บริเวณลานธนูมีหนึ่งสตรีหัวโจกเป็นผู้ยิง เลี่ยวซวนมองตาม ตาปริบ ๆ คิดแต่ว่าตนต้องทำเช่นใดถึงจะมีเรี่ยวแรงเทียบเท่าพี่สะใภ้ จอมยุทธ์หงผู้สอนถอนหายใจยืดยาวอย่างโล่งอกที่อย่างน้อย สายธนูก็ไม่ขาดแล้ว จิตใจผู้ฝึกยุทธ์ล้วนผูกติดอยู่กับอาวุธครั้นเห็นกองธนูขาดลิ่วด้วยน้ำมือเฝิงหน่วน จอมยุทธ์เฒ่าคิดอยากจะ หอบผ้าผ่อนกลับหุบเขาเสียทุกครั้ง
“นับว่ามีความก้าวหน้าอยู่บ้าง!”
“นั่นเพราะข้าได้อาจารย์ชี้แนะเจ้าค่ะ” เฝิงหน่วนหัวเราะร่วน
“เจ้าอย่าเพิ่งบอกใครเถิดว่าได้ข้าชี้แนะ” อาจารย์หงฟังแล้วหน้าเขียวคล้ำ เอ่ยด้วยท่าทางเคร่งเครียด ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงสูงส่งที่เขาอุตส่าห์ลงทุนปลุกปั้นมาหลายสิบปีเพื่อเรียกค่าตัวให้สูงลิ่ว หากบอกไปเกรงว่าคงต้องย่อยยับเพราะหญิงนางนี้แน่
อาจารย์หงพาเลี่ยวซวนไปฝึกอีกมุมหนึ่ง คราแรกเฝิงหน่วนตั้งใจพาอาจิงกลับจวนตนไป ทว่าก็พบตัวพ่วงแถมเข้ามาก่อน
“พี่สะใภ้เลิกแล้วจะไปท
