ตอนที่11 ทำแผล
1705 Words
ตอนที่ 11
ทำแผล
แอลลี่ก้มมองนาฬิกาหลังจากติวหนังสือจนดึกดื่น มืออีกข้างของเธอจดจ่ออยู่กับการไขกุญแจห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออกร่างของเธอก็ปะทะเข้ากับลมอ่อนที่พัดมาเธอลูบแขนบรรเทาอาการขนลุกแล้วสาดส่ายสายตาหาต้นกำเนิดของสายลม
ผ้าม่านไหวติงอยู่ข้างหน้าสะท้อนกับแสงสว่างวูบวาบที่ด้านนอกเมื่อพายุโซนร้อนกำลังมา เธอรีบควานหาสวิตช์ไฟเนื่องจากกลัวใจของตัวเองจะเตลิดเพราะความกลัว ทันทีที่ไฟสว่างทั่วทั้งห้องเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างของไต้ฝุ่นนอนแผ่หลาอยู่กับพื้นด้วยสภาพยับเยินเกินบรรยาย
"ไต้ฝุ่น ไต้ฝุ่น" เธอรีบวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนกตกใจแล้วก้มลงเอาใบหูแนบกับหน้าอกของเขา
"เฮ้อ! ยังไม่ตาย" เธอพ่นลมหายใจอย่างโล่งพร้อมเงยขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าที่ฟกช้ำดำเขียวของเขาแล้วได้แต่ถอนใจ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย
"ไต้ฝุ่น ไต้ฝุ่นตื่น" เธอเขย่าตัวเขาเบาๆ เพราะกลัวว่าเขาจะปวดร้าวกับร่องรอยบาดแผล
"อือ" เขาปรือตาขึ้นมองหญิงสาวก่อนส่งยิ้มให้ แอลลี่รีบยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเองอย่างรังเกียจเพราะกลิ่นเหล้าที่โชยมา
"ไปตกไหเหล้าที่ไหนมา แล้วดูสภาพซิยับเยินขนาดนี้ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย" เธอใช้นิ้วเขี่ยเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนของเขา
"เมียจ้า" ไต้ฝุ่นอ้าแขนออกแล้วจะเข้ามาสวมกอดหญิงสาวแต่เธอไหวตัวทันรีบขยับตัวหนีในทันที
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลย" เธอยกมือห้ามเขาไว้
"อือ ทำไมล่ะ" เขาไม่ยอมยังขยับเข้ามาใกล้แอลลี่อีก เธอรีบง้างมือแล้วฟาดมันลงบนใบหน้าของชายหนุ่มเต็มแรงด้วยความลืมตัว
"โอ๊ย! "
"ขอโทษ นายเจ็บไหม" หญิงสาวรีบเข้ามาดูเขาใกล้ๆ ใบหน้าที่ฟกช้ำของเขาตอนนี้น่าเป็นห่วงกว่าเมื่อครู่เมื่อเลือดสีแดงสดไหลออกมา
"ปากแตกเลย ขอโทษ เจ็บมากไหม" แอลลี่ก้มลงมองใกล้ๆ อีกรอบ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกผิดที่ลงมือกับเขาแรงเกินไป
"เจ็บ" ไต้ฝุ่นกุมมือหญิงสาวไว้แล้วเลื่อนลงมากุมที่หัวใจ "เจ็บตรงนี้"
"ไร้สาระ" แอลลี่สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา
"ลุกขึ้นมา จะทำแผลให้" เธอออกคำสั่งเสียงดุ
ไต้ฝุ่นรีบกระตือรือร้นลุกขึ้นอย่างลนลานแต่เพราะความมึนเมาทรงตัวไม่อยู่ทำให้เขาล้มลงหลายครั้ง แอลลี่ได้แต่มองตามด้วยความสมเพช
"นั่งดีๆ " เธอออกคำสั่งกับเขาราวกับเขาเป็นแค่เด็กน้อย ไต้ฝุ่นเชื่อฟังแต่โดยดีเขานั่งยิ้มมองหญิงสาวเดินไปหยิบนู้นหยิบนี่อยู่เงียบๆ
"เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ต้องมารับใช้แกตั้งแต่เด็กจนโต" แอลลี่นึกถึงเมื่อก่อน ทุกครั้งที่ไต้ฝุ่นมีเรื่องชกต่อยเขาเลือกที่จะมาเธอก่อนที่จะเข้าบ้านด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าจะโดนพ่อตี
ไต้ฝุ่นไม่ตอบเขาได้แต่นั่งนิ่งยิ้มหวานให้เธอ
"ยังจะมายิ้มอีก" เธอออกแรงกดถุงน้ำแข็งที่ประคบหน้าของเขาจนเขาหลุดอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เจ็บเหรอ ตอนต่อยกันทำไมไม่คิด ถือถุงน้ำแข็งไว้ดีๆ พรุ่งนี้หน้าจะได้ไม่บวม" เธอบ่นไต้ฝุ่นไม่หยุดแต่ก็ยังดูแลเขาเป็นอย่างดี
"ลี่ลี่ จะไปไหน" แอลลี่ไม่ตอบเธอเข้าไปในครัวโดยมีชายหนุ่มมองตามไม่วางตา สักพักใหญ่หญิงสาวเดินออกมาพร้อมกับแก้วใบใหญ่ในมือ เธอยื่นน้ำผึ้งมะนาวร้อนๆ ให้เขาบรรเทาอาการเมาค้าง ไต้ฝุ่นมองหน้าเธออย่างซาบซึ้งพร้อมรับมันมาดื่ม ต่างจากเธอที่มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องพร้อมกับด่าในใจ
"ทำไมกลับดึกจัง" ไต้ฝุ่นเอ่ยถามเธอเมื่อเห็นว่าเธอกลับดึกกว่าเขาซะอีก ทั้งที่ตอนที่เขาถึงบ้านก็เกือบห้าทุ่มแล้ว
"ทำรายงาน" เธอตอบคำถามสั้นๆ เพราะขี้เกียจจะคุยกับขี้เมา หากไม่เป็นเพราะเกรงใจแม่ของไต้ฝุ่นตอนนี้เธอคงเก็บของกลับบ้านไปแล้ว
"แล้วใครมาส่ง" เขาเอ่ยถามอย่างห่วงใยเพราะเห็นว่าดึกแล้วผู้หญิงคนเดียวควรจะมีคนมาส่งถึงจะถูกต้อง
"แซนนั่งแท็กซี่มาส่ง" ปากก็พูดส่วนมือของเธอก็ทายาให้เขา
"เธอให้ไอ้แซนมาส่งยังงั้นเหรอ" ไต้ฝุ่นลุกขึ้นพรวดจนขวดน้ำยาทาแผลหลุดมือแอลลี่ เธอสูดหายใจเข้าอย่างอดทน
"นั่งลง"
ไต้ฝุ่นนั่งลงอย่างว่าง่าย นี่คือข้อดีของเขาเวลาที่เขาเมาไม่ว่าแอลลี่จะพูดอะไรจะดุจะด่าเขายังไงเขาก็จะเชื่อฟังเธอตลอดเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร
"แต่เธอเป็นเมียเรานะ" เขาพูดเสียงเบาเพราะกลัวหญิงสาวจะโกรธ
"อือ" แอลลี่ตอบรับอย่างขอไปที
เธอมองหน้าไต้ฝุ่นที่นั่งยิ้มแล้วได้แต่ถอนหายใจ ปกติแล้วเขาคอแข็งจะตายแต่วันนี้ดูท่าทางปวกเปียกขนาดนี้ดูก็รู้ว่าดื่มเข้าไปมากแค่ไหน
"มีเรื่องอะไรน่าดีใจนักหนาถึงได้ดื่มไปมากขนาดนี้" เธอคิดถึงน้องหน้าหวานคณะสื่อสารที่ควงแขนกับไต้ฝุ่นช่วงกลางวันแล้วก็คิดได้ว่านี่คงเป็นเรื่องดีๆ ที่ทำให้เขาฉลองหนักขนาดนี้
ไต้ฝุ่นไม่ตอบเขาพล่อยหลับลงบนไหล่ของหญิงสาวที่นั่งบ่นพึมพำข้างๆ
"เฮ้อ!" เป็นอีกรอบที่แอลลี่ถอนหายใจ ยิ่งเธอนึกถึงวีรกรรมตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเพื่อนข้างบ้านคนนี้ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลุ้ม
................................
"แอลแกเป็นไร" วิละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์หันมาทางเพื่อนที่เอาแต่นั่งถอนหายใจ
"เปล่า"
"มีอะไรเล่ามา"
"ไม่มี"
"แกมี"
"เฮ้อ!" แอลลี่ถอนหายใจอีกรอบ สมกับที่วิเป็นเพื่อนรักของเธอมานานจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ไม่เคยปกปิดได้เลย
"คือว่าฉัน"
"คือว่า"
"คือ" แอลลี่ทำท่าอึกอักจนคนฟังอึดอัดใจแทบระเบิด
"โอ๊ย! เล่าซะที รอฟังจนใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย" วิเอ่ยเสียงดัง
แอลลี่กวักมือเรียกให้เธอเข้ามาใกล้ๆ เธอเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้วิฟัง เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนรักเล่าออกมาวิได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะอุทานเสียงดังแต่ก็ถูกแอลลี่ปิดปากไว้ซะก่อน
"แกกับไต้ฝุ่น" วิทำท่าประกอบการถามคำถาม แอลลี่พยักหน้ารับ วิยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"แล้วเป็นไง ดีไหม ฉันเคยได้ยินผู้หญิงที่คณะบอกว่าลีลาของมันสุดยอดมาก" วิขยับเข้าไปใกล้รอฟังคำตอบของเพื่อน
"ทะลึ่ง" แอลลี่หลบตาเพราะรู้สึกอาย
"แกอย่ามาหวง เล่ามา" วิคะยั้นคะยอ
"ไม่รู้ เอาจริงนะวิ วันนั้นฉันเมามากจำอะไรไม่ได้เลย" แอลลี่ตอบอายๆ
"ถึงแกจะจำอะไรไม่ได้ก็ต้องรู้สึกบ้างซิ" วิเอ่ย
"แล้วมันต้องรู้สึกยังไง" แอลลี่ถามต่อ
วิผละออกห่างจากแอลลี่แล้วมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก
"แกด่าฉันในใจอีกแล้ว" แอลลี่เอ่ยเสียงดุกับเพื่อน
"แกอยู่มาได้ยังไงตั้งยี่สิบปีโดยไม่เคยมีอะไรกับใคร" วิเอ่ย
"ฉันไม่ใช่แกไหม แล้วตกลงมันต้องรู้สึกยังไง"
วิขยับเข้ามาใกล้แอลลี่อีกครั้งพร้อมบรรยายความรู้สึกกับท่าทางประกอบเพื่อเพิ่มอรรถรสและให้เห็นภาพมากยิ่งขึ้น แอลลี่ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อเธอคิดภาพตาม ก่อนจะยกไม้ยกมือสำรวจตัวเองตามคำแนะนำของวิ
"ไม่เห็นรู้สึกอะไร"
"แล้วหลังจากวันนั้นแกกับมันได้...กันหรือเปล่า" วิเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
"จุดจุดจุด อะไรของแก" แอลลี่เอ่ยถาม
วิยกมือขึ้นทำท่าทางประกอบแทนการตอบคำถาม
"ทะลึ่ง ไม่ได้ไหม ผิดพลาดครั้งเดียวก็พอแล้วไหม" แอลลี่เอ่ย
"ผิดพลาดอะไรกันเหรอสาวๆ " แซนที่เพิ่งเดินมาเอ่ยถามขึ้น ทั้งสองสะดุ้งด้วยความตกใจ
"ปะ เปล่า ผิดพลาดอะไรที่ไหนกัน วิ บอกว่าหิวข้าว" แอลลี่ตอบตะกุกตะกักจนวิถึงกับยิ้มเยาะแต่ก็โดนแอลลี่ส่งสายตาสกัดไว้ก่อน
"ใช่ ใช่เราหิวข้าว" วิเอ่ย
แซนมองหน้าทั้งคู่ที่ดูมีพิรุธอย่างงงๆ แล้วยื่นน้ำให้ทั้งคู่
"โกโก้พิเศษไข่มุกหวานมากของวิ" แซนยื่นแก้วน้ำให้วิ เธอยื่นมือออกไปรับอย่าซาบซึ้งใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอได้ ผิดกับคนอื่นๆ ที่เธอเคยคบ
"ส่วนนี่ชาไทยร้อนของแอล" แซนยื่นแก้วให้แอลลี่ด้วยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัวว่าทุกการกระทำถูกไต้ฝุ่นจับจ้องอยู่
"ไอ้แซน" ไต้ฝุ่นสบถออกมา
"จัดการมันเลยไหม" เป้ที่โผล่ออกมาจากเงามืดเอ่ยขึ้น
"เชี้ย! มาได้ไง" ไต้ฝุ่นสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ เป้ก็โผล่มา
"นั่นซิให้พวกกูจัดการหมอแซนเลยไหมว่ะ" โอบ เข้ม และกัสที่โผล่ออกมาจากด้านหลังเป้เอ่ยขึ้น
"สรุปพวกมึงอยู่ที่นี่กันหมด" ไต้ฝุ่นเอ่ยถาม
"ใช่"
"มึงไปตามเมียมึงกลับมาก่อนไหมไอ้โอบ" ไต้ฝุ่นแหย่โอบก่อนจะรีบเดินออกจากหลังพุ่มไม้เพราะกลัวหญิงสาวจะมาเห็นเข้า แต่เขาคงคิดไม่ถึงว่าเสียงของพวกเขาห้าคนดังมากซะจนใครๆ ที่อยู่ละแวกนั้นก็ได้ยินรวมถึงแอลลี่ด้วย
"มองอะไร" วิเอ่ยถามพร้อมหันมองตามทิศทางที่แอลลี่กำลังมอง
"ไม่มีอะไร แค่พวกห้าตัวบาท" เธอตอบ
"ฮัดชิ้ว! "
ทั้งห้าคนยกมือขึ้นปิดปากปิดจมูกอย่างพร้อมใจกัน
"แม่งใครนินทาพวกเราว่ะ"
**ฝากกดติดตามและเก็บเข้าชั้นด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ**
****อย่าลืมร่วมแสดงความคิดเห็นและให้กำลังใจนักเขียนได้ที่ด้านล่างค่ะ*****
- Writer
