ข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี

บทที่ 9 งานเลี้ยงจวนตระกูลหลี่

บทที่ 9 งานเลี้ยงจวนตระกูลหลี่

ผ่านมาร่วมสองวันจวนตระกูลหลี่

ก็ส่งเทียบเชิญมาที่จวนตระกูลฟาง ฟางเมี่ยวจ้องมองเทียบเชิญฉบับนั้นอย่างเงียบๆ ในใจของนางรู้สึกเต้นระรัวอย่างรุนแรง

นางบอกไม่ถูกว่ามันเกิดจากสาเหตุใดกันแน่ที่ทำให้จิตใจของนางไม่สงบได้ถึงเพียงนี้ คล้ายว่านางรอคอยที่จะได้พบกับเขาและเฝ้ารอให้เขาพูดประโยคบอกรักนั้นกับนางอีกครา

หากครานี้เขาพูดกับนางอีกครา นางจะตอบตกลงเขาอย่างไม่รีรอ นางจะแต่งกับเขา จะดูแลเขาให้ดีที่สุด

ฟางเมี่ยวละสายตาจากเทียบเชิญฉบับนั้น ก่อนจะสั่งให้ลู่ชิงช่วยนางเลือกชุดที่จะสวมใส่ไปที่จวนตระกูลหลี่ในอีกสองวันข้างหน้า

นางจำได้ว่าในชาติก่อนนั้น นางรู้ว่าในงานเลี้ยงครั้งนี้เย่จิ้นหยางจะมาร่วมด้วยเช่นกันเพราะสนิทสนมกับหลี่เยี่ยนเฉินมาก นางจึงบรรจงแต่งกายสีสันฉูดฉาดไป เพื่อยั่วยวนเย่จิ้นหยาง โดยไม่สนใจหลี่เยี่ยนเฉินเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังหลอกใช้เขา

ฟางเมี่ยวไล่ความคิดเหล่านี้ออกไป นางมองดูชุดที่ตนเองจะสวมใส่ก่อนจะยิ้มออกมาคราหนึ่ง

สองวันต่อมา

งานเลี้ยงจวนตระกูลหลี่

ยามนี้ภายในจวนตระกูลหลี่ค่อนข้างคึกคักเป็นอย่างมาก ขุนนางชั้นสูงจากทั่วทั้งเมืองหลวงต่างมาร่วมยินดีด้วย เพราะตระกูลหลี่มีเรื่องที่น่ายินดีนั่นก็คือหลี่เยี่ยนเฉินบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลได้เลื่อนขั้นเป็นรองแม่ทัพ อีกทั้งภายภาคหน้าย่อมมีโอกาสสืบทอดตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ต่อจากบิดาอีกด้วย

ฟางเมี่ยวเดินลงมาจากรถม้า ก่อนจะมองไปโดยรอบ สถานที่นี้เป็นสถานที่ที่นางคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

"เมี่ยวเอ๋อร์ เข้าไปข้างในกับพ่อเถิด"

"เจ้าค่ะ"

ฟางเมี่ยวเดินตามผู้เป็นบิดาเข้าไปข้างในจวน เพียงแค่นางก้าวเข้ามาในจวน สายตาของผู้คนที่มองมาก็ต่างจับจ้องมาที่นางแล้ว สายตาของเหล่าบุรุษมีแต่ความชื่นชมในความงามล้ำของนาง ส่วนสตรีน้อยเหล่านั้นต่างมองนางอย่างไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก แต่ฟางเมี่ยวไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

หลี่เยี่ยนเฉินที่กำลังพูดคุยอยู่กับเล่าสหาย พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นฟางเมี่ยว

วันนี้นางสวมชุดสีเหลืองอ่อน บนชายกระโปรงปักลวดลายผีเสื้อที่กำลังดอมดมกลีบดอกไม้ เมื่ออาภรณ์ชุดนี้มาอยู่บนกายของนางแล้ว มันช่างดูราวกับมีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น ขับให้ผิวของนางงดงามขาวนวลเนียนราวหิมะ แม้ใบหน้าจะไม่ได้แต่งแต้มมากนัก กลับงดงามจนผู้คนไม่อาจละสายตาไปจากนางได้

ฟางเมี่ยวคล้ายรับรู้ว่าตนถูกจับจ้อง นางจึงหันมาจ้องมองทันที ก่อนจะพบว่าเป็นหลี่เยี่ยนเฉินนั่นเอง นางจึงส่งยิ้มให้เขาคราหนึ่ง

หลี่เยี่ยนเฉินพลันเบือนหน้าหนี ราวกับไม่เห็นนางอย่างไรอย่างนั้น เขาลอบกำมือแน่น นี่เขาเผลอหลงใหลไปกับความงามอาบยาพิษของนางอีกแล้วอย่างนั้นหรือ!!

ไม่มีทาง!! เขาจะใจอ่อนกับนางอีกไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อหันไปมองอีกครา ก็พบว่านางเดินจากไปเสียแล้ว เขาขมวดคิ้วมุ่นคราหนึ่งพลางครุ่นคิด

เหตุใดนางจึงไม่แต่งหน้าหนาเตอะราวกับนางเอกงิ้วเล่า ทุกครานางจะบรรจงประโคมทั้งเครื่องประทินผิวและเครื่องประดับกายอย่างบ้าคลั่ง มันทำให้นางดูแก่เกินอายุตน

แต่ทว่าครานี้นางกลับไม่แต่งกายมากนัก เขากลับมองว่ามันน่ามองกว่าแต่ก่อนเสียอีก!!

น่ามองหรือ น่ามองกับผีน่ะสิ!!!

เขาไม่สนใจเรื่องของฟางเมี่ยวอีกแล้ว จึงหันไปสนทนากับสหายต่อ

ด้านฟางเมี่ยวนั้นยามนี้บิดาของนาง พานางเข้ามาที่ห้องโถงใหญ่ ก่อนจะพบกับแม่ทัพใหญ่หลี่และหลี่ฮูหยิน

"คารวะท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ"

ฟางเมี่ยวทำความเคารพอย่างนอบน้อม ก่อนจะส่งยิ้มให้หลี่ฮูหยินคราหนึ่ง หลี่ฮูหยินปรายตามองนางเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา ส่วนฟางเมี่ยวนั้นก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก

นางรู้ดีว่าท่านแม่ของหลี่เยี่ยนเฉินไม่เอ็นดูนางเลยแม้แต่น้อย เพราะนางทำตัวเหลวไหลไร้มารยาทไร้กฎระเบียบ ตั้งแต่เริ่มเติบใหญ่ก็มีนิสัยไม่น่ารักเช่นยามวัยเยาว์อีก

หลี่ฮูหยินเอง แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้มแต่ในใจกลับครุ่นคิด

ฟางเมี่ยวยามยังเยาว์วัยนั้นช่างน่ารักน่าทะนุถนอมไม่น้อย แต่ทว่าเมื่อเติบโตขึ้นกลับเปลี่ยนนิสัย อายุสิบสามก็หัดเข้าโรงพนัน หัดดื่มสุรา อีกทั้งยังแต่งกายฉูดฉาด ได้ยินว่านางเริ่มจะยั่วยวนบุรุษเป็นแล้ว!!!

สามีของนางอยากได้ฟางเมี่ยวมาเป็นสะใภ้ แต่นางที่เป็นภรรยากลับไม่เห็นด้วยเท่าใดนัก แต่จะทำเช่นไรได้เล่าสามีนางยืนยันหนักแน่นเพราะเป็นสหายกับคนตระกูลฟางมาตั้งแต่วัยเยาว์ นางคงทำได้เพียงภาวนาให้หลี่เยี่ยนเฉินชิงชังสตรีนางนี้เสีย แต่จะเป็นไปได้หรือในเมื่อหลี่เยี่ยนเฉินชื่นชอบฟางเมี่ยวมาตั้งแต่ยังเด็ก

ฟางเมี่ยวดูสีหน้าของหลี่ฮูหยินออก นางเพียงยิ้มเล็กน้อย นางเข้าใจ หลี่ฮูหยินคงไม่อยากได้นางเป็นสะใภ้ เพราะนางติดการพนันติดสุรา

แต่โชคยังดีที่ยามนี้นางจัดการตัดรากถอนโคนอนุซางไปแล้ว ยามนี้นางจึงยังไม่ถึงขั้นที่ติดสุราจนเกินเยียวยา และทำชั่วจนเกินจะแก้ไข

เอาเถิด!!ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนกันไป นางเชื่อว่าสักวันหลี่ฮูหยินต้องเปลี่ยนความคิดที่มีต่อนางเป็นแน่

"ชินอ๋องเสด็จมาแล้วขอรับ"

บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งรีบวิ่งเข้ามารายงาน แม่ทัพใหญ่หลี่และหลี่ฮูหยินรีบออกไปต้อนรับในทันที แม้แต่ฟางเมี่ยวก็ออกไปด้วยเช่นกัน

นางมองดูเย่จิ้นหยางที่ยามนี้กำลังเดินเข้ามาในจวนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาดูหล่อเหลาและสง่าผ่าเผยเป็นอย่างมาก ฟางเมี่ยวมองบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นสามีของนางในชาติก่อนด้วยแววตาที่เรียบเฉย

หลี่เยี่ยนเฉินรีบออกมาต้อนรับเย่จิ้นหยางอย่างสนิทสนม พลางแอบชำเลืองมองฟางเมี่ยวในคราเดียวกัน แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อในแววตาของฟางเมี่ยวที่มองเย่จิ้นหยางมีเพียงความเรียบเฉย ไม่ได้มีความรักใคร่หรือหลงใหลให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

นี่มันเกิดเรื่องใดขึ้นกันนะ เหตุใดเรื่องราวจึงคล้ายไม่เป็นไปอย่างที่เขาจำได้เล่า!!!

"อาเยี่ยน ยินดีกับเจ้าและครอบครัวด้วย นี่เป็นของขวัญจากข้า"

"ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

แม้จะได้ชื่อว่าเป็นสหายสนิท แต่ยามอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายย่อมต้องให้ความเคารพ หลี่เยี่ยนเฉินทำความเคารพอย่างนอบน้อม ก่อนจะรับของขวัญมาจากเย่จิ้นหยาง

"เชิญท่านอ๋องด้านในเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม"

เย่จิ้นหยางพยักหน้าก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองที่สตรีนางหนึ่ง ฟางเมี่ยวมองตามสายตาของเย่จิ้นหยางไป ก่อนจะหยุดอยู่ที่จางเสวี่ยฮุ่ย แววตาที่เย่จิ้นหยางมองจางเสวี่ยฮุ่ยมีทั้งความชอบพอและหลงใหลในคราเดียวกัน

ฟางเมี่ยวไม่ได้รู้สึกเศร้าใจอันใดมากนัก นางรู้อยู่แล้วว่าคนทั้งสองอย่างไรย่อมต้องได้เป็นสามีภรรยากัน และนางก็ไม่ได้คิดจะไปขัดขวางวาสนาด้ายแดงของผู้ใดเช่นกัน

จางเสวี่ยฮุ่ยที่รู้สึกว่าถูกจ้องมอง จึงหันมามองทันที เมื่อเห็นว่าเป็นฟางเมี่ยวนางก็ยิ้มเต็มใบหน้า ก่อนจะเดินเข้ามาหาฟางเมี่ยวอย่างกระตือรือร้น

"คุณหนูฟางเมี่ยว"

"คุณหนูจางเสวี่ยฮุ่ย"

"เจ้าก็มาด้วยหรือ ดียิ่งนัก"

"อืม"

"เจ้าเรียกข้าว่าเสวี่ยเสวี่ยก็ได้นะ"

ฟางเมี่ยวมองดูจางเสวี่ยฮุ่ยด้วยแววตาที่หลากหลาย ก่อนจะยิ้มเต็มใบหน้า

"เรียกข้าว่า เมี่ยวเมี่ยวก็ได้เช่นกัน"

จางเสวี่ยฮุ่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าอย่างเบิกบานใจ

"เมี่ยวเมี่ยว เราไปเดินเล่นทางนั้นกันเถิด ดอกเหมยกำลังบานเลย"

"อืม ไปสิ"

ฟางเมี่ยวเดินตามจางเสวี่ยฮุ่ยคราหนึ่ง คนทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่ศาลาริมสระบัวที่มีต้นดอกเหมยรายล้อมช่างดูงดงามยิ่งนัก ฟางเมี่ยวทิ้งกายนั่งลงอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับจางเสวี่ยฮุ่ย

"เสวี่ยเสวี่ย ชาที่ข้าให้เจ้าไปครานั้น รสชาติดีหรือไม่?"

ฟางเมี่ยวกระอักกระอ่วนยิ่งนัก ให้ตายเถิด!! ชาติที่แล้วนางพยายามแทบเป็นแทบตายเพื่อที่จะฆ่าจางเสวี่ยฮุ่ยและทำร้ายนางให้สำเร็จ แต่ครั้งนี้กลับมานั่งสนทนากันเหมือนสหายสนิท นางรู้สึกแปลกพิกล

"เอ่อ อืม ดีสิ ข้าชอบมากเลย"

จางเสวี่ยฮุ่ยเอ่ยไม่เต็มเสียงอีกทั้งยังไม่ยอมสบตากับฟางเมี่ยว ฟางเมี่ยวที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

ท่าทีเหมือนคนโกหกของจางเสวี่ยฮุ่ยเช่นนี้มันคืออันใดกัน!!

ช่างเถิด!!!นางเองก็ไม่อยากคาดคั้นเอาคำตอบ

"อืม เจ้าชอบก็ดี หากมีเวลาก็ไปเอาที่ร้านข้าเพิ่มได้ ข้าให้เจ้าแบบไม่คิดเงินสักอีแปะเลย"

จางเสวี่ยฮุ่ยที่ได้ยินเช่นนั้นเบิกตาโต ก่อนจะเดินมาทิ้งกายลงนั่งข้างๆ ฟางเมี่ยว ฟางเมี่ยวสะดุ้งคราหนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

ให้ตายเถิด!!ใกล้ข้าเช่นนี้ไม่กลัวข้าตบเจ้าหรือ?

"เมี่ยวเมี่ยว นั่นคือโรงน้ำชาที่เจ้าเป็นเจ้าของใช่หรือไม่?"

"อืม"

"ข้าเคยได้ยินว่าตระกูลฟางร่ำรวยแต่ไม่คิดว่ากิจการจะใหญ่โตถึงเพียงนี้ อีกทั้งเจ้ายังดูแลกิจการเองด้วยหรือ?"

"ใช่แล่ว ทำไมหรือ?"

เมื่อเห็นท่าทีอยากเอ่ยแต่ไม่กล้าเอ่ยของจางเสวี่ยฮุ่ยฟางเมี่ยวจึงหันไปถามทันที

"เอ่อ"

"พูดมาเถิด"

จางเสวี่ยฮุ่ยถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"มีคนบอกว่าเจ้าติดพนัน อีกทั้งยังชอบดื่มสุราจนเมามาย กิจการก็ไม่สน วันๆ เอาแต่ยั่วยวนบุรุษ สตรีทั้งเมืองหลวงต่างไม่ชอบหน้าเจ้า ทั้งที่เจ้าก็ดูเหมือนเป็นคนฉลาดแต่กลับไม่ได้เรื่อง เอ่อ ขออภัย ข้าเพียงพูดตามที่ได้ยินมาเท่านั้น"

จางเสวี่ยฮุ่ยมีท่าทีรู้สึกผิดไม่น้อย ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นลูบจมูกตนคราหนึ่ง

หากเป็นข้าคนเก่าป่านนี้เจ้าคงได้โดนตบร่วงสระน้ำไปแล้ว!!

"เมี่ยวเมี่ยวข้าขอโทษ"

"ช่างเถิด ข้าไม่สนใจหรอก"

"แต่ยามนี้เจ้าเก่งมากเลยนะ สตรีที่ทำการค้าได้มีน้อยยิ่งนัก"

ฟางเมี่ยวจ้องมองจางเสวี่ยฮุ่ยที่ยิ้มตาหยี ใจของนางพลันแปลกไปไม่น้อย

จางเสวี่ยฮุ่ยคนเก่าทั้งเงียบขรึมและอ่อนแอ แต่จางเสวี่ยฮุ่ยที่นางเห็นในยามนี้ดูอ่อนโยนบอบบางน่าคบหาและร่าเริงมาก

คงเพราะตำแหน่งชายาท่านอ๋องทำให้นางจึงต้องสำรวมท่าทีสินะ

จะแปลกหรือไม่ หากนางจะบอกว่านางชอบจางเสวี่ยฮุ่ยตรงหน้าผู้นี้มากกว่า

"สนทนาสิ่งใดกันอยู่หรือ?"

เสียงของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบของฟางเมี่ยวและจางเสวี่ยฮุ่ย ฟางเมี่ยวจึงเงยหน้าไปมอง ก่อนที่นางจะถอนหายใจออกมา

หลีกเลี่ยงให้เจอไม่ได้สินะ

อดีตสามีจอมบัดซบ!!!