เพลิงร้อนรัก

บทที่ 1 พรหมที่ไม่ได้ลิขิต

ลานกว้างของชั้นบนสุดตึกสูงเฉียดฟ้า ในยามค่ำคืนดึกดื่นเป็นช่วงเวลาเดิมๆที่พวกเขาใช้รสเหล้าย้อมคอ

“ มันมัวทำอะไรอยู่วะป่านนี้ยังมาไม่ถึง ”

หนุ่มลูกครึ่งนัยส์ตาสีฟ้ามองนาฬิกาข้อมือก็อดที่จะบ่นให้อีกฝ่ายไม่ได้ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายถูกเรียกตัวมากระทันหันแท้ๆแต่คนที่เป็นต้นคิดกลับมาช้าที่สุดซะนี่

“ มันคงกำลังเคลียร์ทางอยู่มั้งได้ข่าวว่าช่วงนี้มีมาเฟียตั้งตัวขึ้นมาใหม่ไม่ใช่หรอ ”

เพลิงที่พึ่งมาถึงก่อนหน้านี้ไม่นานเอ่ยในขณะที่จิบไวน์พร้อมกับทอดสายตาออกไปยังบรรยากาศค่ำคืน ท้องฟ้ามืดมิดไร้ซึ่งดวงดาวแม้สักดวงก็ไม่อาจทำให้ใจที่แข็งดั่งหินผาอ่อนไหว เพลิงถูกเรียกตัวมากระทันหันไม่ต่างจากเอเดนเพียงแต่เขาไม่ได้ผิดนัดกับสาวที่ไหนจึงไม่ได้โวยวาย

“ เคลียร์ทางหรือมัวทำอะไรอยู่กันแน่ ”

เอเดนเอ่ยอย่างรู้ทันนิสัยของรามสูร ไม่ใช่แค่เขาที่รู้ความในเรื่องนี้แม้แต่บรรดาลูกสมุนในแก็งค์ทุกคนก็ยังเป็นที่ประจักษ์ว่ารามสูรผู้เลือดเย็นกลายเป็นคนหลงเมียหนักถึงขั้นเสพย์ติดเข้าเส้นเลือด ในวันที่เว้นว่างจากคาสิโนเช่นนี้มีหรือที่คนหมุกมุ่นในกามอารมณ์จะออกจากบ้านง่ายๆ

“ นั่นไงมันมาแล้วมึงก็บ่นให้มันได้ยินหน่อย กุรำคาญ ”

เพลิงพยักเพยิดหน้าไปทางรามสูรที่เดินเข้ามาโดยที่วันนี้ไร้ซึ่งเงาของซ้อใหญ่ของพวกเขาทั้งที่หากเป็นทุกครั้งรามสูรไม่เคยให้ห่างกาย

“ นี่กุมาช้าหรอวะ ”

คนที่มาสายกว่าเวลานัดหมายเกินหนึ่งชั่วโมงทำท่าทางเหมือนพึ่งรู้ความผิดตัวเองรามสูรนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสองสหาย

“ ถุย…..! ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอวะมึงเป็นคนนัดพวกกุออกมาแต่เสือ…มาสาย ”

เอเดนใส่อีกฝ่ายด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง นัดวันไหนไม่นัดดันมานัดวันที่เขาคิดจะควบนางแบบลูกครึ่งที่พึ่งเจอกันเมื่อคืนสดๆร้อนๆ ด้วยวิสัยของหนุ่มเจ้าสำราญคืนนี้เขาต้องได้ขึ้นสวรรค์กับสาวเจ้าไปแล้ว แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาเสียอารมณ์ได้ยังไง

“ โทษทีกุมัวแต่จัดการเรื่องในบ้านอยู่ ”

รามสูรเอ่ยด้วยใบหน้าที่ไม่ได้รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้เอเดนพลาดล่าสาวคนใหม่ แขนข้างหนึ่งพาดไปกับพนักโซฟา นั่งไขว่ห้างพร้อมกระดกไวน์รสร้อนแรงลงคอไปอึกใหญ่

“ เรื่องอะไรวะ ”

เอเดนสวนขึ้น คนอย่างรามสูรมีหรอจะสนใจเรื่องในบ้านถ้าบอกว่าไปจัดการคนมาก็ว่าไปอย่าง ด้านรามสูรที่ไม่ได้คิดจะไขข้อสงสัยก็จิบไวน์แล้วยิ้มย่องด้วยความภาคภูมิใจ

ก่อนออกมาขนมขอเขาค้างบ้านเพื่อนเพราะต้องทำรายงานหลายวิชาเนื่องจากตอนนี้ขนมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วและลูกน้องเขาก็ได้รายงานว่าเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัยมีหนุ่มๆมาเกาะแกะและขยันขายขนมจีบอยู่บ่อยครั้งแล้วแบบนี้มีหรือที่คนเลือดร้อนและขี้หึงหวงอย่างรามสูร.......จะยอมให้ขนมไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่น รามสูรห้ามดีๆแล้วแต่ขนมก็ยังรั้นขอนอนบ้านเพื่อนให้ได้สุดท้ายเขาเลยต้องกำหราบเธอด้วยวิธีของเขา ทีแรกเขาว่าจะใช้เวลาแค่ไม่นานแต่เพราะขนมนับวันก็ยิ่งโตเป็นสาวแล้วก็ยิ่งสวยส่วนต่างๆของร่างกายเต่งตึงอวบอึ๋มไปตามวัย พอเครื่องร้อนเต็มที่บวกกับเรือนร่างงดงามของขนมเลยทำให้เขามาสายอย่างที่เห็น

“ มึงอย่ารู้เลย ”

รามสูรไม่คิดจะเอาเรื่องพวกนี้มาพูดในวงเหล้าถึงเขาจะหมกมุ่นเรื่องอย่างว่าแต่เขาก็ทำกับขนมเพียงคนเดียว

“ เออ กุไม่อยากรู้เรื่องของมึงก็ได้แล้วสรุปที่มึงเรียกพวกกุมามีเรื่องอะไรวะ ”

เอเดนไม่คิดจะเซ้าซี้เพราะตอนนี้ใจเขาอยู่กับนางแบบลูกครึ่งโน่น

“ ก็ไม่มีอะไรวันมะรืนนี้เป็นวันเกิดไอ้เพลิงไม่ใช่หรอกุเลยคิดว่าจะจัดงานวันเกิดให้มันที่คอนโดกุ ”

“ มึงเนี่ยนะไอ้รามจะจัดงานวันเกิดให้ไอ้เพลิง ”

เอเดนทำหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อสองหู ยิ่งกว่าฟังข่าวคนถูกหวยร้อยล้านเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่ว่าพึ่งคบกันซะเมื่อไหร่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครสนใจวันเกิดใครเต็มที่ก็พากันไปขลับบาร์เที่ยวผู้หญิงแล้วแยกย้ายปีนี้นึกครึ้มใจอะไรจู่ๆอยากจะจัดงานเป็นเรื่องเป็นราว

“ กุว่าไม่ต้องยุ่งยากหรอกอีกอย่างวันมะรืนกุก็ไม่ว่าง ”

เพลิงที่เป็นเจ้าของวันเกิดเอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย ครั้งสุดท้ายที่เขาจัดงานวันเกิดก็ตั้งแต่ก่อนอายุได้สิบขวบเพราะพอโตขึ้นมาหน่อยที่บ้านของเขาก็ให้เรียนรู้ธุรกิจของครอบครัวแล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยได้จัดงานวันเกิดอีกเลย

“ จัดงานวันเกิดจะใช้เวลาสักแค่ไหนกันวะครึ่งชั่วโมงก็เลิกแล้วมั้ง ”

รามสูรผู้ที่ไม่เคยจัดงานวันเกิดสักครั้งในชีวิตเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ

“ ไอ้สาดราม งานวันเกิดบ้านมึงหรอครึ่งโมงก็เสร็จกุนั่งขรี้ยังนานกว่านั้นเลย ”

เอเดนไม่ใช่ไม่รู้ว่ารามสูรไม่เคยจัดงานพวกนี้แต่เขาก็แค่อดไม่ได้ ถ้าจะรีบขนาดนั้นมันจะจัดทำซากอะไรวะ

“ ไม่รู้ล่ะเอาเป็นว่าวันมะรืนมาที่คอนโดกุตอนทุ่มนึง ทุกอย่างกุจัดการเองเอาแค่ตัวมาก็พอ อ่อ แล้วก็ไม่ต้องให้กุไปตามด้วยตัวเองนะ ”

ด้วยวิสัยส่วนตัวรามสูรจึงยื่นคำขู่ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสองคนย่อมรู้ดีว่ารามสูรเป็นคนยังไงขืนให้ไปตามถึงที่มีหวังตรงนั้นพังราบเป็นหน้ากลอง พวกเขาเลยได้แต่ส่ายหน้าในขณะที่รามสูรแอบยิ้มกริ่ม

หลายวันก่อนขนมขอเขาไปงานวันเกิดเพื่อนแต่เขาไม่ยอมให้ไปอ้างว่าเธอต้องไปเรียนแต่เช้าหลังจากวันนั้นเขาก็แอบได้ยินขนมคุยโทรศัพท์กับเพื่อนในทำนองน้อยใจแถมขนมยังพูดอีกว่าสังคมที่เธออยู่ไม่มีใครสนใจเรื่องพวกนี้เธอเลยไม่เคยได้จัดงานสังสรรค์ รามสูรได้ฟังก็เข้าใจแต่ถ้าจะให้เขารอถึงวันเกิดขนมหรือวันเกิดของเขาก็อีกหลายเดือนคนเลือดร้อนอย่างเขาคงอดทนรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหว ครั้นจะให้จัดงานวันเกิดให้ลูกสมุนก็ดูจะไม่เข้าท่า มันไม่ใช่สิ่งที่มาเฟียพึงกระทำเขาเลยคิดจะใช้วันเกิดของเพลิงเอาใจขนมซะเลย

“ มึงอยากได้อะไรไหมเดี๋ยวกุซื้อให้ ”

คำถามนี้ทำเอาทั้งเพลิงและเอเดนแทบจะสำลักไวน์ออกมา แค่เสนอจัดงานวันเกิดก็ว่าแปลกคนอยู่แล้ว นี่อะไรมีของคงของขวัญ ขนลุกเป็นบ้า

“ ไม่ต้องหรอกเค้กก็ไม่ต้องนะกุไม่ชอบ ”

เพลิงปฏิเสธก่อนจะรีบดักทางรามสูรเขากลัวใจรามสูรเหลือเกินว่าจะไปเหมาเค้กสูงเป็นสิบๆชั้นมาอวดความร่ำรวย

" งั้นหรอ ตามใจมึงไม่เอาก็ไม่เอา ”

รามสูรไม่ได้ว่าอะไรเพราะจุดประสงค์ที่แท้จริงเขาแค่ต้องการจะเอาใจขนมเท่านั้น เรื่องของขวัญกับเค้กมีหรือไม่มีเขาก็ไม่ซีเรียสต่างจากเอเดนที่มองหน้ารามสูรอย่างไม่เข้าใจ พวกบ้านี่แล้วจะจัดงานทำไมวะอะไรก็ไม่เอาสักอย่าง

“ แต่กุมีของขวัญชิ้นพิเศษให้มึง ”

เพลิงเริ่มไม่ไว้ใจสายตาของเอเดน เขารู้จักรามสูรดีเขาย่อมจะรู้จักเอเดนดีเช่นกัน สายตาแบบนี้เขาเดาได้เลยว่าต้องไม่พ้นเรื่องชั่วๆ

“ มึงไม่ต้องเอาผู้หญิงมาให้กุนะ ”

เพลิงรีบดักทาง

“ เห้ย!มึงรู้ได้ไงว่ากุจะจัดผู้หญิงเป็นของขวัญ ”

เอเดนโผลงขึ้นด้วยความแปลกใจ หน้ากุชัดขนาดนั้นเลยหรอวะ

“ ความคิดดีนี่หว่า กุเห็นด้วย ”

พูดแล้วรามสูรก็ชนแก้วกับเอเดนอย่างรู้ใจด้วยวิสัยและความชอบที่เหมือนกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนรามสูรคงจะให้เอเดนจัดสาวสวยมาให้เขาสักคนแต่เพราะเดี๋ยวนี้เขามีขนมรสหวานล้ำอยู่แล้วเขาเลยไม่คิดจะกินของจากข้างนอก

“ มึงอย่าปฏิเสธกุดีกว่า รบรองว่าผู้หญิงที่กุหามาให้คราวนี้เด็ดสุดๆเด็ดจนมึงลืมไม่ลงเลยล่ะ ”