10
1155 Words
“เจ้ามิ่ง ไหนบอกว่าจะมาตามคุณพี่ไงเล่า เหตุใดจึงมาวอแวอยู่กับแช่มเช่นนี้”
คุณวิมาลาเป็นผู้ไถ่ถามอย่างเอาเรื่อง ด้านหลังนั้นยังตามมาด้วยขบวนเมียๆ ของคุณหลวง ที่มาออกันอยู่เกือบครบ
“คุณวิเบาเสียงหน่อยเถิดขอรับ กระผมเกรงว่าจะรบกวนคุณสร้อย”
วิมาลาพยักหน้ารับรู้ รวมถึงหันไปบอกกล่าวนายผู้หญิงคนอื่นๆ ด้วย คุณพี่สร้อยสุดาเป็นที่เคารพนับถือของทุกคนในเรือนแห่งนี้ คุณพี่วางตัวดี ยุติธรรมเสมอมา อยู่ร่วมเรือน รับใช้ผัวคนเดียวกันหลายปี จึงย่อมประจักษ์แก่สายตา มิมีผู้ใดในที่นี้หรอก ที่ไม่นับถือและเป็นห่วงคุณพี่สร้อย
“หรือคุณพี่อัฐจะลงเรือนไปแล้วเจ้าคะ คุณพี่วิ” หนึ่งในเมียของคุณหลวงตั้งข้อสังเกต
“พวกเราก็นั่งรับสำรับเช้ากันอยู่หน้าเรือนนี่ ไม่มีทางที่คุณพี่ลงไปแล้วเราจะไม่เห็น”
“หรือคุณพี่จะใช้ประตูหลัง” เมียอีกคนเสนอความคิดเห็น
“ก็อาจเป็นได้ แต่ทางที่ดีลองเคาะเรียกสักหน่อยเถอะ พี่กลัวคุณพี่อัฐรับข้าวน้อยไป จะปวดท้องเอาได้” วิมาลาเดินนำไปถึงหน้าประตู แล้วเคาะเรียกคนข้างใน อย่างเบามือที่สุด
ส่วนคนด้านในนั้น ก็กระซิบกระซาบกันต่อไป...
“คุณพี่จะขายแม่วิด้วยรึไม่เจ้าคะ”
สร้อยสุดาช่างยอกย้อนจนน่าบิดก้นให้เขียว แล้วกัดย้ำๆ ลงไปจนขึ้นรอยฟันยิ่งนัก
“น้องไม่ไหวแล้วค่ะ คุณพี่รีบเข้าเถอะ” รูสวาทสาวถูกเสียบคาไว้ด้วยของมหึมานานเกินไป ส่วนเนื้ออ่อนด้านในก็เริ่มเต้นตุบๆ ประท้วงแล้วด้วย
“แต่แม่วิ...”
เสียงของวิมาลายังคงดังต่อเนื่อง ในบรรดานายผู้หญิงของเรือนนี้ วิมาลาไหวพริบดีที่สุด เขาเชื่อเหลือใจว่าต่อให้หลอกผู้อื่นได้ ว่าเขามิได้อยู่ในห้อง ก็ไม่มีทางปิดบังวิมาลาได้
เห็นท่าทางลำบากใจของผัว ฉันก็ชักน้อยใจขึ้นมาเสียดื้อๆ
“ทำไมคะ พอเป็นแม่วิ คุณพี่ถึงกับชะงักเชียวหรือคะ”
“พี่กลัวน้องอายต่างหาก”
คุณพี่อัฐทำท่าจะชักลำออก ฉันจึงต้องบีบหมับตรงบั้นท้ายคุณพี่ไว้ แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนไหนกันที่เผลอจิกเล็บเข้าไปจนคุณพี่ร้องบอกว่าเจ็บ
“แม่วิกับน้องๆ คนอื่นมารอเข้าหน่อย ของคุณพี่ถึงกับหดเลยหรือเจ้าคะ”
“น้องสร้อย ! อย่าให้เกินไปนักนะเจ้า” เขาเอ็ดสร้อยสุดา ในขณะที่เริ่มปวดหัวกับเสียงเรียก เสียงพูดคุยกันของบรรดาคนข้างนอกนั่น
“ก็คุณพี่จะทิ้งน้อง” ... อีกแล้ว
น้ำตาฉันรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่ขนาดเกือบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว เจ้าหัวบานยักษ์ชำแรกแทรกเข้ามาในตัวฉันเกินครึ่ง แต่คุณพี่ก็ยังเลือกจะทิ้งฉันไป
“ไม่ได้ทิ้ง พี่แค่ไม่อยากให้น้องต้องอับอายเมียคนอื่น แล้วต่อไปน้องจะปกครองพวกหล่อนๆ ข้างนอกนั่นได้เยี่ยงไร”
ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ทรมานเสียเมื่อใด ใครมาลองต้องหักห้ามใจ หักดิบถอดถอนความเครียดเขม็งออกมาจากรวงผึ้งแสนหวานดูบ้าง แล้วจะรู้ซึ้ง
“คุณพี่เลือกน้องวิ ?” แม้เสียงของวิมาลาจะเบา ฟังดูเย็นชื่นใจ น่าเพลิดเพลินเป็นที่สุด แต่ในเวลานี้ฉันกลับรำคาญจนอยากจะตะโกนต่อว่าออกไปให้รู้แล้วรู้รอด
“ถ้าเช่นนั้นคุณพี่ก็ไปเถอะค่ะ”
ฉันและผัวต่างผละออกจากกัน และฉันก็ขี้เกียจจะใส่ใจช่วยคุณพี่แต่งตัวพันผ้า หันหลังได้ก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง แสร้งทำเป็นหลับเพื่อตบตาคนข้างนอกที่เผื่อว่าจะมองเข้ามา
“เดี๋ยวคืนนี้พี่มาหา”
“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ คืนนี้มิใช่เวรของน้องอยู่แล้ว” แม้จะบอกออกไปเช่นนั้น แต่ฉันก็ยังหวังว่าคุณพี่จะกลับมาสานต่อเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ให้เสร็จ
ถึงไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดู แต่ก็รับรู้ได้ถึงตอนที่คุณพี่ดึงที่ขัดดาลประตู เปิดออก และคงก้าวออกไปด้วยท่าทางปกติ ต่างจากฉันที่คงทำตัวให้เป็นปกติไม่ได้ในเวลาเพียงแค่นี้ หลังจากถูกโอ้โลม กระทำเรื่องพิศวาสจนน้ำยังเจิ่งนองที่นอนอยู่เลย เสียงคนด้านนอกพูดคุยกันจับใจความได้ว่า ฉันไม่สบาย คุณพี่สั่งให้คนอื่นห้ามเข้าไปรบกวน แล้วให้แช่มเข้ามาเพื่อดูแลฉันได้เพียงคนเดียว
กลางดึกคืนนั้น
“ฮ้าว... นอนเถอะเจ้าค่ะคุณสร้อย เพลานี้แล้ว คุณหลวงคงไม่มา”
“แต่คุณพี่บอกฉันว่าจะมานะแช่ม”
แช่มรีบสวนกลับ
“แต่คุณสร้อยก็บอกคุณหลวงว่าไม่ให้มา ไม่ใช่รึเจ้าคะ”
ฉันเถียงไม่ออก แน่นอนอยู่แล้วว่าแช่มรู้ทุกเรื่อง ฉันแทบจะไม่เคยมีความลับอะไรกับแช่ม
“แช่มออกไปดูให้ฉันอีกทีได้หรือไม่ เผื่อคุณพี่จะดูหนังสือราชการจนดึกดื่น ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะได้รอ”
แช่มถอดถอนใจเบาๆ อย่างไม่อยากให้นายสาวเห็น แช่มอยู่เรือนนี้มานานพอที่จะรู้ว่า ดึกดื่นค่อนคืนแบบนี้ คุณหลวงอัฐคงไม่สนใจหนังสือ หรืองานราษฎร์งานหลวงใด แต่สนใจจะกกกอดเมียคนไหนมากกว่า
“เจ้าค่ะ เดี๋ยวแช่มไปดูให้” แช่มหาวทิ้งท้ายอีกสองที คราวนี้ตั้งใจว่าจะไปดูให้รู้กันไป ว่าตอนนี้หลวงอัฐอยู่ที่ห้อง หรือเรือนของคุณนายคนไหน คุณสร้อยสุดาจะได้เลิกรอและเข้านอนเสียที เพราะอีกไม่นานฟ้าก็จะสาง ไก่แข่งกันโก่งคอขันแล้ว...
ฉันเดินบ้าง นั่งบ้างเพื่อรอแช่มกลับมา ผ่านไปพักใหญ่แช่มก็ปรากฏตัว ท่าทางเหนื่อยหอบนิดๆ นี่คงไม่ใช่ว่าเดินไปหาคุณพี่ทั่วเรือน ทั้งปีกซ้าย ปีกขวา เรือนเชื่อมต่างๆ หรอกนะ
พอมาถึงแช่มก็รายงานทันทีว่าไปเจอนายปาน บ่าวสนิทอีกคนของคุณพี่ออกมาฉี่พอดี จึงได้ความว่าวันนี้คุณพี่ค้างห้องของแม่วิมาลา คราวนี้ฉันรู้สึกผิดหวัง น้อยใจอย่างที่สุด ตอนคุณพี่ออกไปจากห้องเมื่อเช้า ก็ไปกับแม่วิ พอกลางคืนที่รับปากว่าจะมาหาฉัน ก็ผิดคำพูด ไปค้างกับแม่วิแทน
คืนนั้นฉันข่มตาให้หลับ แต่ก็ฝืนหลับไม่ลง สุดท้ายจึงได้แต่นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น ดีที่ไล่แช่มให้กลับไปที่ห้องของตัวเองได้ ฉันจึงมิต้องขายหน้าต่อหน้าบ่าวคนสนิท
- Writer
