ในที่สุดภูเบศก็นำพาเธอมาถึงจุดหมายปลายทาง เรือนปั้นหยาทันสมัยสีขาวหลังใหญ่ปรากฏต่อสายตา วราลีรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แปลกใหม่แห่งนี้เหลือเกิน คล้ายกับเธอเคยมาเยือนเมื่อนานมาแล้ว
“ลง!” ภูเบศเปิดประตูรถแล้วออกคำสั่ง
“ฉันไม่ลง!” วราลีนั่งตัวแข็ง เชิดหน้าคอตั้งทั้งๆ ที่ใจสั่นผวาจนจับจังหวะไม่ได้
“ดื้อนักนะ!” ชายหนุ่มจัดการอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก วราลีกรีดร้องเสียงแหลม สองมือระดมทุบหน้าตากับแผงอกกำยำไม่ยั้ง
“ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะ! ฉันถูกจับตัวมา ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!” หญิงสาวตะโกนร้องลั่น
“ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยินหรอก บ้านหลังนี้มีแต่คนของฉัน แถวนี้ก็มีแต่ลูกน้องฉัน ใครมันจะกล้ามาช่วยเธอ” ภูเบศยิ้มเยาะ เขาลากร่างบางเข้าห้องแล้วเหวี่ยงคนอวดดีลงบนเตียงกว้างอย่างแรง
“โอ๊ย” วราลีจุกท้องน้ำตาไหล “เลว! ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ สันดานหมา!”
“วราลี!!!” คนถูกด่าด้วยถ้อยคำแสบทรวงบีบพวงแก้มนุ่มเดือดดาล
