ตลอดทางกลับเรือนเฝิงหน่วนสับเท้าเดินแทบจะไม่ทันเขาด้วยซ้ำ นางเห็นเพียงกรอบหน้าด้านข้างมองแล้วให้ความรู้สึกเยียบเย็นราวกับแปะถ้อยคำว่า อย่ามายุ่งกับข้า ไว้กลางหน้าผากอย่างไรอย่างนั้น
ระหว่างทางจึงไม่มีเสียงพูดคุยจากทั้งคู่ เมื่อมาถึงเรือนเลี่ยวอี้จึงหยุดมองนางแวบหนึ่ง “เข้าไปพักเถอะ ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ มื้อกลางวันไม่ต้องรอ”
“ท่านพี่มาผลัดอาภรณ์ก่อนเถอะเจ้าค่ะ” นางกลั้นใจถือวิสาสะเกี่ยวแขนเขาไว้หมับ รีบพาเข้าในตัวเรือน
ในเมื่อเลี่ยวอี้ไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อครู่ เฝิงหน่วนจึงช่วยเขาเปลี่ยนอาภรณ์ตัวนอกที่เปื้อนชาออกอย่างเงียบ ๆ
“เรียบร้อยเจ้าค่ะ”
เลี่ยวอี้พยักหน้าเอ่ย “คราวหลังอย่าเถียงกับพวกเขาในเรื่องของข้าอีก พูดแต่เรื่องตนเองก็พอ”
“ท่านพี่ไม่ใช่ว่าท่านอยากได้ภรรยาร่วมทุกข์สุขหรือ สามีของข้าไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้วจะให้ภรรยาอยู่เฉยได้อย่างไร”
ยามเลี่ยวอี้มองเมิ่งซื่อประคบป
