รักล้มโต๊ะ EP.24
1112 Words
“อ้าวเจ้ขิม...”
“พี่ไปก่อนนะกระติก”
ตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้านักศึกษาสถาปัตย์ก็รีบออกจากร้านโปรคลับตอนยังไม่หกโมงเช้า
ปลอดภัยไว้ก่อน เช้ามืดขนาดนี้ลงโซ่ยังไม่ตื่นแน่ๆ
หญิงสาวรีบวิ่งออกจากทาวน์โฮมสี่ชั้นตรงปรี่ไปยังป้ายรถเมล์เพื่อมุ่งไปอีกจุดหมาย
“บ้านช่องไม่มีนอนเหรอแก”
...
“นางขิม!!”
คลาสเรียนกลายเป็นที่พักหนังตา และเพื่อนช่างสอดรู้ก็สงสัยพฤติกรรม
“เดี๋ยวนี้ดูแกเพลียๆ นะ กลางค่ำกลางคืนทำอะไรฮะ” นินิวเอ่ยถาม
“งานพิเศษ”
“แกทำงานกลางคืนเหรอ”
“กลางวันมีเรียน จะทำงานก็ต้องกลางคืนสิ”
“นางบ๊อง! ฉันหมายถึงอาชีพกลางคืน แกคงไม่รับจ้างสอนพิเศษตอนสี่ห้าทุ่มหรอกจริงมั้ย” นินิวแอบเป็นห่วงเพื่อนสาว เพราะมีข่าวหนาหูว่าแฟนหนุ่มติดหนี้พนันหลักแสน ซิมไม่มาเรียนและขิมก็ดูแปลกไปจากแต่ก่อน
“ว่าไง...”
“ไม่มีอะไรหรอกนิว”
“แน่นะ”
“แน่สิ”
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะเว้ย เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ถ้าแกมีปัญหาหรือเดือดร้อนอะไร แกบอกฉันได้ตลอดนะ”
“อือ”
ในกลุ่มเด็กอาร์ตทั้งห้าคนขิมเป็นคนเดียวที่ฐานะด้อยสุดแต่เพื่อนๆ แต่มันไม่ใช่ปมด้อยหรือปัจจัยในการคบหากัน
มิตรภาพดีๆ กับเพื่อนทั้งสี่คน เป็นมิตรภาพที่ไม่เกี่ยวกับฐานะทางบ้านเลยแม้แต่นิดเดียว
ทั้งหมดคบหากันด้วยความจริงใจ ห่วงใยซึ่งกันและกัน และไม่เคยมีใครยกตัวเองขึ้นมาเหนือคนอื่น
ประกาศ...นาย ระพีพัฒน์ สุดซื่อตรง เชิญมาติดต่อที่ห้องประชาสัมพันธ์ในเวลานี้ด้วยค่ะ
“เฮ้ยแก! นั่นมันชื่อซิมรึเปล่า” เมื่อสิ้นสุดเสียงประกาศเพื่อนรักอย่างนินิวก็หันมาหาคำตอบ
“อืม...ใช่!”
“ห้องประชาสัมพันธ์มีอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
ประกาศ...นางสาว ขนิษฐา ประสงค์สมบูรณ์ กรุณามาติดต่อที่ห้องประชาสัมพันธ์ในเวลานี้ด้วยค่ะ
“อ้าว..! แกด้วยขิม”
“เดี๋ยวมานะ”
ไม่รู้ว่าด้วยเรื่องอะไรแต่เมื่อมีเสียงตามสายเรียกตัว ขิมก็ต้องรีบละตัวเองออกจากคลาส
หญิงสาวเดินผ่านตึกน้อยใหญ่ไปยังห้องประชาสัมพันธ์ ที่นั่นมีไดร์เวอร์ไม่ทราบสังกัด ไม่ได้ใส่เสื้อเขียว,ส้ม,ชมพูหรือว่าส้ม เป็นเพียงแจ็คเก๊ตแขนยาวพร้อมหมวกกันน็อคเต็มใบและใส่แมสปิดบังใบหน้า ยืนถือกล่องใบใหญ่รอเจ้าของชื่อมารับออเดอร์
“ขอถ่ายรูปผู้รับนะครับ”
“ได้ค่ะ” หญิงสาวยืนหน้ากล้องปล่อยให้ไดร์เวอร์ถ่ายรูปเธอจนเสร็จเรียบร้อย
ขิมอุ้มกล่องลังใบใหญ่ยักษ์ติดโบว์แต่น้ำหนักกลับเบาหวิว
“จากที่ไหนคะพี่”
“จากเฮียสอง”
“ใครนะคะ”
“น้องเปิดดูเองแล้วกัน...แล้วอย่าปากมากนักนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“หาา...”
ไดร์เวอร์นิรนามเดินจากไปหลังจากพูดจบประโยค ขิมอุ้มกล่องลังที่มีเพียงเทปกาวปิดปากและค่อยๆ แกะมันออกด้วยความสงสัย
เฮ้ย...
ข้างในไม่มีอะไรเลยนอกจากกระดาษเอสี่ใบเดียวพร้อมข้อความว่า...
เป็นหนี้ก็หาเงินมาจ่ายนะไอ้สัด ถ้าคิดจะหนี เตรียมจัดงานศพพ่อแม่ของมึงได้เลย
“เป็นอะไรแก แล้วนี่ใครส่งอะไรมาให้อะ แฟนเหรอ”
“อ อืม...”
“น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย เซอร์ไพรส์อะไรไหน...มาดูสิ!”
“ไม่มีอะไรหรอกนิว” ขิมรีบหุบกล่องลังและยกหนี
วินาทีนั้นเจ้าตัวกำลังช็อกจึงทำไปโดยอัตโนมัติ
เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกๆ คน และอีกอย่าง
เรื่องน่าอายแบบนี้ก็ไม่อยากให้ใครรู้
เงินหลักแสนอาจเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนินิว แต่สำหรับขิมมันไม่ใช่
แล้วถ้าว่ากันตามจริง
หากขิมมีเหตุผลที่มากพอจะหยิบยืมลูกคุณหนูอย่างนินิว
ลูกสาวเจ้าของบริษัทรับออกแบบและก่อสร้างที่ดังที่สุดในภายใต้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
“แหม! ของส่วนตัวสินะ เชอะ!”
“อืม...ซิมเขาส่งอะไรที่มันแบบว่า”
“ชุดชั้นในเหรอ หรือว่าชุดนอนไม่ได้นอน”
...
“ไอ้ที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนคงไม่ใช่เพราะเหนื่อยจากทำงานละมั้งฮะ”
ฮาๆๆๆ
เมื่อการหยอกล้อชักบานปลาย นินิวช่างจ้อล้อเลียนขิมสนุกปากเพราะความสนิทสนม
“นิว!!”
“ทำเป็นเขิน อิจฉาคนมีความรักจริงจริ๊ง”
“เบาๆ หน่อยนิวคนมองหมดแล้ว”
ณ ลานกว้างหน้าตึกสถาปัตย์เริ่มมองสองสาวที่คุยเสียงดังลั่น
“มีแฟนดีก็อวดเขาไปเถอะแก แบ่งคนอื่นเขาอิจฉาบ้าง ฉันอิจฉาคนเดียวไม่ไหว” นินิวปากยื่นปากยาวสนุกเข้าไปใหญ่ละทีนี้
“นิวก็...” ขิมพยายามสะกดใบหน้าตื่นกลัวให้มากที่สุดจนหน้าแดง
แต่ยิ่งแดงเพื่อนรักก็ยิ่งแซว
“กลับยัง” อยู่ๆ ก็มีอีกหนึ่งคนที่โผล่มาแบบไม่ได้รับเชิญ
อีกครั้งที่หนุ่มคณะนิติศาสตร์หน้าตาบอกบุญไม่รับเดินล้วงกระเป๋าเข้ามายังจุดที่ขิมนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมคณะ
คนถึงถามปรับสีหน้าไม่ทัน แล้วอาการเดิมก็เกิดขึ้น
“ย ยัง...”
“จะกลับกี่โมง”
“ถามเพื่อนเราทำไมอะ หรือว่าซิมมีอะไรจะเซอร์ไพรส์ขิมอีกเหรอ”
“ฮะ”
“ก็ดูสิ! ไม่รู้ส่งของขวัญอะไรมาให้ ขิมไม่ยอมให้ดู ต้องเป็นของส่วนตัวมากๆ เลยใช่ป้ะล่ะ” นินิวชี้มือไปที่กล่องของขวัญติดโบว์ใบเดิมที่เจ้าตัวหวงแหนเสียจนนั่งกอดมันไว้
ในใจคิดว่า...หรืออาจจะเป็นโซ่ก็ได้ที่ส่งมาขู่เธอเล่นๆ
“เมื่อคืนก็เจอกันแล้วนี่”
“นั่นไง! แอบสวีทกับแฟนจนเพลียต้องมานอนในคลาส”
“นิว!! ฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน” เหตุการณ์ตรงหน้าทั้งวุ่นวายและบีบคั้น ขิมจึงออกมาจากจุดนั้นเสียเลยพร้อมกล่องของขวัญของเธอ
ต่อหน้าต่อตาคนที่มารับแต่เธอกลับปฏิเสธโซ่
“โกรธอะไรของมันวะ หรือว่าเมื่อกี้แซวแรงไป”
“แซวอะไร”
โซ่อยากรู้ขึ้นมาแบบหน้าด้านๆ
“คนมีความรักอะ ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้อเหรอ...”
ดวงตาคมเข้มมองร่างเล็กเดินจากไป
มันน่าหงุดหงิดที่ทำไมเขาต้องเป็นคนมองตามหลังขิมทั้งๆ ที่ไอ้อาการแบบนี้เป็นตัวเองที่มักทำกับคนอื่น
ผู้หญิงมากมายเป็นฝ่ายเดินตามหลังเขาต้อยๆ
อย่างน้อยก็ตัวท็อปแบบมะนาวดาวคณะคนหนึ่งแล้วที่ตามติดจนแทบจะสิงร่าง
CHAT
ขนิษฐา : ลางาน 1 วันนะ
มีธุระ
- Writer
