รักร้ายร้ายของนายข้างบ้าน

ตอนที่9 อย่าเรียกเมียเดี๋ยวตบปากฉีก

ตอนที่ 9

อย่าเรียกเมียเดี๋ยวตบปากฉีก

"ไต้ฝุ่น นายทำอะไร" แอลลี่เดินออกมาจากในห้องก็พบกับชายหนุ่มที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้า เขาถือกระทะกับตะหลิวไว้ในมืออย่าทะมัดทะแมงแล้วยกมันมาตักไข่ดาวที่อยู่ด้านในใส่ลงไปในจานอย่างประณีต ซึ่งดูแปลกใหม่สำหรับผู้พบเห็น

"นั่งซิ" ไต้ฝุ่นเอ่ยชวนหญิงสาวที่กำลังวุ่นวายกับการจัดการผมยาวสลวยของเธอ เขาเลื่อนเก้าอี้ออกให้หญิงสาวเมื่อเห็นว่ามือของเธอไม่ว่าง

"ทำอะไร" เธอเอ่ยถามด้วยความแปลกใจอีกรอบ

"ทานข้าว" ปากของเขาตอบคำถามของหญิงสาวแต่เวลานี้มือกลับง่วนอยู่ที่หน้าเตา

"นายเป็นคนทำของพวกนี้เหรอ" แอลลี่แปลกใจกับชุดอาหารเช้าที่เขาเตรียมให้เธอ เธอมองเขาตาไม่กะพริบไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของเธอจะมีมุมนี้ด้วย เพราะปกติก็เห็นแต่กินเหล้าเคล้านารีไปวันๆ

"ลองชิมซิ" ไต้ฝุ่นหยิบแซนด์วิชที่หั่นเป็นชิ้นเล็กยัดเข้าไปในปากของเธอ ไม่ทันที่แอลลี่จะทันตั้งตัวแซนด์วิชก็เข้าไปอยู่ในปากของเธอซะแล้ว เธอค่อยๆ เคี้ยวแซนด์วิชที่อัดแน่นอยู่ในปากอย่างช้าๆ

รสชาติใช้ได้นี่ เธอคิดในใจ

มิน่าสาวๆ ถึงหลงเสน่ห์ไม่ลืมหูลืมตา เอาใจเก่งแบบนี้นะเอง แอลลี่มองหน้าไต้ฝุ่นไม่วางตาด้วยความหมั่นไส้กับท่าทางมั่นอกมั่นใจของเขา

"มองแบบนี้หมายความว่ายังไง" ไต้ฝุ่นมองตอบหญิงสาวอย่างท้าทาย เธอรีบหลบตาทันที

"นายก็รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะสายแล้ว" เธอจับแซนด์วิชยัดใส่ปากเขาจนเต็มก่อนจะรีบเดินออกไปเพราะรู้สึกประหม่าขึ้นมานิดหน่อย ส่วนไต้ฝุ่นก็รีบกลืนอาหารลงท้องแล้ววิ่งตามหญิงสาวมาติดๆ

"นายจะทำอะไร" แอลลี่หยุดเดินแล้วหันกลับมามองที่ไต้ฝุ่น

"ไปมหาลัยพร้อมเธอไง" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเริงร่าเช่นเคยแต่ก็ต้องแผ่วลงเพราะคำถามของหญิงสาวให้ความรู้สึกแตกต่างออกไปในเชิงลบ

"ใครบอกว่าฉันจะไปพร้อมนาย" เธอสวนกลับเขา

"ถ้าเธอไม่ไปพร้อมเราแล้วเธอจะไปกับใคร" เขาเอ่ยถามเธอด้วยความสงสัย

"คนเดียวไง ต่างคนต่างไป นายให้ฉันไปก่อนแล้วนายค่อยตามไปทีหลัง"

"ได้ไง เธอเป็นเมียเรานะ" เขาตอบเธออย่างไม่พอใจ

"นี่นาย" แอลลี่ง้างมือจะตบปากเขาแต่ก็ชะงักไว้ทัน

"เมียอะไรกัน นายเรียกทุกคนที่นอนด้วยว่าเมียหรือไง ถ้าแบบนั้นเมียนายคงมีเป็นสิบยี่สิบคนแล้ว ไม่ใช่แค่ฉันหรอก"

"หมายความว่าไง" ไต้ฝุ่นพยายามแย้ง

"ก็หมายความว่าเราแค่คู่หมั้นกำมะลอ นายอย่าทำมาเป็นจริงจังเพราะคำพูดของพ่อฉันเลย ถึงแม้ฉันจะเสียใจและละอายต่อตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่พวกเราไม่ได้รักกันแบบนั้น จริงๆ พวกเราไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นด้วยซ้ำ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและมันก็หมายความตามนั้น อยู่ๆ จะให้เธอยอมรับกับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนและมองข้ามพฤติกรรมเลวร้ายของชายหนุ่มที่อยู่ในสายตาของเธอตลอดหลายปีมันคงต้องใช้เวลา

"นายก็มีโลกของนาย ฉันก็มีโลกของฉัน กลางคืนนายชอบสังสรรค์ส่วนฉันชอบอ่านหนังสือที่บ้าน นายชอบทำตัวให้เป็นจุดสนใจแต่ฉันชอบอยู่เงียบๆ เห็นไหมพวกเรายืนกันคนละองศาไม่มีทางมาบรรจบกันหรอก นายเรียนวิศวะนี่นายน่าจะรู้ดี เป็นเพื่อนกันดีสุดแล้ว" แอลลี่เอ่ยโดยไม่สนใจที่ชายหนุ่มทักท้วงจริงๆ คือเธอชิงพูดทุกอย่างโดยไม่เว้นช่องว่างให้ไต้ฝุ่นมีโอกาสพูดมากกว่า พูดจบเธอก็เดินจากไปทิ้งให้ไต้ฝุ่นยืนนิ่งเพราะสำนึกผิดไม่ทัน

.................

กรี๊ด! กรี๊ด! เสียงกรีดร้องต้อนรับเดือนมหาลัยที่กำลังเดินเข้ามาภายในบริเวณมหาวิทยาลัยดึงความสนใจของผู้คนรอบๆ ให้มองตาม วิก็เช่นเดียวกันเธอมองตามต้นเสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ ผิดกับแอลลี่ที่นั่งทำหน้าเซ็งเพราะเธอรู้ดีว่าเสียงแบบนี้จะเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากไต้ฝุ่น

"เธอดูตรงนี้ซิ" แซนชี้บทความที่น่าสนใจบนหน้าหนังสือให้แอลลี่ดู

"ตรงไหน" แอลลี่มองตามนิ้วของแซนโดยไม่ได้สนใจการมีอยู่ของไต้ฝุ่น

"ตรงนี้ เราว่าเรื่องนี้น่าสนใจมาเลยนะ" เขาขยับหนังสือเข้าใกล้หญิงสาว ซึ่งแอลลี่เองก็ก้มมองตามที่เขาแนะนำอย่างสนใจ ผิดกับวิที่เอาแต่จิ้มโทรศัพท์มือถือ

"น่าสนใจจริงๆ " เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าแซนเอื้อมมือเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ เธอมองไปที่มือของเขาอย่างสงสัย แซนรีบยกมือขึ้นแล้วหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนเส้นผมของเธอออกก่อนชูให้หญิงสาวดู

"ใบไม้" เขาเอ่ยกับหญิงสาวด้วยความประหม่า

แม้จะอยู่ไกลแต่ไต้ฝุ่นก็มองเห็นทุกการกระทำที่แซนทำให้แอลลี่ จริงๆ เขาเห็นแม้กระทั่งสายตาที่แซนใช้มองแอลลี่ด้วยซ้ำ เขารีบดิ่งตรงมาที่คนทั้งคู่โดยไม่สนใจสาวๆ ที่รายล้อมอยู่

"นายกำลังทำอะไร มะ.."

"หมับ! " ไม่ทันที่ไต้ฝุ่นจะได้พูดจบแอลลี่ก็ดีดตัวลุกขึ้นแล้วใช่มือปิดปากเขาโดยอัตโนมัติ

"แกทำอะไรแอล" วิละสายตาจากมือถือแล้วมองมาที่แอลลี่อย่างตกใจ แซนเองก็เช่นกันเขารู้สึกต้องใจของการกระทำที่หญิงสาวแสดงออกมาไม่แพ้กัน

"ไม่มีอะไร ฉันกับไต้ฝุ่นมีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย ฮ่าๆ " เธอแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนลากตัวไต้ฝุ่นออกมา เมื่อลับตาคนแล้วเธอก็ปล่อยมือที่อุดปากชายหนุ่มออกพร้อมเอ็ดเขายกใหญ่

"นายกำลังจะทำอะไร" แอลลี่เอ่ยถามเขาอย่างเอาเรื่อง

"ไอ้แซนมันยุ่มย่ามกับเธอก่อน" เขาเอ่ย

"เป็นบ้าอะไร ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรออยู่ที่มหาลัยเราต่างคนต่างอยู่ไม่เกี่ยวข้องกัน"

"เธอเป็นเมียเรา แค่แสดงความเป็นห่วงเมียจะทำไม" เขาเอ่ยด้วยสีหน้ายียวนจนคนฟังถึงกับกุมขมับเพราะอาการปวดจี๊ดที่วิ่งผ่านเข้ามา

"ถ้านายพูดว่าฉันเป็นเมียนายอีกคำ นายตายแน่" เธอขู่เขาด้วยใบหน้าน่ากลัวและไต้ฝุ่นรู้ดีว่าใบหน้าแบบนี้ของเธอแสดงออกว่าเธอทำจริง

"พี่ไต้ฝุ่น" เสียงหวานออดอ้อนของนักศึกษาสาวปีหนึ่งดังมาแต่ไกลทำให้แอลลี่ถึงกับสะดุ้ง

"มาขัดจังหวะหรือเปล่าคะ" เธอเอ่ยถามแอลลี่เหมือนเห็นว่าเธอมีท่าทีเลิ่กลั่ก

"เปล่า พวกพี่แค่มีเรื่องคุยกันนิดหน่อย ตอนนี้คุยเสร็จแล้ว" แอลลี่ตอบคำถามรุ่นน้องหน้าหวาน

"คุยเสร็จแล้วก็ไปซิคะ " รุ่นน้องปีหนึ่งพูดกับแอลลี่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ฟังแล้วดูไม่ค่อยเข้าหูเท่าที่ควร

"พี่กำลังจะไปแล้ว" แอลลี่ตอบพร้อมทั้งหันหลังเดินแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าที่รุ่นน้องพูดฟังดูแปลกๆ เหมือนว่ากำลังไล่เธอไปให้ไกล

"นี่น้อง น้องกำลังไล่พี่เหรอ" เธอหันกลับมาเอาเรื่องกับรุ่นน้องที่กล้าออกปากไล่เธอ แต่ก็เท่านั้นรุ่นน้องคนนี้ดูจะแสบไม่ใช่เล่นเธอยิ้มเยาะให้แอลลี่ก่อนเดินไปควงแขนไต้ฝุ่น แอลลี่มองทั้งคู่แล้วได้แต่อดกลั้นไว้ในใจ ไม่ใช่ว่าเธอหึงหวงที่มีคนมาใกล้สามีกำมะลอของเธอ แต่ตอนนี้เธออยากเดินเข้าไปกระชากผมสีน้ำตาลที่กล้าท้าทายเธอมากกว่า ไม่เพียงรุ่นน้องคนนี้ไม่สำนึกเธอยังควงแขนผู้ชายต่อหน้าคนมากมายโดยไม่อายด้วยซ้ำ แอลลี่ได้แต่มองแล้วท่อง พุทธ โธ อยู่ในใจ

ปัง!

เสียงตบโต๊ะด้วยความโมโหดังขึ้น แซนและวิสะดุ้งตื่นก่อนหันมองมาที่แอลลี่พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนโกรธใครมา" วิเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังเดือดสุดๆ

"ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังโกรธมาก" แอลลี่พ่นลมหายใจเข้าออกและเธอไม่ลืมที่จะท่อง พุทธ โธ เพื่อให้จิตใจสงบนิ่ง

"ใครกล้าทำให้แกอารมณ์เสียขนาดนี้ฉันจะไปจัดการมัน" วิขึงขังลุกขึ้นตามสไตล์สาวห้าว

"ใจเย็นก่อนทั้งสองคน" แซนรีบลุกขึ้นปรามทั้งคู่ พร้อมทั้งส่งสัญญาณมือขึ้นลงให้ทั้งคู่ผ่อนคลาย

"นั่งลงก่อนนะ ดื่มน้ำดับร้อนก่อน" แซนยื่นขวดน้ำให้คนทั้งคู่ พวกเธอรับมันมาก่อนจะดื่มหมดรวดเดียวพร้อมกัน

"ทีนี้ก็นั่งลง" แซนพยายามเกลี้ยกล่อม และมันได้ผลน้ำเย็นๆ สามารถดับความร้อนที่กำลังปะทุของทั้งคู่ได้นิดหน่อย

"แกเล่ามา" วิเปิดประเด็นก่อนด้วยความอยากรู้

"แกรู้จักรุ่นน้องปีหนึ่งไหม คนที่หน้าหวานๆ หน่อย ที่ทำผมสีน้ำตาลอะ" แอลลี่เอ่ยถามวิ

"รู้ ก็น้องคนนี้แหละที่คอยเกาะแกะไต้ฝุ่นอยู่ไม่ห่าง เห็นว่าอยู่คณะสื่อสาร ทำไม น้องมันก็ดูแบ๊วๆ น่ารักดี" วิตอบ

"แบ๊วกับผีนะซิ" แอลลี่หลุดปากเสียงดังจนคนเริ่มหันมามอง เธอรีบลดเสียงลงทันที

"แอล แกหมายความว่ายังไง" วิเอ่ยถามด้วยความสงสัยถ้าคำพูดพวกนี้ไม่ออกจากปากของเพื่อนรักเธอไม่มีทางเชื่อแน่นอน

ทั้งคู่เริ่มสุมหัวเข้าหากันโดยมีแซนนั่งส่ายหัวไปมาอย่างระอาอยู่ใกล้ๆ

"สารเลว" วิสบถออกมาเมื่อได้ฟังสิ่งที่รุ่นน้องทำกับเพื่อนรัก

"เบา" แอลลี่ปรามเพื่อน

"เสแสร้ง" วิพูดต่อ

"ใช่ไหมล่ะ น่าแปลกที่ผู้ชายส่วนมากชอบผู้หญิงแบบนี้" แอลลี่เอ่ยสนับสนุน

"ใช่"

"ไม่เสมอไปหรอก" แซนที่นั่งฟังอยู่นานแย้งคำพูดของแอลลี่

"ใครบ้างไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ ท่าทางแสนหวาน อินโนเซ็น วันๆ ได้แต่โปรยยิ้มเหมือนเดินอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์" แอลลี่หันมาถามแซน

"เราไง" แซนตอบ

"แล้วนานชอบแบบไหนล่ะ" วิแกล้งถามแม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วเธอมองหน้าแซนสลับกับใบหน้าของแอลลี่ไปมา

"นั่นซิแซน นายชอบผู้หญิงแบบไหน" แอลลี่ถามย้ำอีกครั้งด้วยความอยากรู้ เพราะเท่าที่อยู่ด้วยกันมาตัวชายหนุ่มเองก็ยังไม่เคยมีแฟนสักที ทั้งที่ตัวเขาก็หล่อเหลาไม่ด้อยไปกว่าคนอื่น

"แกไม่รู้จริงๆ เหรอแอลว่าแซนชอบผู้หญิงแบบไหน" วิหันมาทางเพื่อนรัก

"ไม่รู้" แอลลี่ส่ายหัวให้วิอย่างงงงวย ทำไมเธอต้องรู้ด้วยละ

วิส่ายหน้า แอลแกเก่งไปหมดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว แค่มองผ่านก็เห็นตัวหนังสือติดอยู่บนหน้าผากของแซนแล้วว่า แซนชอบแอลลี่ คงมีแต่แกซินะที่มองไม่เห็นมัน

"แกมองหน้าฉันทำไม" แอลลี่เอ่ยถามวิที่เอาแต่จ้องเธอด้วยใบหน้าดูถูก เหมือนมีอะไรในใจแต่ไม่พูดออกมา

"ทำไม" วิเอ่ยถาม

"แกมองเหมือนฉันเป็นคนโง่อะ เหมือนแอบด่าฉันในใจ" แอลลี่เอ่ยกับเพื่อนรัก

"ใช่" วิตอบสั้นๆ อย่างเหนื่อยใจ

"แกกล้าว่าฉัน ตายซะเถอะ"

สงครามขนาดย่อมระหว่างเพื่อนรักก่อตัวขึ้นทั้งสองวิ่งไล่กันเหมือนเด็กน้อยรอบๆ โต๊ะโดยมีแซนจ้องมองอยู่ เขาเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นทั้งคู่วิ่งวนไปรอบโต๊ะ

"เราชอบผู้หญิงแบบเธอไง"

**ฝากกดติดตามและเก็บเข้าชั้นด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ**

เนื้อหายังไม่ผ่านการตรวจคำผิด หากรี๊ดพบเจอรบกวนแจ้งกลับมาที่ไรท์ เพื่อไรท์จะได้นำมาแก้ไขและปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นค่ะ

ร่วมแสดงความคิดเห็นกันเข้ามาเยอะๆ นะคะอย่าเงียบหาย ไรท์เหงา