“จำเอาไว้… ฉัน ไม่ ใช่ เมีย คุณ!!!”
หญิงสาวย้ำชัดทุกถ้อยคำ
ภูเบศรู้สึกเสียหน้าและเสียความมั่นใจเมื่อถูกผู้หญิงที่ตนเพิ่งประกาศกร้าวว่าเป็นเมียปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใย นัยน์ตาเสือร้ายจดจ้อง
วราลีตลอดเวลา สันกรามบดเบียดเป็นนูนกว้าง
ชยกฤตมองคู่อริด้วยความสะใจระคนสมเพช สายตาและรอยยิ้มแห่งผู้ชนะยิ่งทำให้ภูเบศเคียดแค้นจนอยากฆ่ามันให้ตายคามือ
“ไอ้ภูมึงใจเย็นๆ ก่อน” ธนาคิมกระซิบพลางตบบ่าเพื่อน
ภูเบศกำมือแน่น แน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นน่ากลัว!
“ออกไปข้างนอกกับกู” ธนาคิมดันตัวเพื่อนให้ออกจากห้องอาหารวีไอพี ก่อนสั่งให้ผู้จัดการร้านดูแลความเรียบร้อยด้านใน
“ดูแลลูกค้าด้วย” แม้ลึกๆ จะเกลียดขี้หน้าชยกฤตไม่น้อยไปกว่าเพื่อนรัก แต่หน้าที่ย่อมมาก่อนเสมอ ในฐานะเจ้าของร้านเขาต้องให้เกียรติและดูแลลูกค้าอย่างเสมอภาคเท่าเทียมกัน
“ท่านประธานเป็นอะไรไหมคะ”
“ผมไม่เป็นอะไร ว่าแต่สามีคุณเถอะ จะเข้าใจผิดหรือเปล่
