอ้มิ่ง”
“ข้ามาตามคุณหลวง เห็นหายมานานแล้ว บรรดาคุณนายเถียงกันใหญ่ จนจะออกมาตามกันทุกเมีย ข้าก็กลัวจะรบกวนคุณสร้อย เลยอาสามาตามให้เอง”
“เอ้า คุณหลวงท่านยังอยู่ในห้องรึ ข้าคิดว่าไปที่อื่นแล้วเสียอีก”
“อยู่แหละ ข้าเดินวนเฝ้าอยู่ก็ยังไม่เห็นคุณท่านจะออกมาเลยนะ”
“แต่ข้าเรียกไปหลายรอบแล้ว ไม่มีผู้ใดขานรับเลย”
บทสนทนาพาทีของแช่มกับมิ่งดังหึ่งๆ อยู่หน้าห้อง จนคนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่นั้นไปต่อไม่ถูก
“เดี๋ยวไอ้มิ่งจะโดนขายอีกคน !” อัฐเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหนัก เลือดทุกหยดบนตัวแทบจะไปขังค้างอยู่ที่เจ้าลูกชายจอมเกเร
ใจก็อยากกระแทกกระทุ้งให้มิดลำ แต่ก็ทำเช่นดั่งใจคิดไม่ได้ ยิ่งเจ้าสองคนหน้าห้องโหวกเหวกทุ่มเถียงกันอยู่ ช่องแคบของเมียเขายิ่งบีบรัด เกร็งขมิบ ไร้ซึ่งการผ่อนคลาย ขืนเขายังดึงดัน แทรกแหวกเข้าไปจนถึงโพรงด้านใน สร้อยสุดาคงได้บาดเจ็บขึ้นมาจริงๆ
ส่วนด้านนอกนั้น...
- Writer
