“หลินฟางซี ข้าสั่งให้เจ้าฟื้นขึ้นมา เจ้าได้ยินข้าหรือไม่!” เขาสั่งเสียงติดสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่เคยรู้สึกกลัวกับการสูญเสียเช่นนี้มาก่อนในชีวิต
“ตุ๊บๆๆ ...ฟื้น! ข้าสั่งให้เจ้าฟื้น!” ดวงตาคู่คมแดงก่ำ ทั้งทุบทั้งตบแต่นางก็ยังไม่กระดิก
“หากเจ้าไม่ฟื้น ข้าจะสั่งเผาจวนของพ่อเจ้า! ...ตุ๊บ!”
เขาสั่งเสียงเหี้ยม ซบหน้าลงบนอกนางอย่างสิ้นหวังเมื่อนางไม่ยอมตอบสนอง รอยยิ้มทะเล้นกับการกระทำแสนซนของนางลอยวนอยู่ในหัว แค่คิดว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มีนางอีกแล้ว หัวใจดวงนี้ก็เจ็บจนจะทนไม่ไหว
“แค่ก....แค่กๆๆ ...เฮือก!” มือหนารีบคว้าตัวนางขึ้นมากอดด้วยความโล่งอกพร้อมกับลูบหลังปลอบ
“ฮือๆๆ ...พี่ชินอ๋อง” นางร้องไห้สะอึกสะอื้น กอดเขาไว้แน่นด้วยตัวสั่นเทา
“ไม่เป็นอะไรแล้ว...เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว”
เขาเองก็มือสั่นใจสั่นเช่นกัน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเรื่องน่าเหลือเชื่อเช่นนี้มาก่อน สิ่งที่เจอเมื่อครู่คือสิ่งอันใดกั
