YASMİN,
Arabaya bindirildiğimde her iki yanıma binen adamlar zorla ellerimi ve gözlerimi bağlarken biri,
‘’Bağırırsan bayıltırım, sessizce otur! O zaman kimse sana zarar vermeyecek.’’ dedi sert ve Mardin yöresine has bir konuşmayla. Allah’ım iki ihtimal vardı ve hangisi daha kötüydü bilmiyordum. Ya Fırat’ın adamlarıydı bunlar, ya da babamın.
‘’Siz kimsiniz? Niye kaçırdınız beni?’’ dedim panikle ama çok sert olmamaya dikkat ederek. Onları sinirlendirmek istemiyordum.
‘’Öğrenirsin yakında kim olduğumuzu. Düğünden kaçarak kurtulacağını mı sandın ağamdan?’’ Fırat! Kesin onun adamlarıydı. Kalbim sıkıştı. Acaba bana ne yapacaktı, öldürüp adına da namusumu temizledim mi diyecekti? Allah’ım koru beni bu gaddar insanlardan, diye içim için dua ediyordum ve terlemeye başlamıştım.
‘’Ne olur ben
