EP.18 [โลกกลม]
1088 Words
“อ๊ะ!”
“เฮ้ย!”
จู่ ๆ บันไดที่พาดชั้นอย่างมั่นคงก็ถูกใครบางคนชนขามันจนไถลไปด้านข้างส่งผลให้ตัวฉันซึ่งยืนอยู่บนบันไดนั้นเสียหลักตามแรงโน้มถ่วง วินาทีนั้นฉันหลับตาแน่นอย่างพร้อมรับแรงกระแทกจากพื้น ไว้อาลัยให้กับความซวยของตัวเองโดยแท้
พรึ่บ!
ไม่เจ็บ…
โอเค… นอกจากจะไม่เจ็บแล้ว รู้สึกว่าฉันจะหล่นลงมาทับร่างของใครบางคนเสียด้วย สัมผัสได้จากร่างกายแกร่งที่รองรับน้ำหนักฉันทั้งตัวอยู่ในขณะนี้ แถมวงแขนล่ำ ๆ นั่นยังเกี่ยวพันรอบเอวฉันแน่นเลยด้วย รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดใบหูและข้างแก้มในระยะประชิด
“ว้าย! ตายแล้ว! เกิดอะไรขึ้นคะ เป็นอะไรกันหรือเปล่า?!” เสียงร้องถามดังขึ้นจากด้านหลังเรียกสติฉันกลับมาเกือบเต็มร้อย สองตาค่อยลืมขึ้นช้า ๆ ช้อนมองเจ้าของร่างแกร่งนั่นในทันที ก่อนจะตาพร่ามัวไปชั่วขณะเมื่อพบกับดวงหน้าหล่อคมคายแสนคุ้นตาจนน่าโมโหนั่น
ไม่จริงน่า… นี่เขาเป็นวิญญาณตามหลอกหลอนฉันอยู่หรือไงกันนะ??
คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยราวกับแปลกใจที่เห็นหน้าฉันเช่นกัน เราสองคนสบตากันนิ่งอยู่ในท่านั้นโดยไม่มีใครขยับเขยื้อน จนกระทั่งเสียงของผู้หญิงคนเดิมทักขึ้นมาอีกรอบนั่นแหละ ฉันถึงดีดตัวออกจากร่างแกร่งราวกับต้องของร้อนก็ไม่ปาน
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมน้องเฌอ พี่โลกิด้วยค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?” พี่นัท รุ่นพี่ปีสองที่รับหน้าที่ดูแลฝ่ายคัดแยกเดินเข้ามาพยุงฉันด้วยความเป็นห่วง และเพราะเสียงของพี่เขาค่อนข้างดัง ทำให้คนอื่น ๆ ในห้องโถงเดินมามองพวกเราด้วยความสนใจ
“ยัยเฌอ! เกิดอะไรขึ้น?” ยัยเฟรย์วิ่งเข้ามาจับแขนฉันแล้วหมุนซ้ายหมุนขวาอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันมองร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้วเช่นกัน “เอ๊ะ… พะ พี่ชาย? พี่มาทำอะไรที่นี่เนี่ย??”
ฉันมองตามสายตาเพื่อนรักด้วยความอยากรู้เช่นกัน ผู้ชายที่ชนบันไดจนฉันเสียหลักตกมาทับตัวเขาเองก็คือ… โลกิ
“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ อ้อ จริงสิ พวกน้องอยู่วิศวคอมฯนี่นะ ไม่แปลกที่จะรู้จักพี่โลกิ” พี่นัทมองพวกเราสลับกับโลกิ เขาขมวดคิ้วมองฉันก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเหมือนเดาอะไรบางอย่างได้
“คือ… พี่โลกิเป็นพี่ชายฉันค่ะ พี่ชายแท้ ๆ”
“จริงเหรอ อ้อ อย่างนี้นี่เอง งั้นก็ดีเลย พี่น้องอยู่ชมรมเดียวกันครึกครื้นดี”
เดี๋ยวนะ… อยู่ชมรมเดียวกันงั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่า…
“นี่พี่ชายอยู่ชมรมจิตอาสางั้นเหรอ? จริงอ่ะ?!” ยัยเฟรย์โพล่งออกมาอย่างเหลือเชื่อ มันทำหน้าประมาณว่า ‘คนอย่างพี่ชายตัวเองเนี่ยนะทำจิตอาสา’ ซึ่งฉันก็คิดแบบยัยนี่เป๊ะเลย
“ใช่แล้ว เซอร์ไพรส์นะเนี่ยที่เจอเธออยู่ชมรมนี้เหมือนกัน” โลกิลูบผมน้องสาวตัวเองเบา ๆ เขาเผยรอยยิ้มเอ็นดูราวกับเทพบุตร ทำเอาคนรอบตัวเผลอเคลิ้มตามไปหมด ยกเว้นฉันที่ยืนอึ้งไปแล้วกับประโยคหลังของเขาที่เหมือนจงใจพูดใส่ฉัน “โลกกล๊มกลมเนอะ”
ใช่! ถ้าโลกมันจะกลมจนน่าโมโหขนาดนี้นะ! ฉันจะหนีไปอยู่ดาวอังคารให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย!
ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องมาเจอรุ่นพี่วายร้ายในที่แบบนี้ด้วย ไม่เข้าใจอ่ะ! ทำไมเขาไม่ไปอยู่ชมรมบาสล่ะ มาอยู่ชมรมจิตอาสานี่ทำไม หรือมาอยู่ชมรมนี้เพื่อสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนดีมีจิตอาสางั้นเหรอ? จะทุ่มทุนสร้างเกินไปแล้วนะ!
โอ๊ย! คิดยังไงก็คิดไม่ตก ฉันลาออกจากชมรมทันไหมนะ
แต่เดี๋ยวนะ… ถ้าโลกิอยู่ชมรมนี้ งั้นก็หมายความว่าเพื่อนของเขาก็ต้องอยู่ชมรมนี้ด้วยงั้นสิ… ไม่จริง… ถ้างั้น…
“มุงอะไรกันอ่ะ มีเรื่องไรกันเหรอ ขอคนหล่อเผือกหน่อยคร้าบบ” จบเสียงโหวกเหวกแสนคุ้นหู ร่างสูงของใครอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังโลกิ
ชัดเลย… ผมสีโกเมนแบบนี้…
“มีไรกันวะไอ้โลกิ… เอ๊ะ…”
ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทางพลางถอนใจออกมาหนัก ๆ ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของตัวเองอย่างปลง ๆ ฉันคงจะไม่ได้พบความสงบสุขอีกแล้วในปีนี้…
“องค์หญิง? เอ๊ะ… องค์หญิงน้อยของพี่นี่นาาาา”
ขอถามอีกครั้ง… ฉันลาออกจากชมรมภายในวันเดียวที่สมัครเลยได้ไหมอ่ะ?! เฌออยากกรีดร้อง!!
.
.
.
“อ้อออ อย่างนี้นี่เอง ดีจัง ได้อยู่ชมรมเดียวกับองค์หญิงน้อยของพี่ด้วย ฮี้ ๆ”
อากัปกิริยาปิดปากหัวเราะเหมือนพวกมารร้ายในหนังจีนของพี่ฌอนทำฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน หลังจากพวกเราพากันกลับมาที่โต๊ะคัดแยกสิ่งของ คนอื่น ๆ ก็เลิกกินเผือกแล้วแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน จึงเหลือแค่ฉัน เฟรย์ พี่นัท โลกิ และพี่ฌอนที่ยืนล้อมโต๊ะขนาดใหญ่อยู่
“ว่าแต่ทำไมพี่ฌอนถึงเรียกน้องเฌอว่าองค์หญิงเหรอคะ”
“เพราะเป็นโรคจิตค่ะ” ฉันชิ่งตอบพี่นัทอย่างไม่แคร์สายตาใคร พี่ฌอนทำตาโตอ้าปากค้างใส่ฉันเลย
“ไม่จริงงง เฌอใจร้ายอีกแล้วว พี่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเฌอน้าา”
“อย่างที่เห็นค่ะพี่นัท พี่ฌอนเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของยัยเฌอ เอ่อ… ถึงจะดูไม่เหมือนพี่น้องกันเลยก็เถอะ” ยัยเฟรย์กระซิบบอกพี่นัท แต่ได้ยินมาถึงฉันเลย พี่นัทยิ้มเจื่อน ๆ ให้ฉัน
“พวกนี้เอาไปเก็บที่ล็อกสี่ใช่ไหมคะ งั้นเฌอเอาไปเลยนะ” ฉันยกกล่องขึ้นถือหลังนับจำนวนเสร็จ อยากจะรีบทำให้เสร็จ ๆ ไปจะได้ออกจากที่นี่เสียที
“เก็บแค่กล่องนั้นแล้วก็พอก่อนนะเฌอ ส่วนกล่องนี้ฝากพี่ฌอนเก็บล็อกสองนะคะ น้องเฟรย์จดนี่เสร็จก็พอแล้ว ตอนนี้ค่ำมากแล้ว จบนี่ก็กลับกันได้เลยจ้ะ” พี่นัทสั่งงานเป็นฉาก ๆ ทุกคนพยักหน้ารับแล้วทำหน้าที่ของตนเพื่อจะได้กลับบ้าน
- Writer
