ท่านตัวร้ายหมายตาผิดคนแล้ว

บทที่2 ลูกหมูรอวันขาย

กว่าจะเฝิงหน่วนจะตอบกลับได้ก็ได้แต่ไอค่อกแค่กเสียจน ตัวโยน เจียงซื่อเห็นแล้วลอบตระหนกแกมผวา กลัวว่าหญิงโง่นางนี้จะเจ็บไข้ได้ป่วยตายตกก่อนจะได้แต่งออก!

“ไปเอาโสมตังกุยกับสมุนไพรบำรุงมาให้คุณหนูใหญ่” เจียงซื่อสั่งการแล้วหันมากำชับเฝิงหน่วนต่อ

“อาหน่วน เจ้าเป็นสตรีจะปล่อยให้ร่างกายเย็นไม่ได้ หากอาการยังไม่ดีขึ้นก็ให้สาวใช้เจ้ามารับเพิ่มได้ อย่าละเลยเชียว”

“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” เฝิงหน่วนยอบกายคารวะแล้วจากไป

ด้านเจียงซื่อมองอีกฝ่ายที่ไปจนเกือบลับตา พอกลับมาย้อน คิดดูอีกคราก็รู้สึกว่าจู่ ๆ ตนเสียทั้งเงินทั้งยาบำรุงให้เด็กสาวที่เห็นว่าหัวทึบโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว

โชคดียามนี้เฝิงหน่วนเป็นสาวสะพรั่ง รูปโฉมงามล้ำ บอบบาง ห้าปีมานี้อาการปัญญาอ่อนหายแล้วแต่ถึงอย่างไรเฝิงหน่วนก็ยังคงหัวช้าอยู่บ้าง จึงไม่เหมาะที่จะพาออกจากจวนไปพบปะกับผู้คน มากนัก มีเพียงเฝิงเหลียนที่ได้ออกงานสังคมและพอจะทำให้คน สกุลเฝิงเชิดหน้าชูตาได้ ด้วยเหตุนี้แม่สื่อมาเลียบเคียงถามถึงการแต่งงานของเฝิงเหลียนไม่ขาด

แม้เจียงซื่อจะเจ็บใจที่สตรีที่ตนตั้งใจชุบเลี้ยงอย่างเฝิงหน่วน ไม่อาจทำให้ตนข่มอนุหกในเรื่องนี้ได้ แต่เพื่อประโยชน์ของคน สกุลเฝิงและเพื่อให้สามีได้ผูกสัมพันธ์อันดีงามกับขุนนางจวนอื่น นางจำต้องยอมกล้ำกลืนเลือกปิดตาหนึ่งข้าง ผลักดันการแต่งงานของเฝิงเหลียนต่อไป

สิ่งที่เฝิงกั๋วกงมีเวลานี้ก็เพียงบรรดาศักดิ์ขั้นกงที่สืบทอดจาก รุ่นสู่รุ่น สกุลเฝิงตกต่ำมากที่สุดก็ยามนี้ เพราะได้เฝิงสือขึ้นเป็นผู้นำตระกูล เขาไร้ความสามารถ ไร้ความทะเยอทะยาน ไม่มีวี่แววได้เลื่อนขั้นก้าวหน้าในหน้าที่การงานเสียที อายุมากแล้วแต่ตำแหน่ง ในราชสำนักยังคงเป็นเพียงรองเจ้ากรมอาลักษณ์แก่ ๆ ไร้ปากเสียง ไร้ความสลักสำคัญเท่านั้น

ความก้าวหน้าของสกุลเฝิงมาถึงขีดจำกัดจึงต้องหวังเพียง บุตรเขยในอนาคตเกื้อหนุน ค้ำจุนตระกูลทำให้พวกเขาอยากจะ จัดงานแต่งเฝิงเหลียนเสียตั้งแต่วันนี้ ทว่าธรรมเนียมของแคว้นเซิ่งยังต้องคำนึงถึงลำดับอาวุโสมาก่อน เฝิงเหลียนเป็นน้องสาวแล้วจะให้นางแต่งออกข้ามหน้าข้ามตาพี่สาวอย่างเฝิงหน่วนได้อย่างไร

ข้อแตกต่างของพี่น้องสกุลเฝิงที่อายุห่างกันเพียงหนึ่งปีคู่นี้ เมื่อสองเดือนก่อนสกุลเฝิงจัดงานเลี้ยงงานวันเกิดเฝิงกั๋วกง ย่อมต้องเชิญเหล่าฮูหยินมาร่วมงานด้วย ในฐานะมารดาของบุรุษผู้หนึ่ง เมื่อเคยมีโอกาสพบเห็นพี่สาวน้องสาวสกุลเฝิง ล้วนชมชอบเฝิงเหลียนมากกว่า เพราะแม้หน้าตาจะไม่งดงามเท่ากับคนผู้พี่ แต่นางนั้น รู้ความ รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ อากัปกิริยาล้วนน่ามองสง่างาม เหมาะแก่การแต่งเข้าเพื่อดูแลบุตรชายและเรื่องจิปาถะน้อยใหญ่ของจวน ในภายภาคหน้า

ต่างกับบุรุษที่ได้พบเฝิงหน่วนคราใดก็ไม่อาจละสายตาจากนางได้เลย เพียงพิจารณารูปโฉมของอิสตรีเช่นเฝิงหน่วน ที่มีหน้าตางามล้ำ รูปร่างสะโอดสะอง กอปรกับมีนิสัยใสซื่อไร้เดียงสา

สตรีประเภทนี้นับได้ว่ายั่วตัณหาเหล่าบุรุษให้อยากยล อยากเชยชมรับนางเข้าจวนมากที่สุด แต่มีหรือที่มารดาของบุรุษสกุลของขุนนางตระกูลใหญ่ จะเต็มใจแต่งสะใภ้เช่นเฝิงหน่วนเข้าจวน พวกนางล้วนคิดว่าจิ้งจอกยั่วยวนให้เสียการเสียงานเช่นนี้ ต้องรีบหาหนทางกันบุรุษในจวนตนให้หนีห่าง

เหล่าฮูหยินบ้านอื่นคิดตกในเรื่องนี้ คนในจวนสกุลเฝิงก็ย่อม คิดได้เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาล้วนประจักษ์ถึงสมองที่ใช้การ ไม่ค่อยจะได้และความสามารถที่อ่อนด้อยของเฝิงหน่วน หากให้นางแต่งเข้าจวนสกุลใหญ่นอกจากดูแลจวนไม่ได้ คุมสามีไม่อยู่ มีหวังนานวันเข้าคงเป็นภรรยาเอกที่ถูกอนุและสาวใช้ในจวนเหยียบหัว เข้าสักวัน

พวกเขาต้องรีบเร่งให้เฝิงหน่วนให้แต่งออกไปโดยเร็วที่สุด ทั้งเจียงซื่อและเฝิงกั๋วกงจึงไม่จำเป็นต้องใส่ใจว่าบุรุษผู้นั้นจะเป็น คนเช่นใด ขอเพียงให้สินสอดได้เหมาะสมกับราคาค่างวดที่พวกเขาตั้งไว้ สองสามีภรรยาสกุลเฝิงก็เต็มใจประเคนบุตรีคนโตให้อีกฝ่ายทันที

ก่อนจากไปเฝิงหน่วนยังรู้สึกขนลุกขนพองสายตาของเจียงซื่อไม่หาย ถึงชาติก่อนนางจะเป็นหญิงพิการ แต่ก็ดูละครน้ำเน่ามาหลายปี ทำให้พอจะช่ำชองในการอ่านสีหน้าแววตาอยู่บ้าง อีกทั้งเพราะเห็นว่านางเป็นคนโง่เจียงซื่อจึงไม่อำพรางสายตา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายราวกับแม่ค้าหมูที่กำลังมองนางเป็นลูกหมูในอวยพร้อม ดีดลูกคิดรางแก้วในใจ ว่าทั้งเนื้อทั้งตัวนางขายได้มากเพียงใด!

ระหว่างทางกลับเรือนของตนเฝิงหน่วนได้เดินสวนกับ เฝิงเหลียนที่เพิ่งถูกเรียกเข้ามา นางฉีกยิ้มร่าทักทายน้องสาวต่างมารดาดังเดิม ขัดกับเฝิงเหลียนที่หน้าบึ้งตึงปรายตามองนางส่ง ๆ

ตั้งแต่เล็กจนโตพอเห็นท่าทางของพี่สาวผู้นี้คราใดนางก็ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัดหูขัดตาทุกครา ยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นเฝิงเหลียนจำต้องเสแสร้งว่าเคารพเอาใจใส่พี่สาวโง่เง่าผู้นี้นัก

แต่เมื่อต้องอยู่ร่วมกันโดยปราศจากสายตาสอดแนมของ คนนอก อาศัยว่าพี่สาวของตนนั้นปัญญาอ่อนและสมองใช้การไม่ได้ เฝิงเหลียนจึงไม่เคยคิดจะปิดบังท่าทีรังเกียจอย่างเปิดเผยและคำพูดเหน็บแนมเลยสักครา

เฝิงหน่วนเกิดก่อนนางหนึ่งปี แต่เดิมเป็นลูกอนุเช่นเดียวกัน แท้ ๆ จริงอยู่ที่นางทั้งคู่ถูกบิดายกให้เจียงซื่อ ได้ชื่อว่าเป็นบุตรีของภรรยาเอกเหมือนกัน ทว่าเฝิงหน่วนกลับได้เป็นคุณหนูใหญ่ของจวน กอปรกับเจียงซื่อชังน้ำหน้ามารดาของนาง จึงมักยกเครื่องประดับสวยงามให้เฝิงหน่วนที่ไม่เคยรู้จักคุณค่าของเหล่านั้นเพียงเพราะอยากข่มอนุผู้หนึ่ง

ที่นางชิงชังที่สุดเห็นทีจะเป็นรูปพรรณสัณฐานของอีกฝ่าย เหตุใดตัวโง่งมไร้ประโยชน์จึงได้ครอบครองสิ่งที่ดีกว่านางไปเสียทั้งหมด ต้องโทษฟ้าดินที่ลิขิตให้นางเกิดมามีรูปโฉมแม้ไม่ได้อัปลักษณ์ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เพียงสตรีดาษดื่นที่พบเห็นได้ทั่วไป เพราะเกิดมาเป็นเช่นนี้ฉินซื่อมารดาของตนจึงกวดขันให้ นางต้องฝึกฝนตนอย่างหนักเพื่อให้พวกเขาเหล่านั้นไม่นำนางมาเปรียบเทียบกับเฝิงหน่วนที่สมองใช้การไม่ได้ ทั้งชีวิตมีดีเพียงหน้าตาที่โดดเด่นอีก

เฝิงเหลียนคิดว่าในที่สุดความพยายามนับแรมปีของนางก็สัมฤทธิ์ผลแล้ว เพราะตนกำลังจะได้แต่งออกให้จวนหย่งเอินป๋อกับบุรุษรูปงามมากความสามารถ ที่เป็นถึงขุนนางขั้นห้าในราชสำนัก

ต่างกับเฝิงหน่วนที่มีดีเพียงรูปโฉม ก็สมควรแล้วที่ต้องแต่งกับพ่อค้าไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี เพราะคนสกุลเฝิงหวังเพียงจะได้รับสินสอดจากเฝิงหน่วน

ครั้นพบเห็นพี่สาวยังแต่งตัวงดงามมากสีสัน เฝิงเหลียนก็ยิ่งอยากจะหัวร่อออกมา แต่ยามนี้นางอยู่ที่แจ้งมีสายตาคนในจวน นางจึงจำต้องฉีกยิ้มอ่อนโยนกุมมือเฝิงหน่วน

“ยินดีกับพี่สาวด้วยนะเจ้าคะ”

“น้องสาวยินดีกับข้าเรื่องใดหรือ ?”

เฝิงหน่วนตีหน้าซื่อตาใสใช้นิ้วจุปากพร้อมกับเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ

“งานวิวาห์ของพี่อย่างไรเล่า จู่ ๆ ข้าก็ใจหาย เมื่อคิดว่าอีก ไม่นานพวกเราต้องแยกจากกันเสียแล้ว ไม่รู้ว่าบุรุษบ้านใดถึงโชคดีได้พี่แต่งเข้าไป”

ทันที่เฝิงหน่วนยกมือขึ้นนั้นหางตานางก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง เฝิงเหลียนกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยดึงมือสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวของตนมากอบกุมลูบซ้ำไปมา ๆ เฝิงหน่วนเลือกที่จะเงียบไม่ตอบอันใดกลับไป

“พี่สาว ท่านพ่อล้วนพร่ำสอนพวกเราอยู่บ่อยครั้ง ถึงมั่งมีแต่ มิควรโอ้อวดเกินงาม ข้าเห็นว่าไม่ช้าพี่เองก็ต้องแต่งเข้าบ้านผู้อื่นแล้ว แต่งผ้าสีเรียบ สำรวมวาจาผู้ใหญ่ทางนั้นจึงจะเอ็นดูพี่สาว ส่วนเครื่องประดับชิ้นนี้ข้าจะนำไปให้ท่านแม่เก็บไว้เพื่อเป็นสินเดิมของพี่ดีหรือไม่เจ้าคะ”