“น้องรองเวลาไม่เช้าแล้ว เจ้ากลับไปกินที่เรือนกับท่านแม่เถิด” เฝิงหน่วนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์แล้วยื้อแย่งเอาของกินตนกลับมา ในเมื่อลงทุนไม่ได้ประโยชน์ก็ไม่สมควรเสียเวลาให้มันมากความ ยามนี้นางควรทุ่มเทเวลาเสาะหาวิธีมัดใจเลี่ยวอี้ยังจะดีเสียกว่า
เลี่ยวซวนเกาหัวแกรกอย่างงุนงงที่จู่ ๆ สองนายบ่าวก็เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังเท้า!
แต่ก่อนจากไปเฝิงหน่วนฉุกคิดขึ้นได้จึงถามต่อ “น้องรองมี สิ่งใดที่พี่ชายเจ้าไม่ชอบหรือไม่”
เลี่ยวซวนเม้มปากแน่น เอ่ยเสียงแผ่ว “คงเป็นข้ากระมัง”
“...”
เด็กปีศาจเห็นแก่กินเช่นเจ้าก็สมควรแล้ว กระนั้นเฝิงหน่วน เห็นแล้วก็นึกเวทนา ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงเด็กผู้หนึ่งจึงวางโถผลไม้ให้แล้วตบบ่าเขาเบา ๆ
“อาจิง เจ้าไปเตรียมสำรับมา องครักษ์บอกว่าซื่อจื่อไม่กลับจวน” เฝิงหน่วนพูดกับอาจิงทว่าหางตากลับเหลือบแลไปที่เลี่ยวซวน
ไม่ผิดดังที่นางคาด หลังจากอาจิงจากไปแล้วเลี่ยวซวนตาสว่างว
