“ขอโทษครับ สงสัยเท้าไปเตะโดน” โลกิยิ้มขอโทษอาจารย์และคนอื่น ๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงที่ฉัน รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตานั่นเลื่อนมองพี่ธาม ไม่รู้ทำไมแต่ฉันรู้สึกได้ถึงแววกดดันแปลก ๆ ในดวงตาคู่นั้น “ถ่ายเดี่ยวเสร็จแล้วใช่ไหมครับรุ่นพี่? จะได้ถ่ายภาพคู่ต่อ พอดี ‘เราสองคน’ มีธุระต้องไปต่อน่ะครับ”
โลกิไม่รอฟังคำตอบของพี่ธามสักนิด เหมือนเขาพูดไปงั้น เพราะเขาเดินเข้ามาในฉากและหยุดยืนด้านข้างฉัน แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สีหน้าและสายตาเหมือนกำลังสั่งกลาย ๆ ว่า ‘รีบถ่ายซะสิ’ พี่ธามถือกล้องค้างแล้วมองเราสองคนสลับกันชั่วครู่ก่อนขยับยิ้มบางอย่างมีเลศนัย ครู่ต่อมาเขาก็กดชัตเตอร์ ฉันที่ยังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าจึงเผลอทำหน้าเหลอหลาจนโลกิต้องขยับหน้าเข้ามากระซิบใกล้ ๆ
“ยิ้มสิคะ ถ่ายคู่กับพี่แล้ว ผ่อนคลายสิ” ถึงโลกิจะพูดแบบนั้น แต่การอยู่ใกล้เขาฉันจะยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ล่ะสิไม่ว่า การถ่ายภาพดำเนินต่อไปอีกครึ่ง
