ตอนที่ 6 หน้าเนื้อใจเสือ
1239 Words
ช่อผกากลับไปถึงบ้านก็ขึ้นไปหาสามีบนห้องนอน ดูท่าเขาคงจะร้อนใจอยากรู้อาการของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน ชยันต์เห็นประตูห้องเปิดเข้ามาก็ลุกออกจากเตียงเดินเข้าไปหาภรรยา
“น้ำค้างล่ะ”
“หนูน้ำค้างไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ หมอฉีดยาแล้วก็ให้ยาแก้แพ้กับยาทาผื่นคัน ตอนนี้กลับคอนโดไปแล้ว”
“กลับคอนโด รถก็ยังอยู่ที่นี่ แล้วจะกลับยังไง”
“เธอให้เพื่อนมารับน่ะค่ะ”
ช่อผกาสวมกอดแขนผู้เป็นสามีพากันเข้าไปนั่งบนเตียง เงยใบหน้าอ่อนกว่าวัยแสดงสีหน้ารู้สึกผิดขึ้นมอง
“คุณโกรธฉันไหมคะ”
“ผมจะโกรธคุณเรื่องอะไร”
“ก็ที่ฉันทำให้ลูกสาวคุณแพ้อาหาร ฉันขอโทษนะคะ ต่อไปจะจำให้ขึ้นใจว่าหนูน้ำค้างกินถั่วเหลืองไม่ได้”
เธอว่าพลางซบใบหน้าออเซาะลงที่แผงอกของสามีเพื่อขอความเห็นใจ นับตั้งแต่คบกันจนกระทั่งแต่งงาน ชยันต์ไม่เคยหาเรื่องทะเลาะหรือมีปัญหากันเลยสักครั้ง และครั้งนี้เธอก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น
“ผมจะโกรธคุณได้ยังไง ก็คุณไม่ได้ตั้งใจ อย่าคิดมากเลยนะคุณช่อ ผมรู้ว่าคุณหวังดีกับน้ำค้าง”
“ค่ะ ฉันจะไม่คิดมาก ขอบคุณคุณมากนะคะที่เชื่อใจ”
เอ่ยจบรอยยิ้มมุมปากของช่อผกาก็เผยขึ้นพร้อมกับดวงตาที่แข็งกระด้าง
*****
คอนโดของนายน์ เวลาสี่ทุ่ม
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า… พี่นายน์ อื้ม ซี้ด…”
นายน์กำลังควงน้องชายอยู่ในร่องของสาวสวยบนเตียงขนาดคิงส์ไซซ์ ทั้งสองตกลงกันว่าจะอยู่ในสถานะคู่นอน ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แค่บางเวลาที่อยากได้ความสุขทางกายก็ค่อยนัดเจอกัน
ไอรินยินดีรับข้อเสนอนี้ด้วยความเต็มใจ เพราะเธอเองก็ยังไม่พร้อมมีแฟนเช่นเดียวกัน แต่จะทำยังไงได้ เธอกำลังหลงไหลกับใบหน้าหล่อเหลา น้ำเสียงละมุน ความเอาอกเอาใจผู้หญิงเก่งอย่างเขา แต่ถ้าจะให้คบกันจริง ๆ ก็คงไม่ไหว
หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียง สองร่างเปลือยเปล่าก็นอนโอบกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่ม ไอรินรู้ดีว่าสถานะนี้คืออะไร ต่างคนก็ต่างโสด แล้วมันจะทำไม ถ้าเธอและเขาต่างก็อยากเล่นสนุกด้วยกัน
“คืนนี้นอนกับพี่ไหม” เสียงพร่าเอ่ยแผ่วเบา
“ลืมไปรึเปล่าคะ ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ไอรินเอ่ยพลางดันตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับมือเล็กจับผ้าห่มขึ้นทาบหน้าอกอวบใหญ่ที่เขาเคล้นคลึงจนเป็นรอยแดงของฝ่ามือ ก็อย่างที่เธอบอกว่าแค่เล่นสนุก มีอะไรกันเสร็จก็ไม่จำเป็นต้องนอนค้างเหมือนอย่างคู่รักที่กำลังคบหาดูใจกัน
“พี่ไม่ได้ลืมครับ แค่หวังดี เผื่อว่าน้องไอรินจะเหนื่อย ขาไม่มีแรงขับรถ อยากจะนอนค้างที่นี่”
หญิงสาวหันไปส่งยิ้มเย้ายวน ดวงตาคู่สวยจ้องใบหน้าหล่อของคนที่ดันตัวลุกขึ้น ขยับเข้ามาสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง แล้วกดหอมที่หัวไหล่บาง
“ไม่ดีกว่าค่ะ เผื่อพี่อยากพาผู้หญิงคนอื่นมานอนต่อ”
คนอื่นแค่ซื้อกินครั้งเดียวจบ แต่ไอรินเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่นายน์ยื่นข้อเสนอคู่นอนให้และพามามีอะไรกันที่คอนโดส่วนตัว ยอมรับว่าถูกใจเธอมาก แต่เสือยังไม่สิ้นลายก็ไม่อยากจริงจังกับใคร แล้วเขาก็ไม่ได้เอ่ยแก้ตัวแต่อย่างใด ไอรินจึงลุกออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าถูกโยนเกลื่อนพื้นตรงไปยังห้องน้ำ
ไอรินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ขณะเดินเข้ามายังห้องนอนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังอยู่ในกระเป๋าสะพายใบเล็กที่วางอยู่ข้างเตียง จึงเลื่อนมือเล็กไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาเปิดเอาโทรศัพท์ออกมากดรับสาย
“ฮัลโหล”
(แกนอนรึยัง)
เสียงของปลายสายเอ่ยถาม ไอรินจับน้ำเสียงได้ว่าน้ำค้างกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ
“ยัง แกมีอะไรรึเปล่า”
(ฉันอยู่โรงพยาบาล แกมาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม)
“อยู่โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวฉันรีบไป”
ตอบเพื่อนเสร็จไอรินก็กดวางสายทันที
“ใครเป็นอะไรเหรอครับ”
นายน์ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์แต่ไม่รู้ว่าสายที่คุยอยู่นั้นคือใคร แต่น่าจะเป็นคนสำคัญสำหรับเธอ เพราะดูไอรินจะร้อนใจเป็นอย่างมาก
“น้ำค้างเข้าโรงพยาบาล”
“เป็นอะไรครับ”
“แพ้ถั่วเหลืองค่ะ ไปก่อนนะคะ ตอนนี้เพื่อนไอรินอยู่คนเดียว ไม่มีใครนอนเฝ้า”
เธอรีบเดินออกจากห้อง ลงลิฟต์ไปยังลานจอดรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล
*****
น้ำค้างนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงคนป่วย เปลือกตาก็หย่อนลงเรื่อย ๆ เนื่องจากฤทธิ์ของยาแก้แพ้ จนกระทั่งเพื่อนของเธอทั้งสองคนเปิดประตูเข้ามา แล้วเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง
“อีชะนีเป็นยังไงบ้าง ตายแล้ว ดูสภาพแกสิ แดงไปทั้งตัวเลย”
เฟญ่าแสดงสีหน้าตกใจเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากไอรินได้รับสายของน้ำค้าง ก็รีบโทรบอกหล่อนว่าจะไปรับที่คอนโด แล้วมาหาเพื่อนของพวกเธอที่โรงพยาบาล
น้ำค้างคอยระวังเรื่องของกินมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองแพ้รุนแรง มีผื่นเม็ดเล็กสีแดงผุดขึ้นเต็มตัว ใบหน้าก็เป็นผื่นหนา ริมฝีปากบวมเจ่อ
“น้าช่อใส่นมถั่วเหลืองในกับข้าวอะ”
“แม่เลี้ยงแกนี่หน้าเนื้อใจเสือสุด ๆ ไม่รู้เหรอว่าแกแพ้ถั่วเหลือง กะจะฆ่ากันทางอ้อมหรือยังไง”
ไอรินรู้สึกโกรธแทนเพื่อน ช่อผกาแต่งงานเข้าไปอยู่ในบ้านคนอื่นแท้ ๆ แต่กลับไม่ทำดีกับลูกสาวของเขา แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน แล้วยัยลูกติดนั่นอีกคน ไม่คิดว่าน้ำค้างเป็นพี่สาวเลย ทุกวันนี้เห็นหน้าก็เหมือนเห็นผี รีบเดินหลีกไม่สนใจจะทักทายตามมารยาท
“พ่อแกไม่ว่าอะไรยัยป้านั่นเลยเหรอ” เฟญ่าเอ่ยถาม
“จะให้ว่าอะไรล่ะ น้าช่อบอกว่าลืมว่าฉันแพ้ถั่วเหลือง”
“แล้วนี่อย่าบอกนะว่าปล่อยให้แกมาหาหมอคนเดียว” ไอรินเอ่ยเสียงกร้าวด้วยความไม่พอใจ
“น้าช่อเป็นคนมาส่ง”
น้ำค้างเอ่ยพลางถอนหายใจ แค่มาส่งจริง ๆ ไม่ถามถึงอาการเธอเลยสักนิดว่าเป็นหนักหรือว่าอาการดีขึ้นหรือไม่
“ยังดีที่ยัยป้านี่ยังมีความเป็นคน ไม่ต้องคิดมากนะยัยชะนี คืนนี้พวกฉันจะนอนเป็นเพื่อนแกเอง” เฟญ่าเอ่ยปลอบใจเพื่อน
“ขอบใจพวกแกมากนะ”
น้ำค้างคลี่ยิ้มเล็กน้อย ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีเพราะมีเพื่อนรักทั้งสองคนอยู่ด้วย
“ขอบจงขอบใจอะไรกัน รีบนอนพักเลย จะได้หายเร็ว ๆ”
ไอรินเอ่ยพลางเดินอ้อมไปอีกด้านเพื่อหยิบรีโมตมากดปรับระดับเตียงคนป่วยเพื่อให้น้ำค้างนอนสบายตัวขึ้น ก่อนที่พวกเธอทั้งสองคนจะพากันหาที่หลับนอนเพื่อเฝ้าเพื่อนรักในคืนนี้
- Writer
