รักร้ายร้ายของนายข้างบ้าน

ตอนที่2 การออกทริปขอสองครอบครัว

"แอลลี่" เสียงวิลากยาวเมื่อเห็นแอลลี่เดินมาแต่ไกล

"วิ คิดถึงจังเลย เป็นไงบ้างแกสบายดีไหม?" แอลลี่วิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นเพื่อนด้วยความคิดถึงราวกับว่าไม่ได้พบกันมาสักสิบปีได้

"สบายดีแล้วแกล่ะ เป็นไงบ้างปิดเทอมไปเที่ยวไหนมา" วิเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"อย่าให้พูดเลยวิปิดเทอมอยู่บ้านอ่านหนังสือ เฮ้อ! น่าเบื่อสุด พ่อกับแม่งานเยอะไม่ได้ไปไหนเลย" แอลลี่ทั้งพูดทั้งทำหน้าเซ็งจนคนเป็นเพื่อนมองแล้วอดสงสารไม่ได้

"ร่าเริงหน่อยแอลลี่ นู้นๆ ทางนู้น" วิพูดพลางส่งสายตาให้เพื่อนมองตาม

"รู้ใจเพื่อน" แอลลี่มองตามทางที่เพื่อนส่งสัญญาณให้ก็พบกับพี่พอลรุ่นพี่ปีสี่ที่เธอแอบชอบมายาวนานถึงแปดปี

"เก็บทรงหน่อยจ๊ะเพื่อนรัก" วิล้อเพื่อนเมื่อเห็นว่าแอลลี่ล่องลอยออกไปไกลเกินกว่าที่เธอจะเรียกกลับมาได้

"แกก็ ไม่ได้เจอหลายเดือนแกว่าผมพี่เขาผมยาวขึ้นไหมวะ ดูซิฉันว่าพี่เขาหล่อขึ้นด้วย ทำไงดีๆ ยิ่งนานวันฉันยิ่งหลงรักพี่เขา" แอลลี่เขาโหมดคลั่งรัก แต่ก็พอเข้าใจได้การแอบชอบใครนานๆ ก็จะออกอาการบ้าแบบนี้ทั้งนั้น

"ได้ข่าวว่าพี่เขาเพิ่งเลิกกับแฟน" วิกระซิบแจ้งข่าวดีให้เพื่อนรับรู้

"จริงดิ" เธอทำตาโตแล้วหันมองวิ ในที่สุดแปดปีที่รอคอยก็มาถึง สวรรค์เข้าข้างฉันแล้ว

"ถึงเวลาที่แกจะต้องออกสนามรบอย่างจริงจังแล้วนะเว้ย ก่อนที่พี่เขาจะเรียนจบ ถ้าแกพลาดโอกาสนี้ ไม่มีโอกาสหน้าแล้วนะแอล" วิ เอ่ยสมกับที่เป็นเพื่อนจอมยุยง

"เอาว่ะ...ฮึบ..ฮึบ.." แอลลี่สูดหายใจเข้าเต็มปอด เธอรวบรวมความกล้าก่อนจะเดินออกไปทางที่พี่พอลกำลังเดินมา

"เอาไว้ก่อนแล้วกัน" เธอเดินม้วนกลับมาอย่างคนสิ้นหวังความกล้าเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น

"เม้าท์อะไรกันครับสาวๆ " แซนพูดพลางยื่นขวดน้ำให้สองทั้งสองคน

"เรื่อยเปื่อยจ๊ะแซน" แอลลี่พูดพลางเอื้อมมือไปรับขวดน้ำส่งต่อให้กับวิ

.............

กรี๊ด! กรี๊ด! ไต้ฝุ่น ไต้ฝุ่น

แอลลี่ วิ และแซนพร้อมใจกันมองตามเสียงดัง

มาแล้วเดือนมหาลัยสุดฮอต ไม่ว่าจะเป็นน้องปีหนึ่ง จนถึงพี่ปีสี่ ไม่มีสาวคนไหนที่ไม่กรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลาของไต้ฝุ่น

"หมั่นไส้ชะมัด" แอลลี่พูดอย่างเบื่อหน่ายเธอไม่เข้าใจว่าผู้หญิงในมหาวิทยาลัยเป็นอะไรกันไปหมดถึงได้ตามติดไต้ฝุ่นราวกับเห็บหมาแบบนี้

"ใช่ซิแกมีโอกาสได้มองหน้าหล่อๆ ของไต้ฝุ่นทุกวันแกคงไม่เข้าใจหัวอกสาวๆ พวกนี้หรอก" วิเอ่ยขึ้น

แอลลี่มองใบหน้าของไต้ฝุ่นสลับกับใบหน้าของพี่พอลที่เธอแอบรักไปมา พลางตระหนักได้ว่าความจริงแล้วไต้ฝุ่นก็หล่อจริงๆ เพียงแต่แพ้พี่พอลของเธอไปหน่อย อาการของคนแอบรักอะนะดูใครก็ด้อยกว่าคนในใจไปหมด เธอหันมองหน้าวิที่กำลังมองตามไต้ฝุ่นอย่างเคลิบเคลิ้มแล้วก็ได้แต่หมั่นไส้ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงในมหาลัยนี้เป็นอะไรถึงได้หลงกลไอ้ตัวร้ายอย่างไต้ฝุ่นไปหมด

"วิแกก็เรียนคณะเดียวกับไต้ฝุ่น เห็นหน้าทุกวันแกไม่เบื่อบ้างเหรอ" แอลลี่เอ่ยถามพร้อมเอื้อมมือดันค้างที่อ้าปากค้างอยู่ของวิให้ปิดลง

"ก็มองได้เรื่อยๆ นะ แต่ถ้าเป็นพี่ธี ฉันจะขอมองทุกวันเลย" วิเม้มปากอย่างคนหิวโหยเมื่อพูดถึงพี่ธี เธอละสายตาจากไต้ฝุ่นแล้วมองตามชายหนุ่มผิวเข้มที่กำลังเดินมา

...

"วิ วิ วิเป็นอะไรหรือเปล่า" ธี นักศึกษาปีสี่คณะแพทย์ถามวิเพราะเห็นอาการเหม่อลอยจนน่าเป็นห่วง

"เปล่าค่ะ วิแค่..แค่ พัก..พักสมองค่ะ เฮอะ..เฮอะ" วิสะดุ้งตื่นจากภวังค์พร้อมส่งสายตาปริบๆ ให้ธีที่ยืนอยู่ห่างเธอเพียงแค่คืบ

"รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ " แอลลี่ถามเมื่อธีหันหน้ามองมาทางเธอ พร้อมๆ กับยื่นกระดาษทิชชูซับน้ำลายให้เพื่อนรัก

"พี่เอาของดีมาให้" ธี อดที่จะหัวเราะกับท่าทางของทั้งสองไม่ได้ เขายื่นสมุดจดให้แอลลี่พร้อมรอยยิ้ม

"อะไรคะรุ่นพี่"

"พี่รวบรวมวิชากายวิภาคทั้งหมดไว้ในนี้หมดแล้ว"

"เรื่องจริง?"

"งั้นพี่ไปล่ะ ไว้เจอกันที่คณะ" ธี ผงกหัวให้เธอพร้อมกับหันมายิ้มที่มุมปากให้วิ

"ค่ะ" แอลลี่พยักหน้าให้เขาเป็นการขอบคุณ ตอนนี้เธอตื้นตันจนทำอะไรไม่ถูก

"ฉันว่าเขาใจดีกับแกแปลกๆ ไหมว่ะ" วิ ถามเพื่อนรักทั้งที่ในใจก็มีคำตอบอยู่แล้ว

"ก็ปกตินะ" แอลลี่บอกวิ เธอหยิบสมุดจดขึ้นมาส่องก่อนจะลดลงมากอดไว้อย่างหวงแหน สมบัติล้ำค่าของฉัน เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะหันไปสบตากับไต้ฝุ่นที่กำลังเดินมาพอดี ทันใดนั้นรอยยิ้มของเธอก็หุบลง แค่คิดถึงเรื่องบัดสีที่เพื่อนสนิททำต่อหน้าต่อตาเธอ เธอก็แทบจะอ้วก แอลลี่รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรีบร้อนและไม่ลืมที่จะลากแซนออกมาด้วย ไต้ฝุ่นได้แต่มองตามหลังเธอด้วยความไม่พอใจที่เธอพยายามหลบหน้าเขา

"แอลแกจะไปแล้วเหรอ" วิ ตะโกนตามหลังเมื่อเห็นเพื่อนรีบร้อนเดินไป

แอลลี่โบกมือให้วิโดยไม่แม้จะหันกลับมาเพราะกลัวว่าไต้ฝุ่นจะเจอเธอเข้า

..............

"แอลลี่สุดสัปดาห์นี้หยุดยาว บ้านไต้ฝุ่นเขาชวนเราไปเที่ยวภูเก็ตด้วยกันลูกทำตัวให้ว่างด้วยนะ" เสียงแม่ของแอลลี่ตะโกนออกมาจากในห้องครัว

"ไม่ไปได้ไหมค่ะแม่ ขี้เกียจ ลี่ว่าจะอ่านหนังสืออยู่บ้าน" หญิงสาวพูดพลางอ่านหนังสือพร้อมหยิบขนมเข้าปาก

ผลัวะ!!! มือยาวๆ ของแม่ลอยมาจากในครัวหยุดอยู่ที่ศีรษะของแอลลี่พอดิบพอดี

"จะไม่ไปได้ไงแม่รับปากแม่ไต้ฝุ่นไปแล้วอีกอย่างช่วงปิดเทอมแม่ก็ไม่ว่างพาแกไปเที่ยว ตอนนี้ครอบครัวเราว่างพร้อมกันแม่ก็อยากพาแกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง" เธอเอ่ยเสียงดุกับผู้เป็นลูกสาว

"แม่อะ" หญิงสาวพูดพลางหันหน้าไปหาผู้เป็นพ่อเพื่อหาตัวช่วยแต่เหมือนจะไร้ผล เธอส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้งพร้อมกับลูบหัวให้พ่อดู

"พรุ่งนี้กลับจากมหาลัยลูกก็จัดกระเป๋าให้เรียบร้อย วันมะรืนแม่จองตั๋วเครื่องบินไว้แต่เช้า" แม่ของเธอแจ้งกำหนดการเดินทางให้ทุกคนในครอบครัวรับรู้

"วางแผนซื้อตั๋วเครื่องบินเรียบร้อย มัดมือชกชัดๆ" แอลลี่บ่นเสียงเบาแต่ก็พอให้แม่ได้ยิน เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นไปซุกอยู่กับพ่อเมื่อเห็นว่าแม่กำลังง้างมือ

.......

หาว....หญิงสาวบิดไล่ความขี้เกียจพลางขยี้ตาเพื่อปรับสภาพให้เข้ากับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เธอมองสภาพผมที่ยุ่งเหยิงผ่านทางกระจกบานเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนหยิบแว่นตาขึ้นมาสวม

"แอลลี่..ตื่นได้แล้วลูก" เสียงตะโกนดังมาจากด้านล่าง เธอหันมองนาฬิกาแล้วก็คิดได้ว่าคุณแม่ของเธอคงเดือดเต็มที่แล้ว

"ตื่นแล้วค่ะแม่" แอลลี่ยกมือลูบผมรุงรังลง แต่ลูบเท่าไร่มันก็เด้งขึ้นดังเดิม ขี้เกียจสระผมจัง

"เร็วเข้าเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง" เสียงดุรอดผ่านมาอีกรอบ รอบนี้แอลลี่รีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างขัดใจ

"โอ๊ย! ยังง่วงอยู่เลย" เธอตีอกชกอากาศเพื่อระบายอารมณ์แล้วกลั้นใจลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว

....

"แอลลี่เสร็จหรือยังลูกไต้ฝุ่นมารอนานแล้วนะ" แม่ของเธอร้องเรียกลูกสาวเป็นครั้งที่ร้อย จนตอนนี้เธอรู้สึกอายไต้ฝุ่นแทนผู้เป็นลูกสาว

"เสร็จแล้วค่ะ" แอลลี่เดินลงมาอย่างเนือยๆ พอใกล้ถึงบันไดชั้นล่างเธอก็ทำเป็นรีบร้อนสุดๆ

หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวที่มีกระโปรงพลิ้วยาวถึงตาตุ่มกำลังก้าวลงมาจากบันได วันนี้เธอดูดีกว่าทุกวันผมยาวสลวยถูกปล่อยให้พลิ้วไหวตามธรรมชาติ ปากกระจับอวบอิ่มถูกแต่งแต้มให้แวววาวด้วยลิปบาล์ม แก้มเนียนขาวแม้ไม่ได้ถูกปรุงแต่งแต่ก็ยังอมชมพูชวนหน้ามอง อีกทั้งดวงตาคู่สวยวันนี้ไร้แว่นสายตาบดบังยิ่งทำให้เธอดูแปลกตา แอลลี่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอลงมาถึงบันไดชั้นล่างสุดอย่างทุลักทุเล ก่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มข้างบ้าน

ไต้ฝุ่นได้แต่ยืนนิ่ง ตะลึงกับภาพของสาวสวยด้านหน้า เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะสวยน่ารักได้ขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่าความคุ้นชินทำให้เขามองว่าแอลลี่ยังคงเหมือนเดิมเมื่อครั้งเจอกันตอนแรกไม่มีเปลี่ยน จนมาวันนี้ผ่านมาแปดปีแล้วเขาเพิ่งรู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาไม่ใช่เด็กแต่ตอนนี้เธอกลับเป็นสาวสวยสะพรั่งจนเขาเผลอเคลิ้มไปชั่วขณะ

"นี่ นี่ ไต้ฝุ่น นายเป็นอะไร นี่" เธอเขย่าตัวไต้ฝุ่นเพื่อเรียกสติ

"เปล่า มีอะไร" เขาพยายามดึงสติกลับมาแม้ว่าตอนนี้ความหวั่นไหวจะเกิดขึ้นจนใบหน้าและหูร้อนไปหมด

"เหล้า เบียร์ ก็เพลาๆ หน่อยกินเยอะจนสติสตางค์ไม่มีแล้ว" เธอบ่นเขา

"ช่างเถอะ แล้วไม่ใส่แว่นหรือไง" เขามองหน้าเธอแล้วพูดเรื่องอื่นแก้อาการขัดเขินจนเริ่มเสียทรง

"ใส่ซิ" เธอยกแว่นมือขึ้นมาสวมไว้กับใบหน้าเนียนพร้อมทั้งดันมันให้เข้าที่

"ถือกระเป๋าให้หน่อย หนัก" แอลลี่ยื่นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า เพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้แล้วว่ามันใหญ่เกินกว่าที่เธอจะยกไหว

"ถือเองซิ ตอนขนของใส่ทำไมไม่คิด" ไต้ฝุ่นพูดพร้อมหันหลังเดินไปที่รถปล่อยให้หญิงสาวหน้าชาอยู่คนเดียว

อึ้งเลย..ไอ้ไต้ฝุ่นแก...