EP.26 [ปีชง]
1226 Words
“พอ ๆ หยุดเลยพี่ฌอน เลิกหยาบคายใส่เด็กสักทีได้ไหม นั่นน้องชายชมพูนะ” ฉันยกมือขึ้นห้ามทัพ ชมพูรีบดึงน้ำเงินมาปิดปากแล้วยิ้มเจื่อนให้พวกเรา
“ขอโทษแทนน้ำเงินด้วยนะคะรุ่นพี่ เด็กนี่ชอบพูดอะไรไม่ทันคิดน่ะค่ะ คงเพราะฉันสั่งสอนไม่ดีเองค่ะ”
“จะขอโทษทำไมกวางน้อย เธอกับน้องไม่ผิดสักหน่อย ไอ้เวรนี่ต่างหากที่ไม่รู้จักสงบอารมณ์ โตเป็นควายแล้วยังโวยวายไม่อายเด็กเลยไอ้ห่า” พี่โตพูดเสริมขึ้นมาก่อนหันไปตำหนิพี่ฌอน พอฉันเห็นพี่ฌอนทำท่าจะอ้าปากเถียง ฉันก็รีบดึงแขนเขาแล้วลากให้มายืนข้าง ๆ กัน
“เงียบไปเลยพี่ฌอน ไม่งั้นเฌอจะกลับบ้านคนเดียว”
มันได้ผล พี่ฌอนงับปากทันที แถมยังทำอมลมพองแก้มเหมือนไม่พอใจเป็นเด็ก ๆ
“ว่าแต่มึงเรียกเธอว่ากวางน้อยเหรอวะไอ้โต?” โลกิที่ยืนเงียบมาตั้งแต่ต้นเปิดปากพูดบ้าง ซึ่งมันเป็นคำถามที่ฉันก็สงสัย ทุกคนจึงเบนสายตาไปทางพี่โตอย่างพร้อมเพรียง คนถูกมองทำเพียงยักคิ้วนิด ๆ แล้วคว้าแขนชมพูกับน้ำเงินไปจับ
“กูกลับละ ไว้เจอกันที่มอนะพวกมึง” ตามคาด พี่โตไม่ตอบแต่พาสองคนนั้นเดินไปทางลานจอดรถเลย ทิ้งฉันกับเพื่อนรักทั้งสองของเขาให้ยืนมองตามตาปริบ ๆ
“กูว่ามันป่วย”
“มึงเหรอ?” โลกิละสายตากลับมามองพี่ฌอนพลางเลิกคิ้วสูง
“ไอ้โตสิ! กูคนปกติโว้ย! ไม่ป่วยไม่ตายง่าย ๆ หรอกเนอะเฌอ” พี่ฌอนหันมาเนอะกับฉันซึ่งกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างเอือมระอาสุด ๆ
“เฌอกลับแล้ว ไม่ต้องตามมานะ!”
“เฮ้ยเฌอ! ไม่เอาดิ๊! พี่กลับด้วยคร้าบบบบ!”
.
.
.
มหาวิทยาลัย M
วันนี้ฉันมีเรียนเช้า ส่วนพี่ฌอนเข้าบ่าย ฉันจึงออกจากบ้านโดยไม่รอเขา เอาจริง ๆ ปกติฉันก็ไม่รอนะ เป็นพี่ฌอนแหละที่รีบตื่นมาดักรอเพื่อมามหาวิทยาลัยพร้อมฉันเป็นประจำ ดีหน่อยที่วันนี้พี่ฌอนตื่นสาย ฉันเลยสบายหูสบายตาขึ้นเยอะ
“หวัดดีเฌอ ยินดีด้วยน้า”
“เอ๊ะ… เรื่องอะไรเหรอ” ฉันเงยหน้ามองเพื่อนร่วมคลาสด้วยความงุนงงเมื่อนั่งลงปุ๊บพวกเธอก็รีบเข้ามารุมล้อมปั๊บเลย ปกติฉันก็ไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนในคลาสนี้สักเท่าไหร่นะ แต่คำถามของฉันยังไม่ทันได้รับคำตอบก็มีเสียงแจ้ว ๆ ของยัยเฟรย์เพื่อนรักที่วันนี้มันไม่มีเรียนเช้าแต่ไม่รู้ทำไมถึงโผล่หน้ามาได้
“ยัยเฌออออ ฉันดีใจด้วยยย” ฉันเบี่ยงตัวหลบวงแขนยัยเฟรย์ที่ทำท่าจะล็อกคอกันทำให้มันพลาดไป ใบหน้าสวยมุ่ยนิด ๆ แล้วนั่งลงด้านข้างฉัน ก่อนจะทำตาวิ้งค์ ๆ “ฉันคิดแล้วเชียวว่าแกต้องชนะแน่ ๆ แล้วก็เป็นดังคาด ฮิ ๆ”
“นี่พูดถึงเรื่องอะไรกัน มีใครจะตอบฉันได้หรือยัง งงไปหมดแล้วเนี่ย” ฉันเริ่มจะหงุดหงิดนิด ๆ เพราะไม่มีใครอธิบายอะไรเลย มัวแต่ตื่นเต้นกันอยู่ได้ โดยเฉพาะยัยเฟรย์
“อ้าว นี่แกยังไม่รู้เรื่องเหรอ? โห อะไรเนี่ย โทรศัพท์มีอ่ะหัดใช้ซะบ้างนะยะ โซเชี่ยลอ่ะหัดเล่นบ้างอะไรบ้าง คนเขารู้ไปทั่วมหาลัยแล้วมั้งเนี่ย มีแต่เจ้าตัวที่ไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว” ยัยเฟรย์บ่นยาวเหยียดก่อนจะหยิบไอแพดของตัวเองออกจากกระเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าฉัน “เอ้า เอาไปดูซะ จะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ”
ฉันหยิบไอแพดขึ้นมาดูพลางขมวดคิ้วมุ่น
.
.
‘นางสาวเฌอริตา เมธีไพศาล หรือ น้องเฌอแตม คว้าตำแหน่งดาวคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปด้วยคะแนนโหวตแบบขาดลอย
เรียกว่ามาแรงแบบกระแสดีเว่อร์วังสุด ๆ สำหรับน้องใหม่เอกวิศวคอมสุดน่ารักที่ได้รับฉายา
‘เจ้าหญิงแห่งวิศวะ’ ผู้กอบกุมหัวใจหนุ่ม ๆ ทั่วมหาวิทยาลัยในขณะนี้…’
.
.
เอ๊ะ… นี่มันอะไรกัน?!
“ไงล่ะ อึ้งเลยสิ ฮิ ๆ ตอนฉันเห็นโพสต์ในเพจคณะฉันยังอึ้งเลย พอไปเช็คหน้าเว็บมหาลัยถึงได้รู้ว่าเขาปิดโหวตดาวเดือนคณะกันแล้ว และแกก็ชนะโหวตแบบขาดลอยเลยด้วยยัยเฌอ สุดยอดไปเลยเพื่อนฉัน!”
“เดี๋ยวสิ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ ตอนเอาชื่อฉันไปเข้าประกวดก็ไม่ถามฉัน ตอนปิดโหวตก็ยังไม่มีการแจ้งเตือนอะไรฉันเลยเหรอ นี่ไม่คิดจะถามความเห็นฉันสักนิดเลยหรือไงว่าฉันอยากจะเป็นไหมไอ้ดาวคณะเนี่ย” ฉันบ่นอย่างไม่ค่อยพอใจ เอาจริง ๆ ก็คิดอยู่ว่าระบบประกวดอะไรนี่มันแปลก ๆ แต่การมัดมือชกกันแบบนี้มันสร้างภาระให้ตัวนิสิตนะ มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสละเวลาอันมีค่ามาใส่ใจเลย
“เอาน่า อย่าบ่นเลยแก ไหน ๆ แกก็ชนะโหวตแล้วนี่ ยังไงก็ต้องยอมรับแหละ เพราะมันเป็นหน้าที่ของพวกนิสิตอยู่แล้ว ไม่ว่าใครจะได้รับตำแหน่ง คนคนนั้นก็ต้องรับหน้าที่เป็นตัวแทนของนิสิตทุกคนในคณะเพื่อประชาสัมพันธ์และร่วมกิจกรรมของมหาลัยอยู่แล้ว ฉะนั้นแกควรทำใจซะ” ยัยเฟรย์เหมือนพยายามปลอบใจฉัน มันแย่งไอแพดไปกด ๆ บางอย่างแล้วยื่นคืนให้ฉัน “และอีกเรื่องที่ฉันคาดคิดไว้ก็คือ… เดือนคณะปีนี้จ้า”
“อะไรอีกล่ะ” ฉันหลุบตามองภาพบนจอไอแพดในมือก่อนจะนิ่งค้างไปหลายวินาที
.
.
‘นายกฤตภาส อัครภากรกุล หรือโลกิ หนุ่มฮอตสุดหล่อจากเอกวิศวคอมปีสาม ผู้ครองตำแหน่งเดือนคณะมาสองปีซ้อน และในปีนี้เขาได้คว้าตำแหน่งเดือนคณะเป็นปีที่สามด้วยคะแนนโหวตถล่มทลายอีกครั้ง สมกับฉายา ‘เทพบุตรแห่งวิศวะ’ ผู้ชายที่สาว ๆ อยากควงด้วยมากที่สุดในขณะนี้จริง ๆ …’
.
.
“ดะ… เดี๋ยวนะ… นี่มัน?”
“ใช่แล้วจ้าเพื่อนเลิฟ เป็นไปตามคาด พี่ชายฉันชนะโหวตเดือนคณะปีนี้เป็นปีที่สามแล้ว! ฮิ ๆ ปรบมือดัง ๆ ให้ความฮอตเฟ่อของพี่ชายเลย กรี๊ด ๆ” ยัยเฟรย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างภูมิอกภูมิใจในตัวพี่ชายของตัวเองมาก โดยไม่สนใจสีหน้าหนักใจของเพื่อนรักอย่างฉันเลยสักนิด
“งั้นก็หมายความว่าฉันคือดาวคณะ ส่วนพี่ชายแกคือเดือนคณะงั้นเหรอ?” ฉันทวนในสิ่งที่ไม่อยากให้มันเป็นความจริง ผลจากคำตอบคือการพยักหน้ารับยิ้ม ๆ จากยัยเฟรย์
“ใช่แล้ว ต่อไปนี้แกจะได้ทำกิจกรรมคณะร่วมกับพี่ชายฉันตลอดหนึ่งปีเต็มเลยล่ะยัยเฌอ น่ายินดีใช่ม้า”
ยินดีกับผีแกน่ะสิ! ปีนี้มันปีชงของฉันชัด ๆ เลย! ให้ตายสิ!
- Writer
