“น้องขิมทานอะไรดีครับ”
“ขิมสั่งไม่ถูกหรอกค่ะ แล้วแต่คุณยูได้เลย”
“จะห่างเหินกันไปไหนเนี้ย”
“ขอโทษทีนะคะ” คนไม่เคยรับงานทำตัวไม่ถูก
“ก็น่ารักดี แต่ช่วยเรียกพี่ว่าพี่ยูก็พอครับ” น่าแปลกที่สาวใสซื่อออกจะบื้อแบบนี้ไม่ใช่แค่ยูที่สนใจ คืนนั้นโซ่ก็ขอตัวขิมออกจากงาน แล้วพอติดต่องานไปเธอก็รับงานแบบเดิมอยู่ แสดงว่าไอ้น้องชายมันคงเบื่อตีขิมแล้วกระมัง
“เจอกันตอนกลางวันก็ดีนะครับ ขิมดูต่างจากคืนนั้นคนละคนเลย”
“ไม่ต่างกันเท่าไรหรอกค่ะ คืนนั้นชุดของเจ้ทุเรียนส่วนตอนนี้ก็ชุดของมะนาว”
“อยากเห็นตอนไม่ใส่ชุดจัง” ยิมแอบพูดในลำคอแต่ปิดสายตาเจ้าชู้แพรวพราวไม่มิด
“คะ!?”
“น้องขิมไม่มีชุดของตัวเองเหรอครับ”
“ขิมไม่เคยซื้อชุดแบบนี้เลยค่ะ”
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่ซื้อให้สักชุดนะครับ” เข้าสเต็ปเด็กเอ็นทั่วไป มักจะเริ่มจากขอของชิ้นเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้กันทั้งนั้น
อีกเดี๋ยวก็จะตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จว่าทำไมตนต้อง
