ห้องหนังสือในตำหนักบูรพา วังของรัชทายาทยามนี้หลังจากหารือเรื่องราชกิจแล้ว องค์รัชทายาท เซิ่งเซียว จรดพู่กันลงนามให้เสร็จสรรพแล้วถามบุคคลเบื้องหน้า
“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทำเช่นนี้”
“ทางทิศตะวันตกเป็นช่องทางที่ถูกปิดตายมานาน ทว่าก็ช่วยย่นระยะทางได้มาก หากเคลื่อนพลทางด้านนี้ย่อมประชิดเป้าหมายตรึงกำลังคนได้เร็วกว่า”
เลี่ยวอี้กล่าวพลางชี้ไปที่จุดบนแผนที่ถูกกางไว้
เซิ่งเซียวพยักหน้ารับ กระนั้นก็ย้ำถามเสียงเข้มด้วยใบหน้าดำหน้าคล้ำกับน้องชายอีกรอบ “ข้าหมายถึงเรื่องมณฑลเต๋ออัน แน่ใจแล้วหรือ”
ทั้งคู่อายุเท่ากัน ทั้งยังเป็นสหายละเล่นกันตั้งแต่ยังเยาว์ สนิทสนมกันราวกับแลกเปลี่ยนวิญญาณ กระทั่งคนผู้หนึ่งกำลังคิดสิ่งใดอยู่อีกฝ่ายก็รับรู้ได้ ความยำเกรงที่เลี่ยวอี้มีต่อเซิ่งเซียวนั้นถูกโยนทิ้งให้สุนัขเคี้ยวเล่นนานแล้ว เลี่ยวอี้ไม่ปฏิเสธนั่นหมายความว่าตัดสินใจแล้ว เขาตอบกลับเสียงเฉยชา
“ยามนี้ฝ่าบาททร
