รักร้ายร้ายของนายข้างบ้าน

ตอนที่7 ย้ายเข้า

ตอนที่ 7

ย้ายเข้า

"พอได้แล้วแม่" ไต้ฝุ่นพยายามทักท้วงแม่ของเขาที่เอาแต่วิ่งวุ่นไปจนทั่วคอนโด ไม่เพียงแต่อุ่นไม่สนใจที่ลูกชายพูดตอนนี้เธอถือวิสาสะจัดการกระเป๋าสัมภาระทั้งของไต้ฝุ่นและของแอลลี่เข้าไว้ในตู้เสื้อผ้า

แอลลี่มองหน้าไต้ฝุ่นเลิ่กลั่กเธอพยายามส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มห้ามแต่เขาก็เอาแต่ยักไหล่เพราะว่าเขาเองก็ไม่สามารถหยุดความตั้งใจของแม่อุ่นได้ จนกระทั่งลินแม่ของแอลลี่เดินเข้ามา แอลลี่รีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนผู้เป็นแม่และขอร้องให้ช่วยหยุดแม่ของไต้ฝุ่น ลินมองเพื่อนบ้านก่อนจะเดินเข้าไปแย่งเสื้อผ้าในมือของเธอมาถือไว้

"คุณอุ่นไม่ต้องทำแล้วค่ะ" เธอเอ่ยห้ามแม่ของไต้ฝุ่นตามคำขอของลูกสาว แอลลี่มองหน้าผู้เป็นแม่พร้อมปรบมือเบาๆ ให้เธอ

"เดี๋ยวตรงนี้ฉันทำเองค่ะ คุณอุ่นช่วยจัดการผ้าปูที่นอนให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีฉันเตรียมมาเยอะเลือกไม่ถูกว่าจะใช้สีไหนดี" ลินพูดเสริมพร้อมรอยยิ้ม

"อ้าว! แม่! เดี๋ยวซิแม่ ไม่ใช่แบบนี้ซิแม่" แอลลี่พยายามทักท้วง แทนที่ผู้เป็นแม่จะห้ามตามคำขอตอนนี้กลับผสมโรงอย่างเข้าขากันซะแล้ว แถมผู้ใหญ่ทั้งคู่ไม่สนใจเด็กอย่างเธอเลยสักนิด

"นายก็ทำพูดอะไรบ้างซิ" เธอหันมาแขวะไต้ฝุ่นที่เอาแต่ยืนเงียบ

"หนูแอลชอบสีอะไรคะคุณลิน" แม่ของไต้ฝุ่นยืนเลือกผ้าปูที่นอนกว่าสิบชุดที่วางอยู่อย่างลังเล

"สีเหลืองค่ะ แต่อย่าสนใจเลย เอาสีที่ไต้ฝุ่นชอบเถอะค่ะ อย่างไงนี่ก็เป็นคอนโดของเขา" แม่ของแอลลี่กล่าวเสริม

"คอนโดของไต้ฝุ่นคนเดียวที่ไหนตอนนี้หนูแอลลี่ก็เป็นลูกสะใภ้ฉัน แล้วคอนโดนี้ครึ่งหนึ่งก็เป็นของหนูแอลลี่ด้วย" อุ่นเอ่ย

"งั้นก็เอาผ้าปูสีที่ลูกเขยฉันชอบส่วนผ้าห่มก็สีเหลืองดีไหมคะ คนละครึ่ง" บรรดาแม่ของทั้งคู่หัวเราะคิกคักอย่างถูกคอจนลืมไปแล้วว่าแอลลี่ยืนอยู่ข้างๆ

"แม่"

"อะไรของแก วุ่นวายอะไรตรงนี้ออกไปข้างนอกเลย" ลินหันไปเอ็ดลูกสาวของเธอ

"หน้าแกเป็นอะไร" พ่อของแอลลี่เอ่ยถามลูกสาวเมื่อเห็นเธอเดินหน้างอคอหักออกมาจากห้องนอน

"ก็แม่นะซิ..."

"มาๆ ผมช่วยถือ" พ่อของแอลลี่มองผ่านเธอไป เขาวิ่งเข้าไปช่วยพ่อของไต้ฝุ่นกับพนักงานส่งของที่กำลังลากเฟอร์นิเจอร์เข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล

"แกจะมายืนขวางทางอะไรตรงนี้" พ่อของเธอดุ ซึ่งเธอเองได้แต่มองตามตาปริบๆ นี่ผิดปกติเกินไปแล้วปกติพ่อไม่เคยดุเธอเลยด้วยซ้ำ

"มาครับผมช่วย" ไต้ฝุ่นวิ่งเข้ามาแย่งโซฟาในมือของผู้เป็นพ่อตามาถือไว้

"ลูกเขยผมนี่ใช้ได้จริงๆ " เขาออกปากชมไต้ฝุ่นกับผู้เป็นพ่อของเขา

"แกยังไม่หลบอีก"

"พ่อ" แอลลี่ทำท่างอนใส่ผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินออกมาโดยมีสายตาของไต้ฝุ่นยิ้มเยาะ อย่างพอใจ

หลังจากทุกคนวิ่งวุ่นกับการย้ายบ้านทั้งวันพวกผู้ใหญ่ก็สั่งอาหารและเครื่องดื่มมาฉลองเป็นการขึ้นบ้านใหม่ในตัว แอลลี่ได้แต่มองพวกเขาแล้วถอนหายใจ

"ยังจะดื่มกันอีก" เธอกระซิบเสียงเบากับผู้เป็นพ่อ ที่ชนแก้วกับพ่อของไต้ฝุ่นแก้วแล้วแก้วเล่า

"แกอย่าเสียมารยาทได้ไหม" แม่ลิน กระซิบที่ข้างหูของเธอพร้อมหยิกเข้าที่สีข้าง

"โอ๊ย! " แอลลี่หน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวด เธอรีบขยับไปเกาะแขนผู้เป็นพ่อก่อนจะโดนมากกว่านี้

"พ่อเบาๆ หน่อย ดื่มเยอะเกินไปแล้ว" เธอเอ่ยอย่างห่วงใยเมื่อเห็นพ่อเริ่มหน้าแดง

หมอไพรบูลย์พ่อของเธอหันมายิ้มกับลูกสาวพร้อมทั้งบอกว่าเขาลาหยุดสามารถดื่มได้อย่าห่วงเลย แต่ที่ลูกสาวห่วงไม่เกี่ยวกับว่าหยุดไม่หยุดเธอห่วงว่าตอนนี้พ่อเริ่มเมาแล้วต่างหาก ไพรบูลย์พูดจบก็หันไปหาพ่อของไต้ฝุ่นไม่เพียงเท่านั้นเขายังอวยยศให้ลูกสาวถึงความห่วงใยที่เธอมีให้พ่ออย่างเขาตลอด แม้ว่าตอนนี้เธอจะอายุยี่สิบแล้วแต่ก็ยังคงติดพ่อแจเหมือนตอนเด็กไม่ผิดเพี้ยน ทั้งคู่ต่างเปลี่ยนกันอวยลูกของตัวเองไม่หยุดแอลลี่ได้แต่ยกมือกุมหัวอย่างอับอาย

"โอ๊ย! หัวจะปวด" เธอยกมือกุมขมับพร้อมก้มลงเอาหัวโขกพื้นสองสามครั้งโดยมีไต้ฝุ่นหัวเราะอยู่ข้างๆ

"หัวเราะอะไร" เธอตาขวางใส่เขา ไต้ฝุ่นยิ้มให้เธอพร้อมกระดกเหล้าเข้าปาก

"พ่อเมาแล้ว พอเถอะ" เธอพยายามห้ามหมอไพรบูลย์เพราะตอนนี้เขาเริ่มเมาจนได้ที่ทั้งที่ดื่มไปแค่ไม่กี่แก้ว ตอนนี้แอลลี่รู้แล้วว่าเธอคออ่อนได้ใคร ส่วนไต้ฝุ่นกับชัชชาติพ่อของเขายังคงปกติจะมีแค่หน้าแดงนิดหน่อยเท่านั้น

"รู้ว่าตัวเองคออ่อนยังจะดื่มอีก" ทั้งที่บ่นไปแบบนั้นแต่มือกลับนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้พ่อ

"แม่มาห้ามพ่อหน่อยซิ" เธอตะโกนเรียกแม่ที่กำลังหัวเราะคิกคักกับแม่อุ่นบนโซฟาแต่ดูเหมือนแม่ของเธอกำลังติดลมจนไม่สนใจคนทั้งคู่

"ไม่เป็นไร พ่อไม่เป็นไร" หมอไพบูลย์พยายามปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นก่อนหันไปทางไต้ฝุ่น

"ไต้ฝุ่น ต่อจากนี้..." เขาจับไหล่ของคนที่นั่งใกล้ๆ แล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง

"พ่อ! นั่นลุงชัช ไต้ฝุ่นอยู่ทางนี้" แอลลี่ร้องทักอย่างเหนื่อยใจ "ไหนบอกไม่เป็นไรไง"

หมอไพบูลย์ปรือตาที่ปิดอยู่ขึ้นก่อนพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือชัชชาติอย่างที่ลูกสาวพูดจริงๆ เขารีบหันตัวกลับมาหาไต้ฝุ่นก่อนกลืนก้อนสะอึกลงคออย่างยากลำบาก

"จะรอดไหมพ่อ" ผู้เป็นลูกสาวหยอกเย้าพ่อของเธอเมื่อเห็นสภาพเมายับเยินจนไม่เหลือคราบอาจารย์หมอเลยสักนิด

"แกอย่าแซวซิ ลูกเขยฉันไปไหนแล้วละ" เขาเอ่ยถามทั้งที่ไต้ฝุ่นก็นั่งอยู่ตรงหน้า

"ครับ" ไต้ฝุ่นรีบขยับมาใกล้พ่อตา

"ไต้ฝุ่น ไม่ซิลูกเขย ต่อจากนี้ฝากยัยหนูของพ่อด้วยนะ" ท่าทางเมามายก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างเห็นได้ชัดจนไต้ฝุ่นรู้สึกประหม่า

"เมื่อสองสามวันก่อนยัยหนูยังเป็นลูกสาวของเราอยู่เลยตอนนี้กลายเป็นภรรยาของคนอื่นซะแล้ว" เขาเอ่ยพร้อมมองหน้าลูกสาว

"พ่อ หนูก็ยังเป็นลูกพ่อเหมือนเดิม" เธอเอ่ยพร้อมทั้งกุมมือของผู้เป็นพ่อ

"เอาแบบนี้ไหมหนูกลับบ้านไปกับพ่อแล้วไอ้เรื่องหมั้นก็ถือเป็นโมฆะพ่อว่าดีไหม" เธอพยายามตีเนียนเผื่อว่าจะได้ไม่ต้องอยู่ที่นี่กับชายหนุ่มเพียงลำพัง

"ไม่ได้" แม้ว่าหมอไพรบูลย์จะเมาแต่เขาก็ทันเล่ห์เหลี่ยมของลูกสาวตัวดี

"ลูกเขยอย่าไปฟังยัยหนู จากนี้ไปพ่อขอฝากลูกสาวของเราด้วยนะ หนักนิดเบาหน่อยก็อย่าถือสาหาความกัน ลูกคนนี้เป็นลูกคนเดียวของบ้านเรานิสัยก็เลยเอาแต่ใจชอบเอาชนะ พ่อจะบอกอะไรให้เราเป็นผู้ชายต้องรู้จักแพ้บ้าง เชื่อพ่อ"

"ครับ"

"พ่อฝากแอลลี่กับเราได้ใช่ไหม"

"ครับ" เขารับปากกับพ่อตาเสียงดังฟังชัดจนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยถึงกับตกใจ

"อีกอย่าง เรารักลูกสาวพ่อไหม" หมอไพรบูลย์มองหน้าลูกเขยด้วยความอยากรู้ซึ่งแอลลี่เองก็มองมาที่เขาเช่นกัน ไต้ฝุ่นสะดุ้งตกใจกับคำถามเล็กน้อยเขาอึกอักที่จะตอบ เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าในใจของเขารู้สึกอย่างไร ทุกคนต่างมองมาที่เขากดดันที่จะรู้คำตอบไม่เว้นแม้แต่ชัชพ่อของเขาเอง แอลลี่เห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของเขาแล้วเธอจึงรีบตัดบท

"คำถามอะไรของพ่อเนี่ย" เธอรีบดึงแขนของผู้เป็นพ่อที่ทำท่ากดดันไต้ฝุ่นออกมา

"นั่นซิ พ่อก็อยากรู้ว่าแกคิดยังไงกับลูกสะใภ้ของพ่อ" ชัชชาติเสริมทัพหมอไพรบูลย์

"ลุงชัชก็เป็นไปกับพ่อด้วยเหรอคะ" เธอยิ้มแห้งให้กับพ่อสามี

"จริงๆ แล้วพวกเรา...." แอลลี่พยายามอธิบายแทนไต้ฝุ่นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"รักครับ ผมรักลูกสาวคุณพ่อ" เขาเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังกับพ่อตา พร้อมทั้งหันมองทางหญิงสาว

แอลลี่ตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยินแม้เธอจะมองว่านั่นเป็นการแสดงแต่มันก็สมจริงเกินไปจนเธอรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอหันสบตากับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นเธอก็รู้สึกหวั่นไหวกับสายตาที่เขามองกลับมา

"พ่อฝากลูกสาวของพ่อด้วยนะ" หมอไพรบูลย์ดึงมือทั้งสองข้างของไต้ฝุ่นมากุมไว้

"ดึกแล้วเรากลับกันเถอะ" แม่อุ่นแม่ของไต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นเมื่อมองนาฬิกาแล้วเห็นว่าเวลาล่วงเลยมาจนเกือบสี่ทุ่ม

"นั่นซิ เรากลับบ้านกันเถอะพ่อ" แอลลี่พยุงพ่อของเธอให้ลุกขึ้น เขามองหน้าลูกสาวก่อนดันตัวเธอให้ยืนข้างกับไต้ฝุ่น

"จากนี้ ที่นี่คือบ้านของแก" เขายิ้มให้กับทั้งคู่พร้อมรวบตัวทั้งสองมากอดไว้

"แกไม่ต้องไปส่งพวกแม่หรอก ไปนอนเถอะดึกแล้วเดี๋ยวพวกแม่กลับกันเอง" แม่ลินกุมมือผู้เป็นสามีพร้อมตบบ่าของเขาเบาๆ เป็นการปลอบ

"อือ พ่อค่ะแม่ค่ะ หนูรักพ่อกับแม่ค่ะ"

"รู้แล้ว แกกลับเข้าไปได้แล้ว" แม่ลินรีบดึงตัวสามีที่เดินโวซัดโซเซออกมาเพราะถ้าขืนอยู่นานกว่านี้เธอกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"เวลาเธอเมาแล้วเหมือนพ่อจริงๆ " ไต้ฝุ่นกระซิบที่ข้างหูแอลลี่ เธอเบือนหน้าหนีก่อนจะแยกเขี้ยวให้เขา

"เมื่อกี้นายเองก็แสดงละครได้สมจริงมาก" เธอเอ่ยชมกับความเสแสร้งที่ดูสมจริงของเขา

"ใครบอกว่าฉันแสดง" ไต้ฝุ่นเอ่ยด้วยเสียงเบาเพราะกลัวหญิงสาวได้ยิน

"นายว่ายังไงนะ"

"เปล่า" เขาเดินผ่านหญิงสาวไปแล้วก้มหน้าเก็บของที่ระเกะระกะเต็มพื้นใส่ถังขยะ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะมองหน้าของหญิงสาวที่กำลังบ่นไปเก็บไปอยู่เคียงข้างเขา

นานมาแล้วที่เขาคอยเฝ้ามองเธออยู่ตลอด ทุกการกระทำของเธอล้วนแต่อยู่ในสายตาของเขาทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอน กินข้าว วิ่งเล่น เรียนหนังสือ จนเธอนอนหลับ เพียงแต่เมื่อก่อนมันละไว้ในสถานะของเพื่อนสนิท แต่วันนี้มันกำลังจะเปลี่ยนไป......