ท่านตัวร้ายหมายตาผิดคนแล้ว

บทที่3อย่าหมายปองของผู้อื่น

เฝิงหน่วนเกือบหลุดหัวเราะออกมา บิดาโหลยโท่ยผู้นั้นยามแต่งตัวก็เอาแต่ประโคมใส่ทองโอ้อวดจนแทบจะเป็นบ่ออัญมณีเดินได้อยู่แล้ว ไหนเลยจะมีคำสอนพรรค์นี้

นางพอจะดูออกถึงแววตาที่น้องสาวต่างมารดาเอาแต่จดจ้องมาที่ กำไลหยก อีกฝ่ายมองตาไม่กะพริบถึงเพียงนั้น

ในเมื่อน้องสาวอยากได้นักนางควรจะสวมบทเป็นพี่สาวโง่เง่าไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมยกให้อีกฝ่ายไปเสียเลย

“อา..ข้าคิดไม่ถึงเลย ต้องขอบใจน้องสาวที่ชี้แนะ ส่วนกำไลนี้คงต้องฝากเจ้านำไปให้ท่านแม่แล้ว ไปเถิดดูท่าว่าท่านแม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเจ้า เมื่อครู่ท่านแม่ไม่สบอารมณ์นัก อย่าปล่อยให้ท่านรอนาน”

เฝิงหน่วนพูดแล้วพยักหน้าหงึกหงักอย่างไม่คิดอะไรมาก พร้อมมอบกำไลให้น้องสาวของตน

“คุณหนู กำไลนั่นเป็นของอนุห้านะเจ้าคะ อุตส่าห์ขโมยจาก ฮูหยินใหญ่คืนได้ทั้งที ท่านจะยอมให้คุณหนูรองเอาไปง่าย ๆ เลยหรือเจ้าคะ”

อาจิงสะกิดแขนนายของตนที่ไม่รู้ว่ายามนี้กำลังเดิน เหม่อลอยคิดถึงเรื่องอันใดอยู่

ตั้งแต่เฝิงหน่วนตัวจริงประสบอุบัติพลัดตกหน้าผาตอนอายุ สิบสองจนวิญญาณนางมาสิงอยู่ในร่างนี้

ยามนั้นเจียงซื่อคงตระหนักได้ว่าก่อนหน้าตนละเลยลูกเลี้ยงผู้นี้เกินไป หากเฝิงหน่วนตายตกตั้งแต่อายุยังน้อยทั้งที่อยู่ในอำนาจการปกครองของตน ย่อมไม่อาจหลีกหนีคำติฉินนินทาจากบรรดาแวดวงฮูหยินในเมืองหลวง

เจียงซื่อจึงเลือกอาจิงสาวใช้รุ่นเล็กน้อยกว่าเฝิงหน่วนสามปี รูปโฉมเรียบง่ายมือไม้คล่องแคล่ว ใสซื่อหัวอ่อนฟังความเจ้านายไว้คอยรับใช้เฝิงหน่วน นานวันเข้าทั้งคู่จึงเป็นดั่งเพื่อนดั่งพี่น้องคู่คิดก็ไม่ปาน

แรงสะกิดของสาวใช้คนสนิทปลุกเฝิงหน่วนออกจากภวังค์ พาให้เปลี่ยนไปคิดถึงเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นที่เรือนใหญ่และการโต้ตอบของเจียงซื่อในภายหน้าก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากออกมา

กำไลที่เจียงซื่อตามหา นางเป็นฝ่ายลอบฉกชิงกลับมาด้วยตนเอง คราแรกเฝิงหน่วนคิดจะให้เจียงซื่อจับได้แล้วป้ายความผิดให้ชิงหลวนผู้นั้น แต่เคราะห์ดีที่เจียงซื่อมีใจอคติกับชิงหลวนอยู่เป็นทุนเดิม ทำให้ยังไม่ทันที่นางจะได้ร้องงิ้วก็ได้อำนาจการดูแลเรือนโดยไม่ต้องทำอันใด แล้วโชคดีราวกับขนมเปี๊ยะหล่นจากฟ้าเข้าปากนางพอดี

แต่ผู้ใดจะรู้ว่าเฝิงเหลียนคิดอยากจะรับช่วงต่อความซวยจากชิงหลวนโดยไม่รู้ตัว

“..น้องสาวข้า สิ่งใดล้วนดีหมดทว่าเมื่ออยากแย่งชิงสิ่งที่ตน พึงใจ ก็ไม่คำนึงถึงเรื่องอื่นพุ่งเป้าสิ่งที่นางต้องการเพียงอย่างเดียว ต่อให้นางโลภมากเพียงใดก็ไม่ควรแสดงต่อหน้าคนที่มีจิตใจคับแคบเช่นเจียงซื่อไม่ใช่หรือ”

ได้ฟังคำนั้นอาจิงต้องร้องอ้อทันที ก่อนจะเอ่ยคำปั้นยอผู้เป็นนายอย่างสัตย์จริง “เพียงกำไลวงเดียวก็สามารถทำให้คนสองผิดใจกันได้ ยังคงเป็นคุณหนูของบ่าวที่หลักแหลมร้ายกว่าอสรพิษจริง ๆ”

“...” เฝิงหน่วนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ต้องโทษที่หัวสมองของอีกฝ่ายที่บรรจุแต่ลม คำชมเชยที่อาจิงเปล่งออกมาจากใจจริงแต่ไม่ว่าฟังอย่างไรก็คล้ายกับตนกำลังถูกหลอกด่าอยู่เหลือเกิน

ทว่ายามนี้นางไม่มีแก่ใจไปร่วมชมเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นในเรือนใหญ่ระหว่างเฝิงเหลียนกับเจียงซื่อแล้ว ตัวนางเวลานี้จำเป็นต้องดำเนินตามแผนเพื่อหลีกหนีการเกี่ยวดองนี้ให้โดยเร็ว

“เรื่องนัดหมายเจ้าส่งออกไปหรือยัง”

อาจิงผงกหัวอย่างขันแข็งราวกับไก่จิกข้าว “เรียบร้อยแล้ว เจ้าค่ะ ไม่ช้าก็คงมีข่าวมาแล้ว!”

ด้านเฝิงเหลียนยังไม่รู้สึกรู้สาว่าตนได้กระโจนลง บ่อเคราะห์ที่เฝิงหน่วนขุดไว้โดยไม่รู้ตัว นางเดินยิ้มลูบกำไลหยก เนื้อละเอียดนั้นซ้ำไปมาตลอดทาง เอาแต่คิดตามหลักเหตุผลของตน

ถึงอย่างไรเฝิงหน่วนก็ต้องแต่งเข้าไปที่จวนคหบดีต่างเมือง

ในแต่ละวันย่อมต้องขลุกอยู่กับกลิ่นสาปของเงิน ยังจะสวมเครื่องประดับและหยกงามล้ำค่าเหล่านี้ไปให้ผู้ใดดูกัน ของงดงามเหล่านั้นไม่สู้นำมาให้นางผู้ที่จะกลายเป็นฮูหยินขุนนางใหญ่ที่จำเป็นต้องออกงานสังคมให้เชิดหน้าชูตาสกุลเฝิงเสียจึงจะถูก!

ครั้นมาถึงเรือน เฝิงเหลียนก็ยอบกายคารวะเจียงซื่ออย่างงดงามแล้วเอ่ยปากถามทันที

“ท่านแม่เรียกลูกมาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ..”

แม้ฉากหน้าเฝิงเหลียนปฏิบัติตัวเคารพสุภาพ แต่ไม่อาจปิดบังท่าทีอวดดี ใบหน้านางเชิดขึ้นต่างจากปกติ เพราะยามนี้ต่อให้ หญิงเฒ่าผู้นี้ชิงชังตน แต่ก็ยังจะต้องอดทนเพื่อพึ่งพานางในภาย ภาคหน้าอยู่ไม่ใช่หรือ

ด้านเจียงซื่อเห็นท่าทีจองหองลำพองดั่งนกยูงรำแพนหางของลูกเลี้ยงก็ข่มโทสะเอาไว้กล่าวว่า

“ในวันงานครบรอบวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลหลิน ข้าอยากให้เจ้าเดินตามประกบสอดส่องเฝิงหน่วนอีกแรง ต่อให้ว่าที่คู่หมั้นของนางจะเป็นเพียงพ่อค้า ทว่าก็เป็นคนมีสายสัมพันธ์กับขุนนางใน ราชสำนักอยู่มาก เจ้าทั้งสองไปร่วมงานจวนอื่นใกล้ยามออกเรือนเช่นนี้จะเกิดเรื่องงามหน้าไม่ได้เด็ดขาดเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

เฝิงเหลียนจำต้องตกปากรับคำทันที นางย่อมอยากเห็นเฝิงหน่วนต้องอับอายจนต้องแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด

แต่ต้องคำนึงถึงผลได้ผลเสียที่จะเกิดกับตน หากว่าอีกฝ่ายก่อเรื่องเสื่อมเสีย ตัวนางที่ได้ชื่อว่าเป็นสตรีจากสกุลเฝิง จะไม่ถูกเหยียดหยามว่ามีสายเลือดเดียวกันกับสตรีโง่งมไร้ยางอายจากแม่สามีในอนาคต หรือไรกัน

วันนี้นอกจากเรียกเฝิงเหลียนมากำชับเรื่องดูแลพี่สาวแล้ว เจียงซื่อยังนำหนังสือรายการสินเดิมที่นางจะได้เมื่อแต่งออกไปด้วย และเพื่อไม่ให้ขายหน้าสกุลเฝิง สินเดิมที่เฝิงหน่วนในฐานะคุณหนูใหญ่จวนกั๋วกงสมควรจะได้ ก็ถูกยกให้เฝิงเหลียนไปมากกว่าครึ่ง กระทั่งสินสอดของเฝิงหน่วนที่ได้รับจากฝ่ายเจ้าบ่าว นอกจากใช้ ค้ำจุนสกุลเฝิงแล้ว ส่วนหนึ่งยังถูกแบ่งมาให้เฝิงเหลียนอีกด้วย

เมื่อดูรายการทรัพย์สินล้ำค่ามากมาย เฝิงเหลียนก็อดไม่ได้ที่จะทำตาลุกวาวกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ มารดานางเป็นเพียงลูกอนุจากบ้านเดิม สินเดิมที่ติดตัวมาย่อมไม่มาก เบี้ยหวัดที่บิดามอบให้ก็ต้องประหยัด มารดาเลือกใช้เพียงสามส่วน ที่เหลือเก็บไว้ให้เป็นค่าเล่าเรียนพี่ชาย บุตรสาวเช่นนางไหนเลยจะได้ครอบครองตั๋วเงินและสิ่งล้ำค่ามากมายเช่นนี้มาก่อน

เจียงซื่อเห็นแล้วก็อดดูแคลนไม่ได้ นี่หรือสตรีต้นแบบที่เหล่า ฮูหยินอยากแต่งเข้าไปนักหนา

แม้จะเสแสร้งแกล้งทำตัวสูงส่ง สมถะเพียงใดก็ปิดบังความโลภไม่ได้อยู่ดี

เจียงซื่อแค่นเสียงเฮอะในลำคอ ผู้ไม่เคยมี ยามได้มีครั้งแรกย่อมเผยสันดานแท้ในตัวทะลุหน้ากากออกมาจนได้ นางพิจารณาเฝิงเหลียนเงียบ ๆ ในใจอดนำไปคิดเปรียบเทียบกับเฝิงหน่วน เห็นได้ชัดว่าชุบเลี้ยงดูคนโง่ยังดีกว่าผูกมิตรกับอสรพิษจริง ๆ

เจียงซื่อปล่อยให้อีกฝ่ายตรวจนับจำนวนสินเดิมต่อไป แต่มิวายที่หางตาจะเหลือบไปเห็นของบางสิ่งที่ทำให้เลือดลมตีหน้าด้วยความโมโห นั่นไม่ใช่กำไลหยกเนื้องามที่นางหาอยู่ครึ่งค่อนวัน หรอกหรือ!

“กำไลหยกมันแพะที่เจ้าสวมนั่นดูไม่เลวเชียว” เจียงซื่อเอ่ยเสียงราบเรียบ

เฝิงเหลียนชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็สามารถตอบเพื่อกลบเกลื่อนพิรุธได้อย่างแนบเนียน “ท่านพ่อเห็นว่าข้าใกล้ออกเรือนแล้ว แต่ไม่ชอบใส่ของพวกนี้จึงกำชับให้ข้าเริ่มใส่เสียบ้าง ยามนั้นจะไม่ได้ขายหน้าสกุลเฝิง”

คำพูดของเฝิงเหลียนนั้นสมเหตุสมผลไม่น้อย เรื่องกำไลหยกนั้นควรยุติแต่เพียงเท่านี้ ทว่าเฝิงเหลียนประเมินอารมณ์ขุ่นเคืองของเจียงซื่อน้อยเกินไปเสียแล้ว

“ถูกของนายท่าน เจ้าเป็นเด็กสาวย่อมต้องสวมใส่อาภรณ์เครื่องประดับงดงามเช่นสตรีนางอื่นบ้าง อย่ามัวแต่แต่งกายสีเรียบจนปล่อยให้ว่าที่บุตรเขยถูกสตรีชั้นต่ำเหล่านั้นยั่วยวนปีนเตียงจนต้องรับเป็นอนุ” เจียงซื่อลูบเล็บตนไปมาอดไม่ได้ที่จะต้องค่อนขอดนางต่อ

“ขอบอกเจ้า นางพวกนั้นหากไม่ใช่ว่ามีรูปร่างหน้าตาลีลาล่อลวงบุรุษให้ลุ่มหลง ก็มีมารยาทจรรยาดี ดีดพิณเดินหมากแสร้งเป็นดอกบัวขาวในใจบุรุษ สตรีที่จะแต่งเป็นภรรยาเอกเช่นพวกเราจำเป็นต้องคิดให้รอบด้านเข้าไว้”

เจียงซื่อยอมอดกลั้นยุติการเหน็บแนมเพียงเท่านั้น ทว่าถ้อยคำของนางนั้นพาให้เฝิงเหลียนจุกอกไม่น้อย อย่างแรกคือดูแคลนฉินซื่อมารดาของเฝิงเหลียนว่าเป็นเพียงสตรีชั้นต่ำใช้มารยาจอมปลอมยั่วยวนเฝิงกั๋วกง อย่างที่สองคือแว้งมาเย้ยหยันนางต่อว่าเป็น หญิงหน้าตาดาษดื่น ยังจะแสร้งเป็นดอกบัวขาวสูงส่งอยู่อีก!

เฝิงเหลียนหน้าแดงก่ำ ช่างเป็นหญิงเฒ่าจิตใจคับแคบ ปากคอเราะรายนัก!

“ขอบคุณท่านแม่ที่ชี้แนะเจ้าค่ะ”

เพราะถือว่าตนเป็นผู้น้อยทั้งยังต้องยึดหลักความกตัญญู เฝิงเหลียนยังจะต้องกัดฟันตีหน้าฝืนยิ้มรับคำแต่โดยดี จนเมื่อตรวจนับสินเดิมที่จะนำออกไปเรียบร้อยแล้ว เฝิงเหลียนก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ก่อนที่จะขอตัวลากลับเรือนของตน เจียงซื่อก็ได้เอ่ย ขึ้นต่อ

“เหลียนเอ๋อร์ ข้ามาคิดดูแล้ว เจ้าแต่งเข้าจวนบัณฑิตถึงอย่างไรจะมีสินเดิมไปมากกว่าสินสอด เกรงว่าจวนหย่งเอินป๋อจะเห็นว่าทางพวกเรามีใจข่มบ้านเขา เช่นนั้นสินเดิมอีกครึ่งหนึ่งเปลี่ยนเป็นตำราบางส่วนของนายท่านก็แล้วกัน”

“...” หญิงเฒ่านี้เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก!

“เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ ?” เจียงซื่อถาม

“ลูกแล้วแต่ท่านแม่เจ้าค่ะ”

ฟังแล้วเฝิงเหลียนแทบเข่าทรุดลงกับพื้น งานแต่งของนางมีหญิงเผด็จการเช่นเจียงซื่อเป็นแม่งานจะให้นางขัดได้หรือ เฝิงเหลียนยามนี้ตอบรับคำทั้งที่ใบหน้าซีดขาว นางแทบจะเป็นลมจับกระทั่งฝีเท้าที่เดินยังเบาหวิว รู้ตัวอีกคราสินเดิมที่ควรจะเป็นแพรพรรณ เครื่องประดับถูกปรับเปลี่ยนเป็นตำราอ่านแล้วไร้ประโยชน์ที่บิดา ไร้น้ำยาของนางชมชอบอ่านไปแล้ว

คล้อยหลังเฝิงเหลียนจากไป บ่าวเฒ่าข้างกายของเจียงซื่อเอ่ยต่อ “ฮูหยิน ทั้งนางและอนุหกต่างใช้งานแต่งครั้งนี้มาเหยียบจมูกท่าน พวกเราจะเอาคืนนางเท่านี้หรือเจ้าคะ”

เจียงซื่อไม่ตอบอะไร แต่คิดเรื่องความหลังดวงตาก็แววโรจน์จากความกรุ่นโกรธในอก นางแค่นเสียงเยาะจากลำคอตากลับจ้องไปทางที่เฝิงเหลียนเดินไปอย่างไม่กะพริบตา

เจียงซื่อได้แต่ท่องบทสวดชำระจิตใจตน สุดท้ายพระธรรม ไม่เป็นผล ฮูหยินเอกผู้มีจิตใจกว้างขวางถือศีลกินเจเช่นนาง ในเมื่อเอาคืนคนรุ่นลูกไม่ได้อย่างสุดกำลัง ก็ได้แต่ถีบยอดอกบ่าวเฒ่า ข้างกายระบายความโกรธไปก่อน!