เกิดใหม่อีกทีในร่างหลินฟางซี

ตอนที่ 11

ค่ำคืนที่หนาวเย็น เหล่าทหารต่างพากันนั่งรอบกองไฟ ไขว่คว้าหาความอบอุ่นให้ร่างกาย อาหารการกินก็มีแค่หมั่นโถวกับน้ำซุปร้อนๆ ถ้วยเล็ก แต่อาหารของพวกนางกลับมีแต่ของดีๆ ทั้งที่พวกเขาต้องใช้แรงมากกว่า และนี่อาจจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของพวกเขาก็เป็นได้

ไม่ว่าโลกนี้หรือโลกไหน การแบ่งแยกชนชั้นก็ยังมีให้เห็นอยู่ทุกที่ไป

“ท่านรองแม่ทัพไม่ไปนอนพักผ่อนหรือขอรับ”

หลินฟางซีหันไปยิ้มบางๆ ให้เหวินฉี

“ข้านอนไม่หลับเลยออกมานั่งดูดาว” ดวงหน้าสวยแหงนขึ้นมองฟ้า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นดวงดาวมากมายเช่นนี้มาก่อน งดงามราวเพชรสีใส ส่องแสงสกาวพราวระยับประดับท้องฟ้าที่มืดมิด

“บ้านข้าก็มีดาว แต่ไม่สวยขนาดนี้ แต่มันกลับเป็นสถานที่เดียวที่ข้ามีความสุขที่สุด พวกเขาก็เช่นกัน คงอยากกลับบ้านที่อบอุ่น ได้กินอิ่มนอนหลับกับคนที่รัก” นางพูดเสียงสั่น

เหวินฉีเดินถอยหลังให้คนที่มาใหม่เข้ามายืนแทนที่

“ไกลเหมือนใกล้ นั่นคือใจคน ตัวไกลแต่ใจใกล้ คอยคะนึงถึงคนที่อยู่ข้างหลัง จริงสิ! ไกลเหมือนใกล้ ใกล้เหมือนไกล พี่เหวินฉีนอกจากช่องแคบอิ่งโตว มีช่องทางอื่นที่จะไปแคว้นหวงหรือไม่”

นางหันไปถามแต่กลับเจอคนหน้าเหี้ยมมายืนอยู่ข้างหลัง

“มี แต่เป็นทางอ้อมและไกลมาก” เขาตอบแทนเหวินฉี

นางพยักหน้าน้อยๆ รับรู้ แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาอีก

“เจ้ามีแผนอะไรหรือ”

“ความคิดของคนบ้าเสียสติ ท่านจะมาสนใจทำไม”

พูดจบนางก็สะบัดหน้างามๆ ใส่แล้วเดินหนี ยังเคืองที่ถูกเขาดูถูกไม่หาย

“เจ้า! เจ้าช่างบังอาจนักที่เดินหนีโอรสสวรรค์อย่างข้า!” มือหนายื่นไปจับมือนางไว้แล้วดึงเข้าหาตัว

“โอ๊ย! ข้าเจ็บนะ ท่านน่ะรึโอรสสวรรค์ ข้าว่าท่านเป็นโอรสไบโพลาร์เสียมากกว่า อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าหญิงวัยทอง ขนาดคนท้องยังไม่งี่เง่าเท่ากับท่าน!”

“ปากดีนักนะ!” ใบหน้าหล่อคมสันขึ้นสีเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ ยื่นมือจะไปบีบคอนาง แต่นางกลับยืดคอขึ้นพร้อมกับทำปากยื่นหน้าเข้าหาเขา

“เจ้าจะทำอะไร” เขาเบี่ยงหน้าหนี ส่วนนางก็ยื่นหน้าเข้าหาไม่ลดละ

“ท่านบอกว่าข้าปากดี แต่ท่านกลับไม่เคยชิม ข้าก็เลยจะให้ท่านชิมก็เท่านั้น” พูดจบนางก็กระโดดกอดรอบคอแกร่ง แล้วงับเข้าปากหยักได้รูปก่อนจะมอบจูบแสนหวานให้คนปากจัด

ชินอ๋องยืนตัวแข็งค้าง เบิกตากว้างตกใจด้วยใจเต้นรัวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ส่วนเหวินฉีก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าหญิงสาวจะกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้

“หวาน...จุ๊บ” นางจุ๊บแก้มสากหนึ่งทีก่อนจะเดินหนี

พอพ้นสายตาทุกคน นางก็กระทืบเท้ารัวเร็วพร้อมกับกรี๊ดเบาๆ ให้กับความกล้าหน้าด้านของตัวเอง เพราะโกรธและอยากจะเอาชนะ นางจึงลืมตัวและทำแบบนั้นไป

“ทะ..ชินอ๋อง.”

มือหนายกขึ้นห้ามองครักษ์คนสนิท ก่อนจะเดินหน้าแดงก่ำเข้าไปในกระโจม ไม่นึกว่าจะมาเสียจูบแรกให้กับคนบ้าเช่นนาง…

“บัดซบ!” มือหนายกขึ้นถูปาก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร สัมผัสนุ่มชื้นนั้นก็ยังคอยรบกวนหลอกหลอนจิตใจจนนอนไม่หลับ

“เจ้ามันนางปีศาจ!”

ถึงจะว่านาง แต่กลับยกมือลูบปากตัวเองเบาๆ เพิ่งจะรู้ว่าริมฝีปากของสตรีจะนุ่มและหอมหวานเช่นนี้ หัวใจที่เย็นชาจืดชืดกลับเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เลือดในกายสูบฉีดวิ่งพล่านจนรู้สึกร้อนวูบวาบ ไม่เป็นตัวของตัวเอง

ดวงตาคมกริบเหลือบไปมองสตรีไร้ยางอายที่นั่งทานผลไม้ได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็ให้หงุดหงิด เพราะนางเขาถึงนอนไม่หลับทั้งคืน แต่นางกลับนั่งหน้าระรื่น ไม่ทุกข์ร้อนอะไร

...........