เสียงนกร้องเรไร ไล่เรียงตามมาด้วยเสียงของผู้คน ขนตายาวเป็นแพเริ่มกระเพื่อมไหว ลืมตาขึ้นมองสิ่งรอบตัว
“ชินอ๋อง” นางเรียกเขาเสียงแหบแห้ง ดีใจที่ตื่นมาเจอเขาจนห้ามน้ำตาไม่อยู่
“เจ้าฟื้นแล้วรึ” มือหนาจับแขนนางขึ้นวัดชีพจร ตอนที่พบนางนอนสลบอยู่ในป่า เขานึกว่านางจะไม่รอดเสียแล้ว เพราะชีพจรของนางเต้นเบาบางจนแทบจับไม่ได้
“เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว” ชินอ๋องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้นางอย่างเบามือ รู้สึกดีใจที่เห็นแววตาคุ้นชิน
“หม่อมฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเพคะ”
“เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยรึ” นางส่ายหน้าตอบ
“จำได้แค่ว่าพระองค์...ทำร้ายหม่อมฉัน”
นางพูดเสียงสะอื้น ยังน้อยใจที่เขาทำรุนแรงด้วย และหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดในป่า ใครกันที่ต้องการชีวิตเขา แล้วหลินฟางซีทำงานให้ใคร ทุกคำถามวิ่งเข้ามาในหัว แต่ที่แน่ๆ จากนี้หนึ่งเดือนนางคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเขาแล้ว
ชินอ๋องนั่งเม้มปากแน่น รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจที่ทำไม่ดีต
