“ท่านแม่ ใกล้งานเลี้ยงล่าสัตว์แล้วถึงอย่างไรก็ไม่อาจขายหน้าจวนขุนนางฝ่ายบู๊ ท่านพี่จึงให้ข้าฝึกขี่ม้ายิงธนูพอเป็นพิธี โชคดีที่อาจารย์หงมาจากสำนักเดียวกันกับท่านพี่ได้ลงจากหุบเขาพอดี ไม่รู้ว่าท่านแม่ต้องการให้น้องรองฝากตัวให้ท่านอาจารย์ชี้แนะด้วยหรือไม่เจ้าคะ”
ถ้อยคำของเฝิงหน่วนพาให้เมิ่งซื่อตาสว่างวาบ เดิมที นางต้องการให้เลี่ยวซวนใฝ่เอาดีทางด้านบุ๋น เพราะทุกคราที่เห็นเลี่ยวกั๋วกงและเลี่ยวอี้บาดเจ็บมาย่อมไม่ปรารถนาจะเห็นเลี่ยวซวนเป็นเช่นนั้นอีกคน
แต่ไม่ว่าจะเคี่ยวเข็ญอย่างไรบุตรชายตัวดีก็ยังไม่ได้ความ ทั้งยังหนีเรียนอยู่บ่อยครั้ง ส่วนเรื่องตำราเรียนเขาอ่านออกก็นับว่าเป็นบุญมากโขแล้ว
ในระหว่างที่เมิ่งซื่อคิดจะยอมแพ้เรื่องนี้ ประจวบเหมาะที่ เฝิงหน่วนหาบันไดลงเสนอทางเลือกมาพอดี นางได้ยินชื่อเสียง เรียงนามของอาจารย์หงมาจากปากสามีและคนรอบตัวมาตลอด ผู้คนล้วนกล่าวว่าเขาเร้นกาย
