เข็มยาวและสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรูบนฝาผนังห้อง บ่งบอกเวลาเที่ยงคืนครึ่ง วราลีโทร.รายงานกับมารดาว่าคืนนี้จะนอนค้างที่บ้านของมินตรา ซึ่งเธอไม่จำเป็นต้องโทร.ไปเตี๊ยมกับเพื่อนสาวให้วุ่นวาย เพราะที่ผ่านมาเราสองคนแม่ลูกมีความไว้ใจซึ่งกันและกัน วราลีไม่เคยโป้ปดผู้มีพระคุณ แต่ครั้งนี้เธอขอแหกกฎความดีของตัวเองสักครั้ง เพราะรู้ว่าไม่สามารถบอกความจริงกับท่านได้ รอให้เรื่องราวทุกอย่างคลี่คลายไปในทิศทางที่ดีขึ้นก่อน ขืนดันทุรังบอกตอนนี้รังแต่จะทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วง ซึ่งเธอไม่ต้องการเช่นนั้น วราลีไม่อยากเห็นมารดาต้องทุกข์ใจไปกับตน
“ทำไมยังไม่มาอีกนะ จะให้ฉันรอถึงเมื่อไรเนี่ย”
หญิงสาวผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายชั่วโมงก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของชายคนนั้น อดคิดไม่ได้ว่าถูกเขาทิ้งให้รอเก้อหรือเปล่า
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง วราลีรีบเดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นเขาแน่ๆ ปรากฏว่าเป็นสาว
