บทที่ 5 - คำขอที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง (ผู้ชายใจร้าย) (จบตอน)

1024 Words

“อะ อะไรนะคะ!” วราลีร้องเสียงหลง หล่อนหันกลับไปมองชายหนุ่มคนดังกล่าวอีกครั้ง บุคลิกช่างดูดีราวกับเทพบุตรอย่างเขาน่ะหรือคือคนที่ดวงสมพงษ์กับเธอ เป็นไปไม่ได้หรอก เธอไม่อยากจะเชื่อ “ไปขอนอนกับเขาสิ” ประโยคสุดสะพรึงของแม่หมอ วราลีถึงกับอ้าปากค้าง “นี่หนูต้องนอนกับเขาหรือคะ!” “อืม” วราลีสั่นหน้าถี่ๆ เรื่องดวงตกเธอก็กลัวนะ แต่ถ้าจะให้เปลื้องผ้ามีสัมพันธ์กับผู้ชายที่เธอไม่รู้จักมักคุ้นหรือรักใคร่ใยดีมาก่อน เธอทำไม่ได้จริงๆ “อย่าเพิ่งเข้าใจผิดแม่หนู” เห็นสีหน้ากล้ำกลืนของหญิงสาวแม่หมอจึงต้องรีบอธิบาย “ตอนนี้ดวงของหนูกำลังอยู่ในขั้นวิกฤต ทางแก้ขั้นตอนแรกคือหนูต้องไปขอนอนกับผู้ชายคนนั้นเพื่อต่อดวงชะตา และนอนในที่นี้ไม่ได้หมายถึง เอ่อ… เรื่องนั้น ป้าแค่ต้องการให้หนูนอนเฉยๆ เป็นการแก้ดวงในขั้นตอนแรก” วราลียิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ มีด้วยหรือการแก้ดวงแบบนี้? “หนูชักไม่แน่ใจแล้วค่ะว่าเรื่องทั้งหมดมันคือเรื่องจริง” ร่างบางเริ่มสับสนและมีข้อแคลงใจในตัวหญิงกลางคนผู้นี้ หรือจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎอย่างที่มินตราว่าเอาไว้ บางทีผู้หญิงคนนี้อาจไม่ใช่แม่หมอจอมแม่นอย่างที่เธอคาดหวัง “แล้วแต่นะ ที่ป้าเตือนเพราะว่าป้าหวังดี อีกอย่างแค่ไปขอนอนร่วมเตียงต่อดวงชะตา ไม่ได้เสียหายอะไรนี่” “เสียหายสิคะป้า หนูเป็นผู้หญิงนะคะ จะให้ไปขอนอนกับเขาได้ยังไงล่ะ” วราลีแย้ง “เรื่องแบบนี้ผู้ชายเขาไม่คิดมากกันหรอก โดยเฉพาะผู้ชายอย่างเขา” หญิงกลางคนยิ้มน้อยๆ “เอาเถอะ ป้าถือว่าป้าเตือนแล้ว หนูจะทำตามหรือไม่ก็อีกเรื่อง” แม่หมอในความคิดของวราลีทำทีจะเดินจากไป “เดี๋ยวก่อนค่ะป้า” เสียงหวานทักท้วง “แค่นอนร่วมเตียงอย่างเดียวใช่ไหมคะ?” อีกฝ่ายพยักหน้าพลางอมยิ้ม “ใช่จ้ะ แค่นอนร่วมเตียงอย่างเดียว” อากาศร้อนอบอ้าวยิ่งทำให้คนเลือดร้อนหงุดหงิด สายตาคมเข้มพยายามมองหาสตรีที่เขานัดไว้ ทำไมป่านนี้เอื้องฟ้ายังไม่ลงมาสักที กล้าดีอย่างไรปล่อยให้ท่านประธานอย่างเขายืนรอท่ามกลางแสงแดดจ้า ชายหนุ่มยกข้อมือข้างซ้ายดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรู สันกรามขยับเป็นนูนกว้าง นี่ถ้าเจ้าหล่อนลงมาเมื่อไรเขาจะขอต่อว่าสักที และเหมือนสวรรค์เข้าข้าง ร่างเล็กน่าทะนุถนอมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเขา ภูเบศที่ตั้งใจจะต่อว่าเป็นอันต้องหยุดชะงัก ใบหน้าหวานซีดเซียวเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน เปลือกตาสองคู่บวมช้ำ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง “นี่ค่ะท่าน” เอื้องฟ้าก้มหน้าก้มตายื่นแฟ้มงานที่บรรจุเอกสารสำคัญส่งให้กับเขา “ผมต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ” ภูเบศกล่าวเสียงเข้ม วันหยุดสุดสัปดาห์แต่เขาดันอยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับประวัติลูกค้าวีไอพี จึงต้องขับรถมาของานจากเธอถึงที่พัก “ไม่เป็นไรค่ะท่าน” “คุณเป็นอะไร ก้มหน้าก้มตาทำไม” ภูเบศสงสัย ปกติเอื้องฟ้าไม่เคยหลบสายตาเวลาสนทนากับเขา “ปะ เปล่าค่ะ” ร่างบางตอบเสียงสั่น “เอื้องฟ้า มีใครทำอะไรคุณหรือเปล่า” “มะ ไม่มีค่ะ” ถึงปากจะพูดเช่นนั้นแต่ร่างกายกลับสั่นหงก ราวกับเด็กน้อยที่ริเริ่มโกหกผู้ใหญ่ ภูเบศจับปลายคางมนเชยขึ้น นัยน์ตากลมโตหยาดคลอหยดน้ำใส ริมฝีปากแตกรอยเลือด ลำคอระหงมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ซึ่งนักล่าอย่างเขารู้ดีว่าร่องรอยเหล่านี้มันเกิดจากอะไร “นี่คุณ…” ภูเบศมีสีหน้าเครียดจัด เอื้องฟ้ารีบเขยิบกายถอยห่างแล้วก้มศีรษะให้เขาอย่างสุภาพ “หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวนะคะ” สาวเจ้าละล่ำละลักบอก รีบหันหลังเดินหนีท่านประธานจอมจับผิด ภูเบศได้แต่มองตามแผ่นหลังบอบบางอย่างครุ่นคิด “คงไม่หรอกมั้ง” ชายหนุ่มกัดเม้มริมฝีปากพลางชั่งใจ… ปัง! เสียงประตูปิดกระแทกหลังร่างบางกลับเข้ามาในห้อง นัยน์ตาดุดันจ้องมองใบหน้าหวานนิ่ง สองมือกำหมัดแน่น ยิ่งเห็นน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลก็ยิ่งเดือดดาล “คุยอะไรกับมันบ้าง” เสียงเข้มกดต่ำในลำคอ พยายามอย่างที่สุดเพื่อระงับโทสะร้อน “ปะ เปล่าค่ะ” สาวเจ้าปฏิเสธ ไม่กล้าเงยหน้ามองผู้ชายตัวโตที่ถอดเสื้อโชว์ท่อนบน แล้วพันกายท่อนล่างด้วยผ้าขนหนูสีหวานของเธออย่างหมิ่นเหม่ “ฉันชักไม่แน่ใจซะแล้วว่าเธอกับมันเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องธรรมดาๆ” คนตัวโตสงสัย เอื้องฟ้าส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ฟ้ากับท่านประธานเราไม่ได้…” “หุบปาก!” ร่างสูงตะคอกใส่ ทำเอาแม่ดอกเอื้องฟ้าถึงกับสะดุ้งโหยง ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย “มานี่” มือหนากระชากแขนเรียวรั้งร่างบางมาแนบชิด ลมหายใจร้อนระอุมาพร้อมถ้อยคำข่มขู่ “จำไว้นะเอื้องฟ้า ตอนนี้เธอคือผู้หญิงของฉัน ห้ามยุ่งกับผู้ชายหน้าไหนเด็ดขาด เข้าใจไหม!” คนตัวเล็กสะอึกสะอื้น น้อยใจโชคชะตาแสนอาภัพ “ฉันถามว่าเข้าใจไหม!” น้ำเสียงดุดันกว่าเดิม “ขะ เข้าใจค่ะ” เอื้องฟ้าตอบรับเพราะความกลัว และคำตอบของเธอก็เรียกรอยยิ้มบนปากหยัก ชายหนุ่มตวัดอุ้มร่างแน่งน้อยขึ้นแนบอก กดจูบริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ พอให้กายสาวสั่นสะท้าน “คุณนัย ปะ ปล่อยฟ้าเถอะค่ะ” แค่มองตาก็รู้ว่าเขาคิดเช่นไร “อย่าห้าม เพราะเธอไม่มีทางหยุดฉันได้ เอื้องฟ้า” ปริญพูดเสียงแหบพร่า ก่อนนำร่างบางวางลงบนเตียงขนาดกะทัดรัด แล้วทาบทับแม่กระต่ายน้อยแสนหวานทันที หลอมรวมร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกับเธออีกครั้ง!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more