ไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวเซียงหลิงฟาดลงมาที่ข้างบ่าของ นางอย่างแรงคราหนึ่ง พอทำแล้วนางกลับต้องตะลึงงัน เดิมทีนางเป็นผู้ฟาด อีกฝ่ายสมควรเป็นผู้เจ็บไม่ใช่หรือ เหตุใดเฝิงหน่วนเพียงใช้มือรับแส้แล้วกระชากออก ทว่านางกลับเป็นฝ่ายรู้สึกถึงอาการปวดแปลบตั้งแต่ต้นแขนลามไปถึงบ่าเสียเอง
ท่านหญิงเซียงหลิงสูดปากด้วยความเจ็บปวดแต่ยังคงฝืนเอ่ยปากออกไป “เจ้าเป็นวรยุทธ์ ?”
เฝิงหน่วนลอบกลอกตาบน วรยุทธ์กะผีน่ะสิ เจ้าฟาดเบาราวกับยุง
เรื่องนี้จะโทษเซียงหลิงก็ไม่ได้ ในเมื่อร่างกายตนเองมีเรี่ยวแรงมากกว่าสตรีทั่วไปหลายส่วน เฝิงหน่วนกล่าวประนีประนอม “นั่นเพราะท่านหญิงออมมือให้แล้ว”
ยามนี้เซียงหลิงอ้าปากค้างจนกำปั้นจะยัดเข้าไปได้ ออมมือเสียที่ใดกัน เมื่อครู่นางฟาดสุดแรงเลยนะ!
เซียงหลิงฝึกยุทธ์มาหลายปี มีเพียงแรงกายเท่านั้นที่เป็นอุปสรรค อาศัยการบากบั่นฝึกฝนพละกำลังก็กระเตื้องขึ้นมาบ้างกระนั้นสำหรับนางแล้วยังอ่อนปวก
