รักล้มโต๊ะ EP.18

1115 Words

“เอาสดป้ะ...!? หมายถึงค่าจ้าง จะนั่งนับเงินสดหรือให้โอนเข้าบัญชี” “แบบไหนก็ได้” แบบที่คนเมาเริ่มยกหัวตัวเองไม่ไหว อีกครั้งที่เบาะหนังนั่งสบายพร้อมแอร์เย็นๆ เป่าใส่ หนังตาก็เริ่มคล้อยลงมาปิดลูกตาจนนิทราก็เข้ามาครอบงำและหลับคารถซีดานของโซ่ “เฮ้ยขิม!” “อื้อออ!!” “จะหลับเหรอ” “ง่วง!!” ผู้ว่าจ้างไปกดบันทึกบัญชีของขิมไว้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ทว่าคนเมาพอรับเงินแล้วง่วงขึ้นมาซะดื้อๆ ชายหนุ่มไม่ใช่คนดีมาจากพระเจดีย์วัดใด ในเมื่อตกลงซื้อขายกันเรียบร้อย คนซื้อก็ย่อมทวงสิทธิ์ของตน “ว่ากูไม่ได้นะไอ้ซิม แฟนมึงรับงานเอง” ปลอบใจตัวเองอยู่ชั่วครู่เมื่อโซ่เทียบรถเข้าซองในช่องจอดของตัวเอง เขาพยายามเรียกขิมแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลจึงตัดสินใจอุ้มร่างคนเมาพาดบ่าพาขึ้นห้องซะเลย ขิมตัวน้อยหลับสนิทไม่พอยังกอดคอโซ่ไว้แน่นด้วยแขนของตัวเองเหมือนจงใจ จังหวะที่ชายหนุ่มวางร่างไร้สติสลบไสลลงกับเตียงขนาด King size นางชะนีก็ยังรัดไว้แน่นทั้งสองมือ “จะทำอะไร...” “ขิมต้องทำงานไง” ใบหน้าจิ้มลิ้มห่างกันแค่เพียงปลายจมูกแตะกัน โซ่มองเห็นความน่ารักตามธรรมชาติในตัวของหญิงสาวซึ่งแตกต่างจากทุกคนที่เคยพบเจอ ใบหน้านี้ไร้เมคอัพจนเกินงาม ปากนิดจมูกหน่อยเช่นนี้ที่ชวนให้เขามองเธอมาตลอดสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่สำหรับผู้ชายที่เคยชินกับผู้หญิงจัดจ้านวิ่งเข้าหาเป็นประจำ ย่อมไม่เคยคิดอยู่แล้วว่าตัวเองต้องลดเกรดเพื่อไปจีบใคร “มาสิ!!” ไม่ใช่คำเชื้อเชิญที่ดูเซ็กซี่นัก “เฮ้ยเดี๋ยว! จะทำอะไร” “เหล้าอยู่ไหน ผสมน้ำหรือโซดา...” -_-! ฟู่ววว อื้มมม แขนขาอันเมื่อยล้าพยายามยืดเหยียดให้สุดความยาวของตัวเอง มือเล็กบีบท้ายทอยแก้เคล็ดแล้วก็บิดเอวจนกระดูกลั่นก๊อก! อื้มมม ไม่ได้หลับสนิทแบบนี้มานานเป็นเดือนเพราะต้องกังวลกับรูมเมทว่าจะไปไหนกลับเมื่อไร อีกครั้งที่เอวบางขาวเป็นกระดาษบิดคลายเมื่อยซ้ายทีขวาที ฟู่ววว อุ้ย!! คล้ายกับว่ามีละอองน้ำกระทบใบหน้า สติค่อยๆ กลับคืนสู่ร่างช้าๆ ขิมลืมตาแต่แล้วก็รีบปิดสนิทจนตีนกาขึ้น นอนเกร็งตัวแข็ง แสร้งทำเป็นยังไม่ตื่น ไม่รู้ ไม่เห็น ฟู่ววว ... เอี๊ยด!! เสียงน้ำกระเซ็นหล่นจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเงียบสนิทหลังจากชายหนุ่มปิดฝักบัว ใช่แล้ว! ขิมเข้ามานอนในอ่างอาบน้ำโดยที่เจ้าของบ้านกำลังชำระล้างร่างกายของตน หยาดน้ำเกาะกระจกกั้นจนเป็นไอฝ้านั้นช่วยอำพรางร่างกำยำได้มิด โดยที่ขิมไม่เห็นส่วนใดนอกจากบั้นท้ายแน่นๆ กับเอวสอบสมความเป็นชาย “สบายมั้ยล่ะ” และแน่นอนว่าโซ่รู้ว่าเธอตื่นแล้ว “จะนอนอยู่อย่างนี้ไง” “ขอโทษนะ...ว๊าย!!” กะจะใช้ความไวกระโดดออกจากอ่างแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำทันที ถ้าเท้ามันไม่ลื่นซะก่อนนะ ขิมจึงลงมานั่งบนพื้นแฉะๆ มองดูเจ้าของบ้านมีเพียงผ้าขนหนูคาดเอว “เอ่อ...คือเรา...” พอสร่างเมาก็กลับมาเป็นขิมคนเดิม คนที่ประหม่า ระวังตัวเองและไม่กล้าสบตาของอีกคน “ไหวป้ะ” “ว ไหว...” “ไม่ได้หมายถึงลุกไหวมั้ย หมายถึงสติ” “ไหว...อุ้ย!!” กระโดดลงผิดจังหวะจึงทำให้ข้อเท้าแพลง ขิมพยายามเกาะขอบอ่างลุกโดยที่ไม่ต้องให้โซ่ช่วยประคอง “ไม่เป็นไร” “เหรอ...” ต้องยอมรับว่าโซ่ก็ไม่ชอบท่าทางห่างเหินของขิม ทั้งที่เมื่อคืนมีความทรงจำดีๆ ด้วยกันมากมาย แต่เหล้ามันก็คือน้ำเปลี่ยนนิสัย พอสร่างแล้วก็กลายเป็นอีกคน “ขอโทษนะ” “เรื่องอะไร” “ก็...ไม่รู้เมื่อคืนขิมทำอะไรไปบ้าง ขอโทษไว้ก่อนแล้วกัน” เมาจนจำอะไรไม่ได้จริงๆ รู้แต่ว่ารับงานมาจากพริตตี้มะนาวให้ไปเสิร์ฟเครื่องดื่มในปาร์ตี้บ้านลูกค้าในราคาห้าพันต่อห้าชั่วโมง แล้วก็...มีคนมาแกล้งให้ชงเหล้า เหมือนจะวางเงินเดิมพันกันด้วย แต่ค่าอะไรนะ... แต่ประเด็นหลักคือมาโผล่ในห้องน้ำคอนโดโซ่ได้ยังไงก่อน อันนี้น่าสงสัย “จะกลับ!?” “ใช่! ของของขิมอยู่ไหนเหรอ” “บนเตียง” “ฮะ...อ้อ!” หญิงสาวเดินลากขาเข้าไป ขิมรีบคว้ากระเป๋าใบใหญ่และผ้าใบสีมอม ในนั้นมีแบงก์เทาอยู่จำนวนหนึ่งเธอจึงรีบจัดการตัวเองแล้วพยายามออกมา “อย่าบอกซิมได้มั้ย” “...” คนฟังไม่ตอบหรือแสดงท่าทางอย่างไรขิมจึงทึกทักเอาเอง “ขอบคุณ” คณะสถาปัตยกรรม “นางเป๋! ไปทำอีท่าไหนมาเนี้ยฮะ” นินิวร้องทักเพื่อนสาว ขิมเดินลากขามาเรียนในวันที่ไม่มีสักคลาส “ฉันอยากจะบ้าตายนิว” “เป็นอะไร” “เมื่อคืนฉัน...” “ฉัน...!?” “ฉัน...ฮือ!!” เจ้าตัวก้มหน้าฟุบกับโต๊ะม้าหินประจำกลุ่ม ขิมอยากร้องตะโกนให้สุดเสียงแต่ก็เพราะไม่รู้ว่าจะตะโกนคำว่าอะไรออกมา มันสับสน งุนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองเวลาเมาแล้วจะหลุดโลก แต่ก็ยังปล่อยให้มันเกิดขึ้น “อะไรของแกนางขิม” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” “เอ้านางบ้า! ไม่มีเรียนก็กลับไปนอนนะ ทำโปรเจคจนเป็นป่วยไปอีกคนแล้วมั้งเนี้ย” “สงสัย? งั้นฉันกลับก่อนนะนิว ไว้ค่อยเจอกันนะ” เพิ่งจะหย่อนตูดนั่งไม่ทันอุ่นแต่เมื่อขิมคิดได้ตามนั้นก็ลุกขึ้นทันทีแล้วลากสังขารย้อนกลับไปทางเดิม ปริ๊น!! ว๊าย!! รถซีดานคันเดิมขับเทียบข้างนักศึกษาขากะเผลก บีบแตรหนึ่งครั้งสาวเจ้าก็สะดุ้งตัว “ขึ้นรถสิ” “ฮ ฮะ! ขอบคุณมาก...แต่ไม่เป็นไร” โรคเดิม ติดอ่างทุกครั้งที่สนทนากับโซ่ “จะเดินแบบทั้งนี้” “อื้อ! ป้ายรถเมล์อยู่แค่นี้เอง” “เมื่อคืนก็อุ้มนะ” “ฮ ฮะ! อ อะไร น นะ...” “ขึ้นรถ! หรือต้องให้ลงไปอุ...//อย่าบอกซิมนะ” ขิมกังวลแต่ว่าซิมจะรู้เรื่องเมื่อคืนเท่านั้น ไม่สนใจเลยว่าฝ่ายชายกำลังขู่ว่าจะลงไปอุ้มขึ้นรถ “ขึ้นมา! กำลังจะไปหาไอ้ซิมพอดี” ... “เออ! ไม่บอกก็ไม่บอกไง” มันอึดอัดที่ต้องเก็บเรื่องเมื่อคืนไว้กับตัว แม้ว่าอีกคนจะไม่อยากพูดถึงหรือจำอะไรไม่ได้เลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more