“แม่จ๋า… หนูได้งานแล้ว!”
วราลีกระโดดกอดมารดาแน่นหลังกลับถึงบ้าน
“แม่ดีใจด้วยนะลูก ดีเหมือนกัน ลีจะได้ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านอาหารนั่นอีก กลับก็ดึกแถมยังเหนื่อยน่าดูเลย”
คนเป็นแม่สังเวชลูกรัก วราลีทำงานหนักตั้งแต่เด็กจนโต ส่งเสียตัวเองเล่าเรียนจนจบการศึกษา บุญของเธอแท้ๆ ที่มีลูกสาวผู้แสนดี ในขณะที่เพื่อนร่วมรุ่นต่างบ่นลูกหลานให้ฟังว่านิสัยไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ เพ็ญศรีก็เป็นคนเดียวในกลุ่มที่สามารถพูดได้อย่างภาคภูมิว่าบุตรสาวเพียงหนึ่งเดียวของตนเป็นเด็กดี น่ารัก แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก
“จ้า… อีกหน่อยพอหนูทำงานได้สักระยะ เราก็ค่อยๆ เก็บเงินซื้อบ้านเนอะแม่ จะได้ไม่ต้องเช่าเขาอยู่แบบนี้”
ความฝันสูงสุดคือการซื้อบ้านหลังแรกให้แม่ ถึงจะรู้ว่ายากเย็นแสนเข็ญ แต่เพื่ออนาคตแล้วเธอต้องทำให้ได้
“ลีเอ๊ย แม่ภูมิใจในตัวลูกมากจริงๆ” เพ็ญศรีน้ำตาไหลด้วยความปลื้มปิติ หล่อนรวบร่างบางของลูกรักมาสว
