EP.22 [รุ่นพี่สายรุก]

1122 Words

โชคดีของวันนี้คือการแต่งชุดคอสเพลย์จะแต่งแค่ช่วงหกโมงเย็นถึงสองทุ่ม ฉะนั้นฉันจึงไม่ต้องทนใส่ชุดเมดนี่นาน และตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น ยิ้มเข้าไว้เฌอแตม… อีกแป๊บเดียวก็ได้ถอดแล้ว! “Black Forest Cake ได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ” จานเค้กรูปร่างน่าทานถูกวางลงบนโต๊ะลูกค้านักศึกษาชายกลุ่มหนึ่ง ทุกคนหยุดสนทนาแล้วหันมองฉันอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย ฉันยิ้มการค้าพลางเมินสายตาแพรวพราวที่จับจ้องมา ฉันเจอแบบนี้มาร่วมสองชั่วโมงจนตอนนี้รู้สึกชินชาแล้ว เรียกว่าหายอายแล้วจะดีกว่า “คุณเมดน่ารักจัง ปกติเห็นแต่ในทีวี ไม่คิดว่าพอมาเห็นคนใส่จริง ๆ แล้วจะน่ารักได้ขนาดนี้” และนั่นก็คือคำพูดที่ฉันได้ยินเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้เช่นกัน “ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มการค้าอีกรอบแล้วหมุนตัวเตรียมจะเดินกลับเคาน์เตอร์ ทว่ากลับต้องชะงักกึกเมื่อสองตาสบกับดวงตาคมเข้มของร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาในร้านอย่างพอดิบพอดี “…” ไร้เสียงตอบรับจากสิ่งมีชีวิตรอบตัว ฉันหูอื้อ ตาพร่าไปชั่วขณะหนึ่ง ภายในใจกรีดร้องซ้ำ ๆ ว่าฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน… ฉันกีดกันพี่ฌอนไม่ให้มาที่ร้านวันนี้ได้ก็จริง แต่… แต่อีตารุ่นพี่วายร้ายนี่ฉันห้ามเขาไม่ได้! “ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงชมพูดังมาจากเคาน์เตอร์ดึงฉันหลุดจากภวังค์ โลกิเองก็เช่นกัน ดวงตาคมหลุบมองชุดเมดของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเสียมารยาทสุด ๆ ก่อนตวัดสายตาขึ้นสบตากับฉันอีกครั้งแล้วขยับยิ้มบาง ให้ตาย… ฉันเกลียดรอยยิ้มเขาที่สุด! “น่ารัก” ฉ่า… นั่นมันอะไร… ทำไมอยู่ ๆ อุณหภูมิบนใบหน้าของฉันถึงพุ่งสูงขนาดนี้ อยู่ ๆ มันก็ร้อนวูบจนแทบจะระเบิดเพียงแค่ได้ยินวลีสั้น ๆ จากปากของผู้ชายตรงหน้าทั้งที่วันนี้ฉันได้ยินคำนี้จนชาชินแล้วแท้ ๆ และใช่… โลกิชมฉัน! “หน้าแดง? เขินเหรอ...” เพราะฉันมัวแต่ยืนนิ่งลืมทิศลืมทางชั่วขณะ โลกิจึงเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้จนใบหน้าเราห่างกันเพียงไม่กี่คืบ ใบหน้าหล่อ ๆ ผุดรอยยิ้มบาง สายตาแพรวพราวจ้องกันราวกับเจอเรื่องสนุกก็ไม่ปาน “ขะ เขินอะไรกันคะ! ฉันร้อนต่างหากล่ะ!” ฉันลูบแก้มตัวเองเบา ๆ ไล่ความร้อนก่อนจะรีบหมุนตัวเดินหนีเข้าหลังร้าน ไม่สนใจแล้วว่าจะถูกพี่เรนนี่ดุหรือเปล่า ตอนนี้ฉันโคตรไม่เป็นตัวของตัวเองเลย มันทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งอยากจะกัดลิ้นตายเลยทีเดียว ฮืออออ ทำไมอีตารุ่นพี่วายร้ายต้องมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้ด้วย! น่าอายกว่านี้ไม่มีอีกแล้วยัยเฌอเอ๊ยยย! “เป็นอะไรหรือเปล่าเฌอ” ชมพูเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ฉันรีบปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติ สะกดจิตตัวเองไว้ว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะได้ถอดชุดนี้ออกแล้ว ไม่เป็นไรหรอก… แค่โลกิคนเดียวฉันรับมือได้อยู่แล้ว! “ไม่มีอะไร ปะ ออกไปทำงานกันต่อเถอะ” ฉันหยิบเมนูขึ้นมาถือแล้วเดินออกจากหลังร้านเพื่อมารับออเดอร์ลูกค้าหน้าร้าน ส่วนชมพูเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ตามเดิม เมื่อเดินมาถึงโต๊ะของโลกิก็พบว่าเขากำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่ พอเห็นฉันเขาก็รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉันแทน สีหน้าเขาดูอารมณ์ดีเหลือเกิน ที่มาวันนี้คงเพราะรู้เรื่องคอสเพลย์อยู่แล้วล่ะสินะ “สั่งอะไรดีคะคุณลูกค้า” “ขอเมดที่หนึ่ง” ฉันแทบสำลักอากาศตอนถูกแววตาคม ๆ ราวกับเสือจ้องมา นี่โลกิไม่คิดจะสวมหน้ากากเทพบุตรใส่ฉันบ้างเลยใช่ไหม เจอกันทีไรเขี้ยวเล็บโผล่ตลอดเลยให้ตายสิ! “เป็นบัตเลอร์ได้ไหมคะ เดี๋ยวไปตามพี่เคย์มาบริการให้” ฉันเก็บสมุดจดแล้วทำท่าจะไปตามพี่เคย์จริง ๆ แต่ถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน พอฉันจะสะบัดเขาก็รีบปล่อยแล้วยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ “ไม่เล่นแล้วก็ได้ครับ แหม ขี้งอนจังแฟนใครเนี่ย” “อะ อะไรอีกคะรุ่นพี่ ไหนว่าไม่เล่นแล้วไง” ฉันวีนเบา ๆ รู้สึกร้อนผ่าวหน้าขึ้นมาอีกแล้ว หัวใจก็เต้นแรงผิดปกติด้วย ไม่ชอบอาการบ้า ๆ นี่เลยให้ตายสิ! “เอ้า แล้วใครบอกว่าเล่น นี่ฉันจริงจังนะ เคยบอกไปแล้วไงว่าชอบเธอ และเราก็คบกันแล้วด้วย จำไม่ได้เหรอ หื้อ?” โลกิยกมือขึ้นเท้าคางกับโต๊ะพลางเอียงหน้าเล็กน้อย ความหล่อของเขาทำตาฉันพร่าไปชั่วขณะเลยล่ะ! อ่า… ร้ายกาจเกินไปแล้ว! “รุ่นพี่… ไม่เอาแบบนี้สิ ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าอย่ามาล้อเล่นกับฉันอีก รุ่นพี่ว่างมากนักหรือไงคะ ถ้าว่างนักทำไมไม่ไปเดตกับพวกสาว ๆ หรือไปเที่ยวกับพวกเพื่อน ๆ ก็ได้ ทำไมต้องมาที่ร้านนี้ด้วย” ประโยคหลังฉันบ่นงึมงำ แต่โลกิคงได้ยิน เขาขมวดคิ้วนิด ๆ แต่ก็ยังคงรอยยิ้มไว้ “จะไปเดตกับสาวอื่นทำไมในเมื่อมีแฟนน่ารัก ๆ ทำงานอยู่ที่ร้านนี้แล้วทั้งคน อีกอย่าง… ใครบอกว่าวันนี้ฉันมาคนเดียวล่ะ” “หมายความว่ายังไงคะ?” โลกิไม่ตอบคำถามฉันแต่กลับมองข้ามไหล่ฉันไปเป็นจังหวะเดียวกับเสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นพอดี “นั่นไง เพื่อนรักฉันมาพอดีเลย” ไม่นะ… อย่าบอกนะว่า… “องค์หญิงน้อยของพี่~~” เสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกลก่อนร่างสูงของผู้ชายที่วันนี้ฉันไม่อยากเจอที่สุดปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง ฉันยืดตัวตรงขนกายลุกชันไปหมด กลืนน้ำลายลงคอดังอึก ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองตามเสียงเรียกนั่นเลย ไม่เอานะ… เจอพี่ฌอนในสภาพนี้เนี่ยนะ? ฆ่าฉันให้ตายเลยเหอะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more