รักล้มโต๊ะ EP. 28 (Part zim)
1050 Words
“ไง..! หายไปเลยนะ ไม่เห็นมาใช้บริการร้านยิมบ้างเลย”
...
ระหว่างนั่งรอเป็นบอร์ดี้การ์ดให้แฟนสาว เจ้าหนี้อีกหนึ่งรายก็ไม่รู้โผล่มาจากไหน
ยิมถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงข้างๆ
“หวัดดียิม...” ซิมพยายามปกปิดอาการเลิ่กลั่กให้มิดชิด
“กินข้าวเหรอ”
“อืม...ช ใช่!”
“หิวเหมือนกัน กินด้วยนะ”
“เรากินเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ” ซิมกำลังจะลุกหนี เขาค่อยข้างไม่อยากเจอยิมอีกหลังจากยังจ่ายหนี้ก้อนนั้นไม่ครบ สัญชาตญาณมันบอกว่าคนนี้อันตราย อย่าเข้าไปอยู่ใกล้ นอกจากความใส่ใจที่ตนได้รับเขาเหมือนถูกคุกคามไปด้วย
“นั่งเป็นเพื่อนกันก่อน...ไม่ได้เหรอ!” ยิมวาดแขนพาดบ่าล็อกคอซิมแล้วกดคนตัวเล็กกว่าให้นั่งลงกับเก้าอี้ตัวเดิม มีเหรอที่ยิมจะไม่รู้ว่าซิมพยายามหลบหน้า เงินยอดแสนกว่าๆ ถูกใช้คืนจนเหลือไม่กี่พัน แต่ไม่ครบก็คือไม่ครบ
“เมื่อกี้สั่งอะไรกิน”
“สเต็ก”
“สเต็กอะไรราคาเท่าไร”
“ซี่โครงอบ ห้าร้อย”
“ตอนนี้ที่ร้านมีโปรลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยเหรอ”
“หาา...” จานละห้าร้อยก็พูดให้ดูเว่อร์เข้าไว้แต่เพราะร้านมันหรูเกินที่เด็กมหา'ลัยทั่วไปจะกินสินะ ราคาจริงถึงได้แพงกว่าครึ่งๆ แบบนี้
“อีกจานป้ะ ในรูปมันดูเหมือนน้อย”
“ไม่เป็นไร อิ่มแล้ว...จ๊อก” เสียงน้ำย่อยก็ร้องแบบไม่รักษาหน้า ยิมได้ยินแล้วก็ยิ้มให้
“กินข้าวเป็นเพื่อนยิมหน่อยนะ”
“โอเค...”
“ดี! แต่ยิมเบื่อร้านนี้แหละอะ เราไปกินร้านอื่นกัน”
“แต่ว่า...”
“แค่ฝั่งตรงข้ามเนี้ยเอง ไม่ไกล”
ร้านอาหารไทยง่ายๆ ธรรมดาๆ ราคาไม่แพงแต่รสชาติเยี่ยมจนคนหิวก้มหน้าซัดแบบไม่ลืมหูลืมตา ยิมมักมีร้านอาหารเด็ดๆ จนซิมลืมข้าวหมูกระเทียมของขิมไปซะสนิทใจ
เห็นคนที่ตัวเองชอบกินอร่อยก็อิ่มตาม ยิมไม่อาจทำกับข้าวสู้แฟนสาวของซิมได้ แต่เขามีร้านอร่อยๆ และพร้อมเปย์ได้ทุกเมื่อ
เงินที่ได้มาจากธุรกิจสีเทาก็ใช่ว่าจะต้องเอาไปใช้แต่ด้านเทาๆ ตาม
แบ่งเอามากิน มาเที่ยวกับซิมทั้งชาติก็ยังเหลืออีกเป็นกอง
“อร่อยเนาะ”
“สั่งเพิ่มมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ว่าแต่! อันนั้นจะกินมั้ย” น่องไก่อวบๆ ทอดกรอบถูกกัดไปแล้วคำหนึ่ง แต่คนหิวไม่นึกรังเกียจกลับเสียดายด้วยซ้ำไป
“เดี๋ยวยิมสั่งเพิ่มให้อีกจาน”
“เสียเวลา ขี้เกียจรอ...กร๊อบ!” จบประโยคก็เอาส้อมแทงแล้วตวัดเข้าปากในทันที ซิมเห็นมันนอนแห้งอยู่ในจาน ยิมกัดไปคำเดียวแล้วก็ไม่กินมันอีกเลย
“ของหวานนะ”
“หึ่ย..ไม่ต้อง”
“ไม่ได้สิ! เอาของหวานล้างปากสักหน่อย ที่นี้เครปเค้กเขาขึ้นชื่อมากเลยนะ ไหนๆ มาร้านเขาแล้วต้องกิน ไม่งั้นถือว่าเสียเที่ยว”
“เราไม่ชอบของหวานๆ เท่าไร” หาได้ยากมากที่ผู้ชายจะชื่นชอบการกินเค้ก แต่ยิม
เขาสามารถกินเค้กแทนข้าวได้เลยนะ
“ลองเปิดใจทำอะไรใหม่ๆ ที่ไม่เคยลองทำดูสักครั้ง ซิมอาจจะเจอสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆ ก็ได้นะ ไม่แน่! ของใหม่ที่ซิมเพิ่งลอง มันอาจจะดีกว่าของเดิมที่ซิมเคยคิดว่าดีก็ได้”
“หมายถึงของหวาน?”
“...ใช่! หมายถึงของหวาน”
บริกรเคลียร์จานว่างเปล่าออกจากโต๊ะตามมาด้วยเครปเค้กชิ้นใหญ่สีขาวนวล เสิร์ฟคู่กับน้ำซอสต่างๆ ให้เลือกชิมกันเอาเองตามสบาย
“ชอบมั้ย”
“ก็ดีนะ”
“หมายถึงเรา”
“ฮะ”
“หมายถึงเค้ก”
“อร่อยดี”
“บ้า! ซิมยังไม่เคยชิมเราสักหน่อย”
“หมายถึงเค้ก”
“หมายถึงเราต่างหาก” มุกแห้งๆ จบลงเพราะซิมไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาพยายามจะเมินๆ ที่ยิมพูดโดยที่ตัวเองก็พูดไปเรื่อย
“ไอ้นี้! อร่อยดี” ซิมชี้ไปที่เครปเค้กก้อนโตยุบไปกว่าครึ่งแต่ยิมชี้มาที่หน้าตัวเองแล้วก็พูดว่า “ไอ้นี้ก็อร่อยนะ”
“เออ! ตบมือให้” ซิมตบมือแกมประชด ไม่รู้จะอวยตัวเองเพื่ออะไร สงสัยอยากให้มีคนยอ
หรืออาจเป็นเพราะเพื่อนคนเดียวที่มีคือไอ้โซ่ รายนั้นปากหนักเหมือนมีหินทับอยู่ เล่นมุกอะไรด้วยก็คงแป๊ก
“ต้องชิมต่างหากล่ะ”
“ฮา ๆ ๆ” คนฟังชักขำไม่ออก
บรรยากาศชวนอึดอัดแบบนี้ที่ยิมมักปล่อยออกมาแบบไม่รู้ตัว สายลุกมักจะลุกเต็มที่เพื่อเป้าหมายที่ตนเองต้องการ
“คิดเงินเลยป้ะ” ซิมเปลี่ยนประเด็นและพยายามหาทางปลีกตัวออกมา
“อิ่มแล้วก็มาคุยเรื่องหนี้สินที่ยังค้าง อีกเจ็ดพันที่ยังเหลืออยู่จะจ่ายตอนไหนฮะ”
“เอ่อ...” คนตรงหน้าเปลี่ยนอารมณ์ไวจนตามไม่ทัน บอกไม่ถูกว่าสีหน้ากระลิ้มกระเหลี่ยกับสีหน้าเอาเรื่องจริงจังแบบนี้อันไหนน่ากลัวกว่า
“จริงๆ ไม่มีก็น่าจะบอกตามตรงนะไม่ใช่หายเงียบไปเฉยๆ”
“พอดีว่า...”
“โต๊ะเสี่ยโจกับบ่อนเฮียสองก็เข้าออกทุกวันเลยนะ มีเงินเล่นกับที่อื่นได้ทำไมไม่เอามาใช้หนี้”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะยิม จริงๆ แล้วเรา...”
“จริงๆ แล้วมันยังไง”
“เราหมุนเงินอยู่ ไม่ใช่ว่าจะไม่จ่าย”
“ห้าแสนที่ยืมไอ้โซ่ไปหมุนไม่พอเหรอ”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยดีอะ ขอโทษนะแต่จะรีบหาคืนให้”
“เมื่อไร”
“ก็เร็วที่สุด”
“ไม่รับนัดลอยๆ ระบุมาเลยชัดๆ”
ซิมถูกกดดันจึงคิดหนัก ที่กังวลไม่ใช่แค่เงินเจ็ดพันของยิม แต่เป็นหนี้หลักแสนที่ยังหาหนทางไม่ได้
“ว่าไง”
“อย่าเพิ่งกดดันได้มั้ย”
“ตอนแทงไม่พูดแบบนี้ล่ะ”
“รู้แล้ว ก็บอกแล้วว่าจะรีบคืนให้ไง” จริงอยู่ว่าตอนอยากได้รับปากไปมั่วซั่ว
“มั่นใจว่าแทงสนุ๊กเก่งใช่ป้ะ”
“ใช่! มั่นใจ”
“ดี! งั้นคืนนี้มาเจอที่ร้านเรานะ”
“กับใคร”
“กับเรานี้แหละ”
“ได้! ได้เลย โอเค”
- Writer
