“เฮียโอเครึเปล่า”
“โอเคดิ่! โอเคสุดๆ ไปเลย” คิ้วหนาผูกกันยุ่งแต่ทว่าริมฝีปากหยักกลับโค้งงอยกขึ้นอย่างน่าประหลาดยิ่ง
นั่งยิ้มคนเดียวก็ว่าแปลกพอทน
คนหน้านิ่งสบัดข้อมือจับเวลาถอยหลัง เฝ้ารอใบหน้าเลิ่กลั่กวิ่งสับขาเข้ามายังประตูร้านโปรคลับให้ทันก่อนเวลาที่ตนกำหนดไว้
ไม่เคยนั่งรอใครแล้วสุขใจเท่านี้ แกล้งใครก็ไม่สะใจเท่าขิมอีกแล้ว
ทำดีมีรางวัล ครั้งนี้อยากลองทำโทษดูบ้างแต่เจ้าตัวมาทันเวลาพอดีเป๊ะ!
“เจ้ขิม!”
“หวัดดีกระติก”
“วิ่งมาจากไหนเนี้ย หอบแฮกเชียว”
“ป้ายรถเมล์”
“อ้าว! แล้วทำไมไม่นั่งวินมาล่ะ” กระติกสงสัย
ไม่ค่อยมีใครเดินกันเหรอระหว่างป้ายรถเมล์กับร้านโปรคลับ ถ้าไม่มีรถส่วนตัวก็จะใช้บริการรถสาธารณะรูปแบบต่างๆ
“เกือบไปแล้ว”
“เกือบอะไรเหรอเฮียโซ่”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก ไปเช็ดตู้ไป๊!” โซ่ไล่ก้างขวางคอไปไกลๆ ภายในห้องกระจกใสรอบด้านจึงเหลือแค่ชายหญิงตามลำพังสองคน
ส่วนขิม...หอบแค่ไห
