ร่างกายของเฝิงหน่วนหนักอึ้งราวมีเหล็กถ่วงไว้ เคราะห์ดีที่นางมาเกิดในร่างสตรีมีเรี่ยวแรง ไม่เช่นนั้นหากถูกสามีเอวสุนัข ไม่รู้จักอิ่มจักพอเช่นเลี่ยวอี้เคี่ยวกรำอีกเกรงว่าวันหน้านางคงได้นอนเดี้ยงคาเตียง ยามนี้ห้องหอราวสมรภูมิเมื่อคืนถูกเก็บให้เรียบร้อย
หลังจากสำรวจเนื้อตัวของนางไม่ได้เหนียวเหนอะหนะ นับว่าปีศาจราคะตนนี้ยังรู้ตัวว่าตนทำสิ่งโฉดชั่วอันใดไว้จึงพานางไป ล้างเนื้อตัวสวมอาภรณ์ดี ๆ เฝิงหน่วนขยับหัวไหล่ยืดเส้นสายครู่หนึ่งพอได้ยินเสียงลั่นกลองบอกเวลาต้นยามเฉิน[1]จึงลุกขึ้นแล้วปลุกเขา
“ท่านพี่ตื่นเถิดเจ้าค่ะ”
พอได้ยินเสียงหวานเจื้อยแจ้วแว่วมาพร้อมกับแรงสะกิดที่ ต้นแขนของตนเบา ๆ เลี่ยวอี้ลืมตาพบนางจ้องมองมาตาปริบ ๆ หลายปีมานี้ยังไม่ทันถึงยามเฉินเขาก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้ว อาจเป็นเพราะเมื่อคืนที่เขาเผอเรอร่วมอภิรมย์กับนางอย่าง เหน็ดเหนื่อยจึงหลับได้อย่างสนิท
อันที่จริง
