เหมือนถูกฟ้าผ่าจนร่างชา หลินฟางซีนั่งแข็งค้างเมื่อได้รู้ความจริง เห็นทุกคนเรียกเขาว่าชินอ๋อง นางก็นึกว่าเป็นชื่อของเขา ไม่นึกว่าเขาจะเป็นถึงพี่ชายฮ่องเต้ แถมยังมีอำนาจอยู่ในมือเหมือนเป็นฮ่องเต้อีกด้วย
“ถือว่าข้าโชคดีมากที่คอยังไม่หลุดออกจากบ่า..” นึกถึงภาพตัวเองหัวขาดแล้วกลืนน้ำลายแทบไม่ลง ต่อจากนี้นางคงต้องระวังให้มากกว่านี้
“ฮึ! ใช่ เจ้าโชคดีมาก กลับไปพ่อคงต้องให้แม่เจ้าสั่งสอนเสียใหม่!”
บิดาว่านางเสียงเข้ม ใบหน้าสวยเหงาหงอย ลุกขึ้นไปกอดแขนบิดาอย่างออดอ้อน
“ก็ข้าไม่รู้ ข้าจำอะไรไม่ได้” นางพูดเสียงหงอย
หลินเจิ้งจื่อถอนหายใจเบาๆ ยกมือขึ้นลูบผมลูกด้วยความสงสาร ชีวิตของนางต่อจากนี้คงไม่ง่ายนัก ยิ่งมีอำนาจมีชื่อเสียงนางยิ่งต้องระวังตัวให้มาก
“เจ้าเข้านอนเสียเถอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า พ่อได้เตรียมรถม้าไว้ให้แล้ว”
นางเลิกคิ้วสูงมองหน้าบิดาก่อนจะเบิกตากว้าง อยากจะตัดหัวตัวเองทิ้งจริง
