“ปะป๊าครับ” เสียงใสแจ๋วที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของเสียงเป็นใครดังมาแต่ไกล เด็กน้อยในชุดเสื้อยืดสีดำลายการ์ตูนตัวโปรดกับกางเกงขาสั้นวิ่งเข้ามาหาผู้เป็นพ่อที่กระท่อมทำให้ทั้งคู่รีบผละออกจากกันทันที
“ว่าไงครับ หายป่วยแล้วเหรอออกมาวิ่งแบบนี้นะ” อาชายิ้มกว้าง อ้าแขนรับเจ้าลูกชายวัยเกือบจะหกขวบของตนเข้ามาในอ้อมแขน
“หายแล้วครับพรุ่งนี้น้องแบร์จะไปโรงเรียน” ลูกชายตัวน้อยยังช่างพูดช่างจาเหมือนเดิม ถึงแม้จะมีอาการป่วยจนต้องนอนซมอยู่แต่ในห้องนอนมาหลายวันแล้วก็ตาม
“หม่ามี้มาหาน้องแบร์เหรอครับ” เด็กน้อยหลุดออกจากอ้อมแขนผู้เป็นพ่อคลานเข่าบนแคร่ไต่ขึ้นนั่งบนตักของพระพายในทันที
“ลงไปเดี๋ยวนี้นะ ใครให้นายขึ้นมานั่งบนตักฉัน”
“คิดถึงจังเลยครับหม่ามี้ น้องแบร์ไม่สบายเพิ่งหายป่วยเอง” เด็กน้อยเอียงคออิงซบอกนุ่มนิ่มของพระพายออดอ้อนเธอยกใหญ่
“ใครถาม” ถึงแม้ปากจะขยับแต่กระนั้นร่างกายของเธอก็หยุดนิ่งให้เจ้าเ
