EP.10 [ความแตก]
1017 Words
[บทบรรยาย เฌอแตม]
“ฮัดชิ้ว!”
“เอ๊ะ เป็นหวัดเหรอเฌอ ไหวไหมอ่ะ ให้ฉันไปเสิร์ฟแทนป่ะ” ชมพูชะโงกหน้าข้ามเคาน์เตอร์มามองฉัน เธอยืนอยู่ด้านในเพื่อทำออเดอร์ส่วนฉันยืนอยู่ด้านนอกเพื่อรอเสิร์ฟ
“ไม่เป็นไร ๆ แค่จามเฉย ๆ สงสัยฝุ่นเข้าจมูกน่ะ นี่เสร็จแล้วใช่ไหม” ฉันรับออเดอร์จากเคาน์เตอร์ขึ้นมาถือแล้วเดินเสิร์ฟให้กับลูกค้าหญิงกลุ่มหนึ่ง พวกเธอไม่ได้สวมชุดนักศึกษาแต่มองจากหนังสือและแลปท็อปบนโต๊ะก็รู้ว่าเป็นนักศึกษากันแน่ ๆ น่าจะเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัย H ละมั้ง เพราะที่นั่นเป็นมหาวิทยาลัยแบบปิด ไม่จำเป็นต้องสวมชุดนักศึกษาก็เข้าเรียนได้ ช่างอิสระดีจริง ๆ
“แก ๆ ดูนั่นสิ นั่นใช่รุ่นพี่นับกาลหรือเปล่า”
“ไหน ๆ อืม น่าจะใช่นะ มากับยัยดาวคณะจอมฉาวนั่นด้วยนี่ ได้ข่าวว่าสองคนนั้นกำลังคบกันอยู่”
“จริงเหรอ น่าเสียดายอ่ะ ทำไมรุ่นพี่ตาต่ำขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งหล่อรวยโปรไฟล์ดี แต่ดันเลือกยัยนั่นมาเป็นแฟน”
ฉันเก็บถาดหลังวางออเดอร์ทั้งหมดลงบนโต๊ะพวกเธอเสร็จ พอถอยหลังออกมาก็เบนสายตามองไปนอกร้านตามทิศทางที่พวกเธอสนใจ บริเวณหน้าร้านปรากฏร่างของผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่ง สองคนนั้นเปิดประตูเข้ามา และทันทีที่เผชิญหน้ากับฉัน ผู้ชายเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ก็ขมวดคิ้วมองฉันด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“เฌอแตม? มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
อ่า… เจอคนรู้จักจนได้สินะ
ฉันเหลือบมองพวกลูกค้าผู้หญิงที่เพิ่งนินทาชายหญิงสองคนนี้ไปหมาด ๆ พวกเธอมองฉันแวบหนึ่งก่อนหลบสายตา ฉันดึงสายตากลับมามองผู้ชายผมสีเทาควันบุหรี่ตรงหน้าแล้วขยับยิ้มบาง
“หวัดดีค่ะเฮียกาล เฌอทำงานพิเศษอยู่ที่นี่น่ะ”
ฉันทักทายเฮีย ‘นับกาล’ กลับ เฮียเป็นลูกชายคนโตของคุณลุงนับพัน เพื่อนสนิทคุณพ่อฉันเอง พวกเราเคยเจอกันเวลามีงานเลี้ยงของครอบครัว นอกนั้นก็ไม่ค่อยเจอหรอกเพราะอยู่คนละมหาวิทยาลัยกัน ถ้าถามว่าสนิทไหมก็ไม่ค่อยนะ แต่เฮียนับกาลเป็นคนอารมณ์ดีเข้ากับคนง่าย แถมยังหล่อมากเลยด้วย ฉันยังจำตอนที่คุณลุงนับพันพูดแซวคุณพ่อว่าอยากได้ฉันเป็นลูกสะใภ้ได้ ตอนนั้นพ่อฉันแทบพ่นไฟใส่หน้าคุณลุงแน่ะ ดีนะที่ท่านแค่พูดเล่น ๆ ไม่จริงจัง ไม่อย่างนั้นฉันกับเฮียคงมองหน้ากันไม่ติดแน่ ๆ ก็เราไม่ได้มีความรู้สึกพิศวาสอะไรต่อกันเลยอ่ะ แค่คิดก็กระดากอายล่ะ
“อ้าวเหรอ อาบัสยอมให้ลูกสาวมาทำงานแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย”
“ก็ไม่เต็มใจหรอกค่ะ แต่เฌอจะทำสักอย่างอะนะ” ฉันยิ้มอ่อนใจก่อนจะหันมองผู้หญิงข้างกายเฮีย
ว้าว… เธอสวยมากเลยแฮะ หน้าตาสวยเฉี่ยวเหมาะสมกับเฮียนับกาลจริง ๆ
“นี่หยาดฟ้า แฟนเฮียเอง ส่วนยัยนี่เฌอแตม ลูกสาวเพื่อนสนิทป๊าน่ะ” เฮียแนะนำเราสองคนอย่างเป็นกันเอง หยาดฟ้ายิ้มให้ฉันแล้วทักทาย ฉันจึงยิ้มทักทายเธอกลับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ในที่สุดเฮียกาลก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีเนอะ” ฉันยิ้มแซวก่อนจะพาทั้งสองมาที่โต๊ะว่างริมกระจกแล้วส่งเมนูให้ “วันนี้ทางร้านมีเมนูพิเศษด้วยนะ เอ้อ มีเค้กรูปโดราเอม่อนด้วยนะเฮีย สนใจไหม?”
“เฮ้ยจริงดิ? เอา ๆ จัดมาเลยน้องสาว”
“ฉันขอไวท์เค้กกับลาเต้นะ” หยาดฟ้าละสายตาจากเมนูขึ้นมองฉัน ก่อนจะหันไปกลอกตาใส่แฟนตัวเอง “เฮียนี่จริง ๆ เลย เมื่อไหร่จะเลิกคลั่งไอ้หุ่นยนต์แมวสีฟ้านั่นสักที”
จากนั้นทั้งสองก็ถกเถียงกันเรื่องโดราเอม่อน ฉันยิ้มขำกับท่าทางทั้งคู่ก่อนจะถอยทัพออกมาปล่อยให้คู่รักเขาสวีตกัน
“คนรู้จักเหรอเฌอ หล๊อหล่ออ่ะ” ชมพูรับออเดอร์ไปจากมือฉันแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาสนอกสนใจไปทางเฮียนับกาล “แฟนก็สวยเนอะ เฮ้อ ๆ หนุ่มหล่อกับสาวสวยนี่เป็นอาหารตาชั้นเลิศจริง ๆ”
ทำไมเธอพูดเหมือนตัวเองไม่สวยล่ะ ทั้งที่เธอก็สวยจนลูกค้าหนุ่ม ๆ ในร้านมองตาเคลิ้มตลอดเลยนะชมพู
หลังจากผ่านเลยมาช่วงเย็นบรรยากาศในร้านก็เริ่มคนเยอะขึ้น ยิ่งเป็นช่วงหัวค่ำโต๊ะก็แทบจะไม่ว่างเลย เฮียนับกาลกลับไปได้สักพักแล้ว อีกชั่วโมงกว่า ๆ ก็จะถึงเวลาเลิกงานของฉันเหมือนกัน วันนี้ฉันมีเรียนเช้าเลยเข้างานกะบ่าย กำหนดเลิกงานก็คือสองทุ่ม
กรุ๊งกริ๊ง
“ยินดีต้อนรับค่ะ…” เสียงต้อนรับของฉันชะงักไปเมื่อหันมาเจอร่างสูงที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา โลกิมองมาทางฉันแล้วขยับยิ้มมุมปาก นี่เขามาอีกแล้วเหรอ… ช่วงนี้มาบ่อยไปหรือเปล่าเนี่ย ฉันกำลังจะหันหน้าหนีโลกิเหมือนที่ทำเป็นปกติ แต่กลับต้องเบิกตากว้างอ้าปากค้างเล็กน้อยเมื่อบังเอิญสบตาเข้ากับใครอีกคนที่เดินตามหลังเขาเข้ามา
ใบหน้าหล่อเหลาคุ้นตาเจ้าของเรือนผมสีโกเมนชะงักค้างไปเช่นกัน เขาขมวดคิ้วมองฉันก่อนจะไล่สายตามองผ้ากันเปื้อนแล้วดึงสายตาขึ้นมาสบตาฉันอีกรอบ คิ้วเข้มขมวดมุ่นทันที
ไวเท่าใจคิด… ฉันรีบหมุนตัวแล้วเตรียมจะเดินหนีเข้าหลังร้าน แต่มันคงช้ากว่าร่างสูงที่พุ่งทะยานเข้ามาดึงแขนฉันแล้วจับหันหน้าไปหา ใบหน้าหล่อ ๆ เริ่มแดงก่ำคร่ำเครียดอย่างที่ฉันไม่ได้พบเห็นมาพักใหญ่ ๆ
“เป็นเธอจริง ๆ ด้วย…”
“เอ่อ…”
“มาทำบ้าอะไรที่นี่เฌอแตม!”
- Writer
