Kabanata 92
Lee’s POV
Tahimik lang ako na kumakain sa hapag habang iniisip ang kaninang nagsambit ng pangalan ko sa labas ng bahay, parang kilala ko ang boses na iyon. Hindi ko lang sigurado, pero alam ko sa sarili kong boses niya iyon.
“Anak, okay ka lang ba?” kitang-kita ko ang pag-aalala sa mukha ni mama.
“Ahh, yes naman, ma. May iniisip lang,”
“Kanina pa nga ‘yan ganyan, ma. Noong lumabas iyan ng kanyang silid.” Dagdag pa ni kuya na nasa pagkain lang naman ang kanyang atensiyon.
“Ano ba kayong dalawa, baka tulala lang ‘yang anak natin dahil may ginagawa siyang ibang bagay sa kanyang silid.”
“Tama ka po, pa.” Inayos ko naman ang upo ko at saka nagsubo na ng pagkain,
“May marami kasi
