ใบหน้าหล่อโน้มกระซิบข้างใบหู ลมหายใจกรุ่นร้อนเป่ารดข้างแก้มจนฉันขนลุกไปหมด ในใจก็กลัวว่าพวกพี่ฌอนจะเข้ามาเห็นภาพที่ชวนเข้าใจผิด คงเหลือทางเลือกเดียวถ้าไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงแบบนี้ต่อไป
“พะ พี่โลกิ” สุดท้ายฉันก็กลั้นใจเรียกเขาว่าพี่ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเขินแปลก ๆ เหมือนกัน ทั้งที่ก็เรียกพี่โตพี่ไรม์ได้โดยไม่รู้สึกอะไรแท้ ๆ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ ทำไมฉันต้องรู้สึกแปลก ๆ กับแค่เฉพาะโลกิด้วยนะ “ระ เรียกแล้วก็… ปล่อยสิคะ”
“ชักไม่อยากปล่อยเลยแฮะ” เขาตอบหน้ามึน ๆ ทำฉันถลึงตาใส่
“รุ่นพี่!”
“อ๊ะ ๆ เรียกรุ่นพี่อีกแล้ว” มือหนากระชับเอวฉันให้เข้าใกล้ลำตัวเขามากขึ้นเหมือนจงใจแกล้งกัน ฉันเม้มปากแน่นก้มหน้างุด
“ปละ ปล่อยได้แล้วค่ะ พะ พี่โลกิ”
“โอย ๆ ท้องกิ่วแล้วโว้ยยย หิวสุด ๆ” เสียงโวยวายของพี่ฌอนดังมาจากหน้าประตูห้องครัว ส่งผลให้ฉันผละออกจากร่างสูงแทบจะทันที โลกิเองก็ยอมปล่อยมืออย
